เราเจอกระท่อมที่คาดว่าน่าจะเป็นบ้านของพ่อมดผู้ยิ่งใหญ่

หรืออาจจะเรียกว่าพ่อมดผู้ล่วงลับก็ได้

ให้ตายเถอะ เขาน่าจะเขียนใบมรณบัตรแจ้งไว้สักหน่อยนะ

"เจ้าควรไปพัก"

อัศวินพูดกับผม แต่ผมไม่ตอบ

ผมเหนื่อยเกินกว่าจะตอบ

ผมเหนื่อยเกินกว่าที่จะมีชีวิตอยู่...

พระอาทิตย์ลาลับไปนานแล้ว เช่นเดียวกับความหวังของผม

ผมจะมีความหวังได้อย่างไรเมื่อไร้สิ่งใดให้ยึดมั่น

'อยู่อย่างกล้าหาญและไม่ยอมแพ้ต่ออะไรทั้งสิ้น' น่ะเหรอ?

เรื่องขี้หมา

"เสียใจกับเจ้าด้วยนะ" อัศวินพูด "เดี๋ยวเราคงหาวิธีล้างคำสาปได้สักวัน" เขาพยายามให้กำลังใจ แต่นั่นยิ่งทำให้ผมหดหู่

ผมเข้าใจว่าเขาไม่ได้มีเจตนาดูถูกหรือล้อเลียน เพียงแต่เขาเป็นแบบนั้น

เขาเชื่อแบบนั้น

แต่ผมไม่เชื่ออะไรอีกแล้ว

ภายในกระท่อมมืดสนิท

เราลืมที่จะจุดเทียน มีเพียงแสงจันทร์กระจ่างลอยผ่านระแนงไม้เข้ามาเท่านั้น

สายลมคืนนี้ช่างเย็นยะเยือก 

หน้าต่างลั่นเอี๊ยดอ๊าด ราวกับเสียงโหยหวนของวิญญาณเร่รอน

"ฉันรักนายมาตลอด" ผมพูด ไม่ต้องมองก็รู้ว่าเขากำลังทำหน้าตาแบบไหน

"เจ้าติดอยู่ใต้คำสาป..."

ผมมองเขาผ่านม่านขาวของผ้าขี้ริวที่ตากอยู่บนขื่อ

"อย่ามาดูถูกกันนะ" เสียงของผมแข็งกร้าว เช่นเดียวกับเมดูซ่าที่กำลังแช่แข็งเหยื่อ

"ฉันไม่ได้ถูกสาป ความรักของฉันไม่ใช่คำสาป" 

ผมพยายามควบคุมไม่ให้เสียงสั่น

"ฉันรักนายแม้กระทั่งตอนที่ฉันลืมมันไปแล้ว..."

ลมพัดแรงขึ้นราวกับจะช่วยปลอบประโลม

มันกระแทกอย่างรุนแรง กรีดร้องอย่างเกรี้ยวกราด

ผ้าสีขาวที่กั้นระหว่างเราปลิวไสวพร้อมกับเมฆที่เคลื่อนผ่าน

ผมเห็นใบหน้าของเขาชัดเจน

"นายจะปฏิเสธมันยังไงก็ได้...แต่อย่ามาดูถูกความรักของฉัน"

ผมเดินออกจากตรงนั้น

และหวังว่าเขาคงจะไม่เห็นน้ำตาที่แอบไหล