"ฉันรักนายนะ" ผมพูด

"ฉันก็รักนายเหมือนกัน" เขายิ้มตาหยี

"..." ผมเงียบ ก้มหน้าลงดีดนิ้วโป้งเล่นอย่างรู้สึกเขินๆ 

ในเวลานั้น ผมไม่รู้หรอกว่าเป็นรักแบบไหน 

รักที่เราพูดถึง มันก็เป็นเพียงแค่ความรู้สึกของเด็กตัวเล็กๆ สองคน

แต่ถึงจะเป็นความรู้สึกของเด็ก ก็ไม่ได้หมายความว่าความรู้สึกนั้นเป็นของปลอม

"เราลองจูบกันไหม?" 

ผมเงยหน้า ข้างในอกกระตุกวูบหนึ่งราวกับร่วงลงมาจากบันได 

นี่เขารู้หรือว่าผมคิดอะไรอยู่?

"แต่เราเป็นผู้ชายทั้งคู่นะ" ผมท้วง

"แล้วยังไงล่ะ? สองคนนั้นก็จูบกันเพราะเขาบอกว่ารักกันไม่ใช่หรือ? แล้วกับเราสองคนมันจะต่างกันตรงไหน"

เด็กชายเชิดคางขึ้น เผยรอยยิ้มที่มุมปากซ้ายอย่างที่ผมคุ้นเคย เขามักจะทำท่านี้เสมอเวลาที่มั่นใจในความคิดตัวเอง

ผมยังคิดอยู่เลยว่า ถ้าในคืนนั้นเราไม่แอบหนีออกมาข้างนอก เวลานี้จะมีอะไรเปลี่ยนหรือไม่

"...ก็ได้" ผมตอบในที่สุด 

เด็กชายขยับเข้ามาใกล้ ผมหลับตา ปล่อยให้แรงดึงดูดพาเราให้ใกล้กัน 

ช่วงเวลานี้มันช่างเงียบเสียเหลือเกิน

เงียบเสียจนผมได้ยินเสียงก้อนเนื้อในอกกำลังสูบฉีดเลือดอย่างบ้าคลั่ง

เราสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน

อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้น...

"นั่นพวกแกกำลังทำอะไร!"

เสียงคำรามอันเกรี้ยวกราดทำให้เราต้องผละจากกันทันที

"พ่อ..." เด็กชายอุทานเสียงเบา ชายร่างใหญ่กำยำก้าวอย่างรวดเร็วมาที่เรา ผลักผมให้ออกห่าง แล้วดึงลูกชายของเขาคืน

"แก! ไอ้เด็กเวร! ออกไปห่างๆ ลูกข้า!!" น้ำเสียงของเขาเกรี้ยวกราดราวกับไททันที่ดุร้าย ผมตัวสั่นอย่างตื่นตะหนก 

แววตาที่เขามองมา ผมไม่อาจลืมได้เลย

"พ่อ!" เด็กชายถูกดึงลากห่างออกไป เขาหันกลับมามองผม สีหน้าราวกับกำลังคิดว่าตัวเองเป็นคนผิด 

แต่ไม่ใช่เลย...

"ฉันขอโทษ! ไว้เราค่อยมาเล่นกันพรุ่งนี้นะ!" 

เขาตะโกนหลายครั้ง ทว่าผมไม่อาจตอบอะไรกลับไปได้ ผมนั่งแข็ง ไม่ขยับตัว จนกระทั่งเสียงของเด็กชายค่อยๆ ลับหายไปในราตรี 

นานทีเดียวกว่าผมจะเข้าใจว่าเหตุใดพ่อของเขาจึงโกรธเป็นบ้า

และทำไมผมจึงร้องไห้ราวกับหัวใจถูกกระชากในคืนนั้น