"คืนนี้ท่านจะพาเยี่ยนเอ๋อร์ถือโคมไฟไปศาลเจ้า... ไปงานเทศกาลหยวนเซียว" เจิ้งเยี่ยนตกตะลึง ย้ำคำที่หลี่เยี่ยนชิวเพิ่งกล่าวออกมาเมื่อพริบตาที่แล้ว "โธ่... ฝ่าบาทท่านจะออกไปเดินในสถานที่เช่นนั้นได้อย่างไร" "เหตุใดจึงมิได้" "นั่นสิเจิ้งเยี่ยน! เหตุใดข้ากับเยี่ยนเอ๋อร์... และเขา จึงออกไปร่วมงานมิได้เล่า"...

หมายเหตุ: ไปได้ข้อมูลมาว่า มีเรื่องเล่าของชาวเวลล์เรียกคอร์กี้ว่า “สุนัขผู้มาจากดินแดนแห่งภูติ” หรือ “สุนัขเวทย์มนตร์” ที่มีแหล่งกำเนิดจากดินแดนของเอลฟ์และแฟรี่ ดังนั้นในฟิคนี้แป๋มขอโกงเรียกน้องคอร์กี้ว่า “สุนัขเวทย์ (ขาสั้น5555) นะคะ (แงงงงงง ฟิคย้อนยุคแต่มีคอร์กี้โผล่มามันคงพิลึก อภัยให้แป๋มด้วย...

“เจ้าทำอะไร…” เสียงเล็กถามขึ้นเมื่อสังเกตเห็นเจิ้งเยี่ยนขะมักเขม้นทำบางสิ่งบางอย่างอยู่เป็นเวลาหลายชั่วยาม “กำลังถักผ้าพันคอ… พะย่ะค่ะ” “กับเขา… มิเห็นเจ้ามากพิธีเช่นนี้” น้ำเสียงหลี่เยี่ยนชิวในร่างที่ดูย้อนอายุไปยี่สิบกว่าปีฟังคล้ายตัดพ้ออยู่ในที “กับข้าก็พูดปกติเถอะ” เจิ้งเยี่ยนอมยิ้ม ในใจคิดว่...

"ท่านลุง..." เสียงเล็กๆ เรียก 'ท่านลุง ท่านลุง' ดังรบกวนนิทรารมย์อยู่ข้างหูจักรพรรดิที่กำลังบรรทม หลี่เยี่ยนชิวขมวดพระขนงเล็กน้อย พลางค่อยๆ ลืมพระเนตรขึ้นอย่างไม่เต็มใจนัก… แต่สัมผัสและภาพตรงหน้ากลับทำให้ต้องตื่นเต็มตา “ท่านลุงงงงงงงงงงง” นัยน์ตากลมโตวาววับจับจ้องมองลงมาจากด้านบน ใกล้...เพียงคืบ...

"ท่านแม่... กระต่ายสีแดงหล่ะ!" มือเล็กชูแอปเปิ้ลสลักรูปทรงหยุกหยิกขึ้นโบกไปมา หลังเพิ่งเรียนรู้วิธีปอกและหั่นผลไม้จากมารดาไปหมาดๆ "ไหนขอแม่ดูชัดๆ หน่อยซิ..." เรียวปากแต้มชาดส่งยิ้มให้ลูกชาย พลางยกมือขึ้นบีบแก้มยุ้ยเบาๆ "แก้มแดงน่ารักเหมือนเยี่ยนเอ๋อร์ของแม่หรือไม่" ใบหน้าจิ้มลิ้มซ่อนสีแดงระเรื่อ เจิ...

"พี่สามออกไปขี่ม้าหรือขอรับ" "อืม" "เช่นนั้นเยี่ยนชิวไปด้วย!" "เด็กน้อยอย่างเจ้าน่ะหรือ" "เยี่ยนชิวมิใช่เด็กน้อยแล้ว!" "ใช้นามพูดแทนตนเองเช่นนี้..." หลี่เจียนหงกระตุกริมฝีปากข้างหนึ่ง นัยน์ตาทรงอำนาจทอประกายเอ็นดู น้ำเสียงนุ่มนวลดังขึ้นเย้าแหย่ "...ยังว่ามิใช่เยี่ยนชิวสามขวบอีกหรือ" "เยี่-- ข้าสิบขว...

“ฝ่าบาท… พักสักครู่ก่อนดีหรือไม่” เสียงคุ้นเคยเรียกขึ้นเบาๆ หลี่เยี่ยนชิวผินพระพักตร์ขึ้นมองเจิ้งเยี่ยนที่กำลังวางถาดของว่างลงบนโต๊ะอักษร แววตาสีพยับฝนทอดมองมือเรียวรินน้ำชาลงจอก ไอร้อนสีขาวหอมกรุ่นพวยพุ่งพร้อมส่งกลิ่นให้รู้ว่ามันคือชาดอกเก๊กฮวย เคียงคู่มาด้วยขนมแป้งอบสีนวลจานเล็ก แม้เวลาจะผันผ่...

"เหตุใดจึงออกไปเล่นในอุทยานมิได้!" "ฝนตกหนัก" "แต่กลางอุทยานมีศาลาออกใหญ่โต" "ระหว่างทางเล่า" "ทางเชื่อมจากตำหนักถึงศาลากลางอุทยานมีหลังคาคุ้มกันมิดชิด" "ถึงอย่างไรย่อมมีละอองฝน" "แล้วเหตุใดท่านจึงไปได้!" "ข้าตามพระบิดาไปตำหนักรับรอง มิได้ออกไปชมสวน อีกอย่างสุขภาพเจ้าอ่อนแอ หากโดนอากาศเย็นชื้นจะจั...