"คืนนี้ท่านจะพาเยี่ยนเอ๋อร์ถือโคมไฟไปศาลเจ้า... ไปงานเทศกาลหยวนเซียว" เจิ้งเยี่ยนตกตะลึง ย้ำคำที่หลี่เยี่ยนชิวเพิ่งกล่าวออกมาเมื่อพริบตาที่แล้ว "โธ่... ฝ่าบาทท่านจะออกไปเดินในสถานที่เช่นนั้นได้อย่างไร"

"เหตุใดจึงมิได้"

"นั่นสิเจิ้งเยี่ยน! เหตุใดข้ากับเยี่ยนเอ๋อร์... และเขา จึงออกไปร่วมงานมิได้เล่า"

"องค์ชายสี่..." เจิ้งเยี่ยนเรียกเอกบุรุษตัวเล็กเสียงอ่อน "ฝ่าบาทคือจักรพรรดิองค์ปัจจุบัน... ออกนอกวังโดยพละการมิได้... ทั้งงานเทศกาลโคมไฟผู้คนคับคั่ง หากถูกลอบปองร้ายจะทำอย่างไร"

"งั้นก็ให้เขาอยู่เฝ้าวังไป... ข้า เยี่ยนเอ๋อร์ เจ้า ไปด้วยกัน"

"เด็กน้อยอย่างเจ้า จัดการเก่งนักหรือ" หลี่เยี่ยนชิวตัวโตเชิดมุมปาก

"เจ้าเรียกผู้ใดเด็กน้อย!?!"

"ผู้ใดโวยวายมิสำรวม ก็ผู้นั้น"

"เจ้า!!!"

"องค์ชายสี่... ข้าอยากทำนายปริศนาโคมไฟ... " เสียงเล็กๆ เรียกหลี่เยี่ยนชิวตัวน้อย มืออ้วนป้อมกระตุกชายแขนเสื้อขลิบด้ายทองงดงามเบาๆ เอ่ยอ้อนเสียงหวาน "ท่านลุงบอกว่า โคมไฟของจักรพรรดิหรูหราใหญ่โต ต้องมีปริศนาให้ทายเยอะแน่ๆ เลย... ท่านให้เขาไปด้วยนะ... นะนะนะ"

"เจ้า! เจ้าผมปล้องไร้เดียงสา! เจ้าก็อีกคนหนึ่ง โดนเขาหลอกล่อยังไม่รู้ตัวอีก!" องค์ชายสี่สะบัดแขนเสื้อ กระทืบเท้าด้วยขัดอกขัดใจ

"องค์ชาย... เยี่ยนเอ๋อร์..." เจิ้งเยี่ยนเรียกทั้งสองอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ครั้นจะสั่งสอนต่อ สุรเสียงนุ่มนวลของโอรสสวรรค์ก็ดังขัดขึ้นมาเสียก่อน

"เยี่ยนเอ๋อร์..." หลี่เยี่ยนชิวเรียกพลางค้อมกาย อุ้มเด็กน้อยขึ้นมากอดไว้ในอ้อมแขน รับสั่งถามด้วยรอยยิ้ม "ประเดี๋ยวเจิ้งเยี่ยนจะทำขนมบัวลอย... เจ้าชอบหรือไม่"

เจิ้งเยี่ยนสีหน้างงงวย... คิดว่า ข้าเหรอพะย่ะค่ะ... นี่ข้าจะทำขนมบัวลอยหรือ... มิยักรู้มาก่อนเลย...

แต่แล้วองค์ชายสี่กลับโถมกายกระโดดเกาะเอวเจิ้งเยี่ยนเอาไว้บ้าง ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาทันควัน "เจิ้งเยี่ยน! ข้าชอบบัวลอยไส้งา! ข้าอยากได้บัวลอยไส้งาเยอะๆ"

"ให้เจ้าลูกเดียว... นอกนั้นเป็นของเยี่ยนเอ๋อร์"

"ตระหนี่!"

"ใช้คำว่า 'มัธยัสถ์' จะเหมาะกว่า" หลี่เยี่ยนชิวกรีดยิ้ม ตรัส "เด็กน้อยเช่นเจ้าคงยังมิแตกฉานตำราพันอักษรกระมัง"

"เจ้า!!!" องค์ชายสี่ตัวน้อยโกรธจนควันออกหู หากแต่ชั้นเชิงของหลี่เยี่ยนชิวผู้นี้เจนจัดเกินไป เชี่ยวชาญเกินไปที่เด็กน้อยวัยสิบขวบอย่างเขาจะต่อกรด้วย ถึงจะขัดใจแต่ก็ได้แต่สบถในใจว่า หึ! ฝากไว้ก่อนเถิด!!!

เจิ้งเยี่ยนเห็นสายฟ้าฟาดเปรียะระหว่างคนทั้งคู่ แขนเรียวจึงรีบคุกเข่าลงโอบกอดแผ่นหลังบอบบางไว้แล้วลูบขึ้นลงปลอบโยนเบาๆ พลางเอ่ย "อย่าโกรธไปเลยนะพะย่ะค่ะ เดี๋ยวข้าใส่ไส้ให้ท่านมากๆ ปั้นแป้งให้เป็นลูกใหญ่ๆ เลยดีหรือไม่"

"เจ้าสัญญาแล้ว"

"ข้าสัญญา"

เจิ้งเยี่ยนช้อนสายตามองโอรสสวรรค์ที่จงใจเมินพระพักตร์ไปทางตัวเขาอีกคนหนึ่ง นิ้วพระหัตถ์คีบแก้มขาวนุ่มโยกไปมาเบาๆ

"ข้ามีแก้มนุ่มๆ สองข้างของเจ้าแล้ว เหตุใดต้องสนใจบัวลอยลูกเดียวด้วยเล่า" หลี่เยี่ยนชิว
ปรายหางพระเนตรไปที่เจิ้งเยี่ยนและองค์ชายสี่ตัวน้อย จากนั้นจึงหอมแก้มกลมๆ นุ่มๆ ไปหนึ่งฟอดใหญ่ ตรัส "จริงหรือไม่ เยี่ยนเอ๋อร์"

"หลี่เยี่ยนชิว! เจ้า!!!" เจ้าบังอาจหอมแก้มเยี่ยนเอ๋อร์ได้อย่างไรกัน!!!

เจิ้งเยี่ยนอ้าปากค้าง... ในใจสับสน ไม่รู้ว่าควรตกใจ เขินอาย หรือหึงหวงกริยาเช่นนี้ของหลี่เยี่ยนชิวก่อนดี จึงได้แต่อ้าปากแล้วหุบ หุบแล้วอ้าใหม่อยู่เช่นนั้น

หลี่เยี่ยนชิวเชิดมุมปากอย่างผู้ชนะ ไถ่ถามเด็กน้อยในอ้อมกอดเบาๆ "แก้มเจ้านุ่มหรือไม่ เยี่ยนเอ๋อร์"

เด็กน้อยใช้สองมือป้อมจับใบหน้าตนเองทันใด พลางแย้มยิ้มตอบ "นู้มมมมมมม"

"นุ่มนิ่มเช่นบัวลอยหรือไม่"

"นุ่ม~ เหมือนบัวลอย" เยี่ยนเอ๋อร์ตัวน้อยน้ำลายไหลแล้ว... "เยี่ยนเอ๋อร์อยากกินบัวลอย..."

"เช่นนั้นต้องตอบคำถามสุดท้ายก่อน"

"ขอรับ!"

หลี่เยี่ยนชิวกรีดยิ้ม เจิ้งเยี่ยนมองดูแล้วรู้สึกว่ารอยยิ้มเช่นนี้หล่อเหลา... แต่ก็เจ้าเล่ห์เพทุบายเป็นที่สุด

ฝ่าบาท! คิดจะทำอะไรกับข้าตัวจิ๋วกันแน่!?!

"แล้วแก้มข้า..." หลี่เยี่ยนชิวยกข้อนิ้วพระหัตถ์คลึงแก้มขาวนุ่มเบาๆ ก่อนรวบสองมือเล็กเอาไว้ด้วยพระหัตถ์เดียว นิ้วอีกข้างชี้ที่ปรางแก้มข้างหนึ่งของตนเอง พลางยื่นพระพักตร์เข้าใกล้เด็กน้อย ตรัสถาม "นุ่มเช่นบัวลอยหรือไม่"

ฝ่าบาท!!!!

หลี่เยี่ยนชิว!!!!

เจิ้งเยี่ยนและองค์ชายสี่ตัวน้อยตกตะลึง ตะโกนห้ามปรามในใจพร้อมๆ กันแต่ก็ไร้ผล เมื่อเด็กน้อยไร้เดียงสามอบจุมฟิตฟอดใหญ่ที่พระปรางแก้มของหลี่เยี่ยนชิว พลางเงยหน้าขึ้นมาขบคิด

"หากเจ้าไม่แน่ใจ จะลองสัมผัสอีกหลายๆ คราก็ได้"

ฝ่าบาท... พอเถิดพะย่ะค่ะ... หลอกล่อเยี่ยนเอ๋อร์เช่นนี้ กระหม่อมไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ใดแล้ว เจิ้งเยี่ยนคิด หากแต่เยี่ยนเอ๋อร์มิอาจรับรู้ได้ ก้มลงหอมปรางแก้มของหลี่เยี่ยนชิวไปอีกฟอดใหญ่ ครั้งนี้สัมผัสอ้อยอิ่งเนิ่นนานกว่าเคย

"ว่าอย่างไร... เยี่ยนเอ๋อร์ตอบได้หรือยัง"

"ได้แล้วขอรับ!"

หลี่เยี่ยนชิวอมยิ้ม รับสั่งถาม "นุ่มเหมือนบัวลอยหรือไม่"

"แก้มท่านลุงเหมือนบัวลอย!" เยี่ยนเอ๋อร์ตัวน้อยเตะขาอย่างร่าเริง หลังจากคำตอบนี้เขาจะได้กินบัวลอยแล้ว~ 

"บัวลอยค้างคืน!"

ตำหนักบรรทมเงียบสงัด... ก่อนมีเสียงหัวเราะเย้ยหยันของเด็กชายผู้หนึ่ง เสียงหัวเราะสดใสของเด็กน้อยอีกผู้หนึ่ง และเสียงกลั้นหัวเราะของราชองครักษ์อีกผู้หนึ่งดังขึ้น....

ส่วนสุรเสียงของจักรพรรดินั้นเงียบมาก... เงียบงันมืดครึ้มคล้ายกับท้องฟ้าก่อนเกิดอาเพศเลยทีเดียว...