"เหตุใดจึงออกไปเล่นในอุทยานมิได้!"
"ฝนตกหนัก"
"แต่กลางอุทยานมีศาลาออกใหญ่โต"
"ระหว่างทางเล่า"
"ทางเชื่อมจากตำหนักถึงศาลากลางอุทยานมีหลังคาคุ้มกันมิดชิด"
"ถึงอย่างไรย่อมมีละอองฝน"
"แล้วเหตุใดท่านจึงไปได้!"
"ข้าตามพระบิดาไปตำหนักรับรอง มิได้ออกไปชมสวน อีกอย่างสุขภาพเจ้าอ่อนแอ หากโดนอากาศเย็นชื้นจะจับไข้ง่ายกว่าผู้อื่น"
"แต่ข้าอยากไปด้วย"
"ฝนหยุดเมื่อไรก็ไปได้เมื่อนั้น"
"หากฝนตกเจ็ดวันเจ็ดคืนเล่า!?!"
"เช่นนั้นเจ้าก็ไม่ต้องไป"
"พี่สาม!!!!"
องค์ชายสี่กระทืบเท้าให้เงาหลังของหลี่เจียนหง พี่ชายที่เดินหายลับออกจากตำหนักไปไกลลิบ...
และฝนก็ตกติดต่อกันเจ็ดวันเจ็ดคืนจริงดังที่หลี่เยี่ยนชิวตัวน้อยลั่นวาจา
.
.
.
"พี่สาม..."
หลี่เจียนหงส่งเสียงอืมตอบน้องชายโดยไม่ละสายตาจากฎีกาบนโต๊ะ
"พี่สาม..."
"หืม?"
"พี่สาม..."
"เจ้าสี่..." มือหลี่เจียนหงละจากพู่กัน พลางขมวดคิ้วเมื่อเห็นหลี่เยี่ยนชิวตัวน้อยนั่งคุกเข่าอยู่บนตั่งริมหน้าต่าง สองมือเท้าคางเหม่อมองอุทยานหลวงในพายุฝน "มีอะไรก็พูดมา"
"ฝนยังไม่หยุดตกเลย"
"อืม"
"เด็กคนนั้นก็ไม่มาแล้ว"
"ผู้ใด"
"บุตรชายท่านเหยา"
"อ้อ... นี่เจ้ารู้ว่าเขาเป็นชายแล้วหรือ" หลี่เจียนหงลอบอมยิ้ม
หลี่เยี่ยนชิวผินใบหน้ากลับมาต่อล้อต่อเถียง "ข้ารู้ตั้งแต่สองวันแรกแล้ว"
"หึ แล้วตอนนั้นใครบอกข้าว่าที่จริงต้องเรียก 'บุตรสาว' มิใช่ 'บุตรชาย'"
"ก็นาง... ก็เขาเหมือนผู้หญิง"
"หมายถึงหน้าตาน่ารักเหมือนผู้หญิงหรือ"
"ใครพูดเช่นนั้นกัน!"
"ข้าพูด"
"พี่สาม!"
"ทำไม ก็เด็กน้อยผู้นั้นหน้าตาน่าเอ็นดู ข้าจะชมมิได้หรือไร"
"..." ริมฝีปากเล็กหุบฉับ ก่อนเบือนหน้าออกไปมองศาลากลางอุทยานอีกครั้ง
"เจ้ามิชอบให้ข้าชื่นชมเด็กคนอื่นหรือ" หลี่เจียนเดินมายืนเคียงข้างน้องชาย เหม่อมองสายฝนไปด้วยกัน
หลี่เยี่ยนชิวตัวน้อยส่ายหน้า พลางพึมพำเบาๆ ราวกับรำพึงกับตนเอง "ข้าเพียงมิชอบฝน... อยากให้ฝนหยุดเสียที"
หากฝนหยุด... เจ้าจะมาอีกใช่หรือไม่....
.
.
.
"ท่านแม่... วันนี้นายท่านก็ไม่ไปสวนดอกไม้ในวังหลวงหรือขอรับ"
"เยี่ยนเอ๋อร์ถามทำไมหรือ"
"ก็...ตั้งเจ็ดวันแล้ว"
"หลายวันนี้ฝนตกหนัก นายท่านจึงมิได้ออกไป" ริมฝีปากแต้มชาดบางๆ แย้มยิ้ม ปลายนิ้วเรียวขาวลูบแก้มกลมๆ สีชมพูระเรื่อของบุตรชายเบาๆ "เราตามนายท่านมาราชการในเมืองหลวงเพียงเดือนเดียว เยี่ยนเอ๋อร์ของแม่ติดใจบุปผาในอุทยานหลวงเข้าแล้วหรือ"
ใบหน้าเล็กก้มงุด ส่ายไปมาเบาๆ อย่างขวยเขิน แต่ก็มิได้เอ่ยคำใดออกมา
"แต่เยี่ยนเอ๋อร์... ฝนหยุดเมื่อใดเราสองก็ต้องตามนายท่านเดินทางกลับหวยอินทันที" สองแขนเรียวรั้งบุตรชายคนเดียวเข้ามาในอ้อมกอด "ไว้ถึงบ้านเราแล้ว... แม่ค่อยพาเจ้าไปดูดอกไม้ป่าหลังจวนดีหรือไม่"
เด็กน้อยไม่ตอบ... ดวงตากลมเสมองฝ่าสายฝนออกไปไกลแสนไกล...
'ท่านแม่... ต้องทำอย่างไรฝนจึงจะตกตลอดไปเล่า...'
หากฝนไม่หยุด... ข้าจะยังได้อยู่ใกล้ๆ ท่านต่อไปใช่หรือไม่...
ส่วนคนนึงอยากให้ฝนตก เพราะถึงไม่ได้เจอแต่ก็ได้อยู่ใกล้กัน
สายฝนทำให้ไม่ได้เจอกัน แต่ต่างฝ่ายต่างคิดถึง น่ารักที่สุด
แสดงว่ายังไม่ค่อยได้คุยกัน ถึงอย่างนั้นก็คิดถึงอีกฝ่ายแล้ว รักแรกพบ!
จะรอวันต่อๆ ไปนะคะ ขอบคุณสำหรับฟิคมากเลยค่ะ