ในช่วงเวลาที่คุณคิดว่าชีวิตคงจะไม่มีทางดิ่งเหวลงไปมากกว่านี้แล้ว

พระเจ้าก็จะเล่นสนุกกับคุณต่อ

"ไม่เจอกันนานนะพ่อหนูน้อย"

ผมขนลุกวาบ เสียงหวานแหลมอันคุ้นเคยนั่นฉุดเอาผมขึ้นมาจากหลุม

แล้วโยนผมกลับลงไปใหม่พร้อมกลบดินซ้ำ

"แกต้องการอะไร"

ผมถามเสียงเรียบ ไม่หวาดกลัว ไม่ตื่นตระหนก

ผมไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว

"แหม แหม...ข้าอุตส่าห์จะมาช่วยถอนคำสาปให้ กลับทักทายกันแบบนี้รึ?" 

นางกรีดยิ้มอย่างน่าขยะแขยง ผมขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่เข้าใจความหมาย

"ถ้าจะเล่นตลกล่ะก็ช่วยมาวันหลังนะ ตอนนี้ฉันไม่ว่าง" ผมตัดบท แต่นางหัวเราะ

ยัยนี่ท่าจะปัญญาอ่อน

"หันมานี่ เจ้าทาส" 

นางสั่ง และด้วยอำนาจของคำสาป ผมต้องยอมหันไปมองหน้าเหี่ยวๆ ที่ซ่อนอยู่ภายใต้รูปโฉมอันสวยสดของนาง

"ช่วยข้า แล้วข้าจะตอบแทนให้ด้วยการถอนคำสาปให้เจ้า ดีไหม?" นางยิ้ม ดูก็รู้ว่านี่ไม่ใช่ข้อเสนอ

"หึ..." ผมขำ ช่วยตัวเองยังไม่รอด จะให้ไปช่วยใครได้

"ข้าเห็นว่าเจ้ารู้จักกับอัศวิน" นางเปรย ผมเงียบเสียง แววตาเปลี่ยนไปทันที

ไม่เอานะ ขอร้องล่ะ อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่แบบในเอลล่า

"แล้วมันทำไม" ผมถาม เชิดหน้าขึ้นอย่างดื้อรั้น แม้ในใจจะกรีดร้องเป็นพันครั้งว่าได้โปรด

"อืมม...ก็ไม่มีอะไรมาก แค่ข้าอยากได้เมืองของเจ้านั่น แต่ถ้าสู้กันข้าคงแพ้เพราะว่าเจ้านั่นได้รับพรวิเศษปกป้องหัวใจไว้ ทำให้ข้าทำอะไรมันไม่ได้" นางพูดด้วยท่าทางสบายๆ ราวกับกำลังเล่าว่าวันนี้ไปซื้อของที่ตลาดแล้วได้ผักลดราคา

แล้วนางก็เผยรอยยิ้มที่จะทำให้คุณฝันร้ายไปอีกสิบปี

"แต่เจ้าทำได้..."

คุณฟังผมนะ ผมโคตรของโคตรเกลียดชีวิตตัวเองเลย