เราเจอกระท่อมที่คาดว่าน่าจะเป็นบ้านของพ่อมดผู้ยิ่งใหญ่ หรืออาจจะเรียกว่าพ่อมดผู้ล่วงลับก็ได้ ให้ตายเถอะ เขาน่าจะเขียนใบมรณบัตรแจ้งไว้สักหน่อยนะ "เจ้าควรไปพัก" อัศวินพูดกับผม แต่ผมไม่ตอบ ผมเหนื่อยเกินกว่าจะตอบ ผมเหนื่อยเกินกว่าที่จะมีชีวิตอยู่... พระอาทิตย์ลาลับไปนานแล้ว เช่นเดียวกับความหวังของผม ผ...

เราใกล้ถึงจุดหมายแล้ว ผมมองไปที่หนังสือของพ่อมด จุดเล็กๆ สีแดงที่ปรากฏบนแผนที่อยู่ใกล้เพียงปลายจมูก ผมตื่นเต้นถึงขั้นออกวิ่ง วิ่งเต็มฝีเท้าแม้จะรู้ตัวว่าวิ่งช้าเสียเหลือเกิน ผมกำลังจะได้เป็นอิสระแล้ว หากไม่พบว่าปลายทางของจุดสีแดงนั้นคือป้ายหลุมศพ พระเจ้า ทำไมคุณถึงไม่ฆ่าผมเสียทีนะ...

ผมบอกคุณรึยังนะว่าผมเกลียดชีวิตตัวเอง? "เจ้าทำได้ดีนะ" "หุบปาก" ผมหันมองด้วยดวงตาแดงก่ำ เขานิ่ง แววตาเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน ผมคงไม่ได้เจอเด็กตาสีฟ้าคนนั้นอีกแล้วตลอดชีวิตนี้ "นายมันไอ้เฮงซวย" ผมบอก "ถ้าเจ้าไม่ชอบแล้วจะจูบเธอทำไมล่ะ" เขาสวนกลับ "ก็เพราะว่านายสั่---" เสียงผมหายไปในอากาศ "เพราะนาย..." "...

ผมถูกพามายังโรงเหล้าอย่างไม่เต็มใจ เขาพยายามโน้มน้าวให้ผมกลับไปสู่หนทางที่ถูกต้อง หาทางที่คน 'ปกติ' เดิน "เจ้าน่ารักมากเลยรู้ไหม" เขาพูดกับหญิงสาวที่นั่งข้างๆ ผม "ทำไมนายไม่คุยกับเธอหน่อยล่ะ?" เพราะฉันไม่ได้ชอบผู้หญิงไงไอ้โง่ "ผิวเธอนุ่มมากเลยนะ" หุบปาก "ไม่เอาน่า...ลองกอดเธอสักทีสิ" "นั่นเป็นคำสั...

เราแวะพักกันที่หมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง เพื่อเตรียมเสบียงสำหรับเดินทางขึ้นเขาไปทางตะวันตก ซึ่งเป็นที่อยู่ของพ่อมดผู้ยิ่งใหญ่ เผื่อคุณลืมไปแล้ว ผมกำลังตามหาวิธีที่จะพ้นจากคำสาปอยู่นะ "ฉันรักนาย" ผมบอก ขณะเรานั่งอยู่ในห้องพัก เขาหันมามองราวกับเจอสิ่งมีชีวิตประหลาด ผมลุกขึ้นไปหาเขา แข็งใจจ้องไปในดวงตาส...

เขาเปลี่ยนไปเยอะทีเดียว ไม่แปลกหากผมจะจำเขาไม่ได้ในทีแรก "เกิดอะไรขึ้นกับ 'จงมีชีวิตอยู่อย่างกล้าหาญ และไม่ยอมแพ้ต่ออะไรทั้งสิ้น' ล่ะ?" เขาเงียบ นิ่งงันราวกับกลายเป็นหน้ากระดาษว่างๆ "หลายอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว" เขาตอบโดยไม่หันมาสบตา ไม่ นายต่างหากที่เปลี่ยนไป...

ผมไม่ได้เจอเขาอีกเลยนับตั้งแต่วันนั้น ผมไม่รู้ว่าเขาอาศัยอยู่ที่ไหน ผมรู้แค่ว่าเขามักจะหาผมเจอเสมอ ก็อก เสียงหินกระทบหน้าต่าง ผมลุกขึ้นจากเตียง ข้างนอกเป็นสีฟ้า น่าจะยังเช้าอยู่ ผมขยี้ตา ก็อก เสียงหินดังมาอีกครั้ง ผมคลานจากเตียงไปที่บานกระจก เปิดมันออก เขาอยู่ตรงนั้น กำลังพยายามปีนกรอบหน้าต่างขึ้นม...

"ฉันรักนายนะ" ผมพูด "ฉันก็รักนายเหมือนกัน" เขายิ้มตาหยี "..." ผมเงียบ ก้มหน้าลงดีดนิ้วโป้งเล่นอย่างรู้สึกเขินๆ ในเวลานั้น ผมไม่รู้หรอกว่าเป็นรักแบบไหน รักที่เราพูดถึง มันก็เป็นเพียงแค่ความรู้สึกของเด็กตัวเล็กๆ สองคน แต่ถึงจะเป็นความรู้สึกของเด็ก ก็ไม่ได้หมายความว่าความรู้สึกนั้นเป็นของปลอม "เราลอ...

ผมเป็นเด็กตัวเล็ก เขาเป็นเด็กตัวสูง "มานี่สิ ฉันจะแสดงอะไรให้ดู" เขากวักมือเรียก ผมวิ่งไปหาอย่างค่อนข้างเชื่องช้า แต่เขาก็มักจะรออยู่เสมอ "นี่" เด็กชายยื่นกริชเงินวาววับให้ผมดู ขนาดมันค่อนข้างจะใหญ่ไปหน่อยสำหรับเด็กสิบขวบ แต่เขาก็สามารถถือมันได้อย่างเหมาะมือ เด็กชายส่งกริชมาให้ผม "ขว้างมันสิ" เขาบ...

ช่วงหลังๆ นี่เริ่มจะน่าเบื่อแล้วล่ะ เพราะงั้นผมจะข้ามไปตอนสำคัญเลยแล้วกัน ตอนนี้ผมและอัศวินกำลังจะถูกกิน เอ๊ะ? ข้ามมากไปงั้นเหรอ? เอาน่า...คุณคงพอเดาได้แหละ ก็ตามตำรับเรื่องราวทั่วๆ ไป ออกเดินทางเข้าป่า ได้พรรคพวก แล้วก็โดนโทรลล์จับ "พวกเราไม่รอดแน่ๆ " นายอัศวินพูดอย่างสิ้นหวัง ผมไม่ตำหนิเขาหรอกนะ...

"เจ้าก็จะไปตามหาพ่อมดเหมือนกันงั้นหรือ?" อัศวินถาม ส่วนผมยังไม่หายอับอายจากการถูกจับได้ว่าแอบมองเขาอาบน้ำไปเมื่อครู่ เราสองคนตั้งเต้นท์ในป่า ผมคุยกับเขาได้มากขึ้นเมื่อหายเขินแล้ว (ตอแหลจริงๆ --ผมด่าตัวเองในใจ) ผมขอสรุปย่อๆ ว่าเขาต้องการตามหาพ่อมดเพื่อช่วยเหลือเมืองของเขาที่กำลังจะถูกแม่มดถล่ม บังเอ...

ผมบอกลาตาแก่ ผมบอกแกว่าไม่นานผมจะกลับ และผมจะเอาหนังสือเล่มนี้มาคืนแกแน่นอน ตาแก่ไม่พูดอะไรมาก แกพ่นควันบุหรี่ แล้วเดินกลับไปชงชา ผมไม่เคยคิดว่าการจากลาจะน่าใจหายถึงเพียงนี้ ถ้าเป็นอย่างในเรื่องเอลล่าผู้ต้องมนตรา ผมจะหาพ่อมดเจอ แต่พ่อมดจะไม่ถอนคำสาปให้ผม สิ่งที่ช่วยให้ผมหลุดพ้นจากคำสาป ก็คือพลังแห่...

ผมเจอหนังสือประหลาดเล่มหนึ่ง หลังจากที่หายมึนจากกองหนังสือที่ตกใส่หัวแล้ว ผมหยิบมันขึ้นมาสำรวจ คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นสัญลักษณ์บนปกนี่จากที่ไหน มันเป็นหนังสือเล่มเล็กๆ ขนาดไม่เกินสองฝ่ามือ ผมพลิกหน้าหนังสือ ข้างในเขียนด้วยภาษาอังกฤษ และละติน ส่วนใหญ่เป็นละตินเยอรมัน ระบุข้อมูลของอาวุธวิเศษ เวทมน...

"ฉันโคตรเกลียดชีวิตตัวเองเลย!" ผมตะโกนลั่นบ้านทันทีที่ประตูปิด ตาแก่หันมาหยีตาใส่อย่างคนสายตาไม่ดี ก่อนจะหันกลับไปง่วนกับกองผงฝุ่นของแก ผมอาศัยอยู่กับตาแก่คนหนึ่ง ตาแก่ที่เมื่อคุณเห็นคุณจะรู้สึกว่าทำไมแกยังรอดอยู่ได้ แกตัวเล็ก ผมขาวบาง ใส่แว่นกรอบไม้หักๆ เดินโขยกเขยก เสียงแหบสั่น ร่างกายซูบผอมจนเห็...

ผมเจอทริคเล็กๆ น้อยๆ ในการจัดการกับคำสาปบ้านี่ "พี่ชาย ซื้อเนื้อนี่สักชิ้นไหม? เนื้อชั้นดีจากทางเหนือเลยนะ" พ่อค้าหน้าตาเป็นมิตรพุ่งเข้ามาเสนอขายเนื้อชิ้นแดงก่ำบนถาด ผมนิ่วหน้า ไม่ใช่ว่าไม่ชอบกินเนื้อ ผมรักเนื้อ แต่ผมไม่มีเงิน แค่มีเสื้อผ้าให้สวมอยู่ทุกวันนี้ก็แทบจะขอบคุณพระเจ้าแล้ว "นั่นเป็นคำสั่...