ผมไม่ได้เจอเขาอีกเลยนับตั้งแต่วันนั้น

ผมไม่รู้ว่าเขาอาศัยอยู่ที่ไหน

ผมรู้แค่ว่าเขามักจะหาผมเจอเสมอ

ก็อก

เสียงหินกระทบหน้าต่าง

ผมลุกขึ้นจากเตียง ข้างนอกเป็นสีฟ้า น่าจะยังเช้าอยู่ 

ผมขยี้ตา

ก็อก

เสียงหินดังมาอีกครั้ง

ผมคลานจากเตียงไปที่บานกระจก เปิดมันออก

เขาอยู่ตรงนั้น กำลังพยายามปีนกรอบหน้าต่างขึ้นมา

"นายกำลังทำอะไรน่ะ?" ผมถาม ตาสว่างขึ้นมาทันที

"แอบมาหานายไง" เขาตอบ "ฉันต้องไปแล้ว" 

ระหว่างที่ผมยังมึนๆ งงๆ เด็กชายก็ยัดกริชใส่มือผม

"ฉันให้นาย เก็บไว้ให้ดีๆ นะ" เขาพูดอย่ารีบร้อน ก่อนจะพยายามปีนกลับลงไป

"เดี๋ยว! แล้วนายจะไปไหน" ผมเกาะมือเขาไว้ พยายามยื้อแน่น

"ฉันต้องย้ายเมืองแล้ว..." เขาตอบเสียงเบา เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกเศร้า ไม่ต่างไปจากผม 

 ผมเกลียดชีวิตตัวเองเหลือเกิน...

เราเงียบกันอยู่อย่างนั้น นานพอสมควร จนกระทั่งได้ยินเสียงดุดันอันคุ้นเคยตะโกนมา

ให้พระเจ้าแทงตาย ขอผมอยู่กับเขานานกว่านี้อีกนิดไม่รึไง

"ลาก่อนนะ" เขาบอกสั้นๆ ยิ้มให้เหมือนอย่างเคย

"อย่าลืมนะ...จงมีชีวิตอยู่อย่างกล้าหาญ และไม่ยอมแพ้ต่ออะไรทั้งสิ้น"

ผมรู้แล้วว่าทำไมผมถึงไม่ฆ่าตัวตายไปให้พ้นๆ เสียที