ช่วงหลังๆ นี่เริ่มจะน่าเบื่อแล้วล่ะ เพราะงั้นผมจะข้ามไปตอนสำคัญเลยแล้วกัน

ตอนนี้ผมและอัศวินกำลังจะถูกกิน

เอ๊ะ? ข้ามมากไปงั้นเหรอ?

เอาน่า...คุณคงพอเดาได้แหละ ก็ตามตำรับเรื่องราวทั่วๆ ไป ออกเดินทางเข้าป่า ได้พรรคพวก แล้วก็โดนโทรลล์จับ 

"พวกเราไม่รอดแน่ๆ " นายอัศวินพูดอย่างสิ้นหวัง

ผมไม่ตำหนิเขาหรอกนะ โดนมัดแน่นหนึบกับต้นไม้ อาวุธถูกปลดออกไปหมด แถมข้างหน้าก็มีหม้อน้ำเดือดปุดๆ รอหย่อนเราลงไปอยู่ เป็นใครก็คงสวดมนต์หาพระเจ้ากันทั้งนั้น

"นายเป็นอัศวินไม่ใช่รึไง" ผมพูดพลางถอนหายใจ

"แล้วเจ้ามีความคิดที่ดีกว่านี้ไหมล่ะ?" อัศวินถาม ก่อนจะบอกลาบ้านเมืองและครอบครัวอันเป็นที่รัก พล่ามว่าจะไปรอทุกคนที่ปลายแสงสว่าง

ผมนึกว่าอัศวินจะมีใจที่กล้าหาญกว่านี้ซะอีก

"เงียบนะ ไอ้พวกเนื้อติดหนัง" โทรลล์ว่า

"แกไอ้โทรลล์โง่" ผมด่ามันเป็นภาษาโทรลล์ และโปรดอย่าถามว่าผมพูดภาษาโทรลล์ได้อย่างไร 

"แกว่าใครโง่!" มันคำราม ขอบคุณนะ อย่างน้อยก็ทำให้อัศวินบางคนหุบปากได้สักที

"แกไง่ไอ้โง่"

"แกว่าข้าโง่งั้นเรอะ!" 

โทรลล์เหวี่ยงหัวฟึดฟัด ตอนแรกผมก็คิดว่ามันฉลาดดีที่ถอดเอาอาวุธเราไปหมด แต่ตอนนี้ผมว่ามันค่อนข้างโง่เลยล่ะ

"เจ้าพูดภาษาโทรลล์ได้?" อัศวินกระซิบ "ทำไมไม่บอกกันให้เร็วกว่านี้?"

"โดนฟาดหัวสลบตื่นมาอีกทีก็กำลังจะโดนจิ้มจุ่ม มีเวลาให้บอกที่ไหนล่ะ" ผมกระซิบกลับไป "นายอยู่เฉยๆ ไปซะ ฉันจัดการเอง"

"จัดการ? จัดการยังไ---"

"เฮ้ย! ไอ้โทรลล์โง่" ผมตัดบทไปเรียกร้องความสนใจจากสัตว์ประหลาดข้างหน้าแทนเพราะขี้เกียจอธิบายแผน เจ้าโทรลล์เดินตึงตังเข้ามาใกล้ พร้อมจะทุบกะโหลกผมเต็มที่ 

"แกรู้ไหมทำไมแกถึงโง่? เพราะแกคิดจะกินเรา แทนที่จะไปกินพวกวัวตัวโตๆ อวบๆ ในไร่ทางเหนือมากกว่าไงล่ะ" ผมทำน้ำเสียงเยาะเย้ย

โทรลล์หัวเราะ "แกไอ้โง่ ข้าไม่โง่ ใครๆ ก็รู้ว่าทางเหนือไม่มีไร่ มีแต่หิมะ ข้าไปก็ไม่เจอวัว" มันกระหยิ่มยิ้มย่อง ยืดอกราวกับจะบอกว่าตัวเองฉลาดเหนือใคร

"อ๋อ จริงเหรอ?" ผมทำเสียงประหลาดใจ "แปลกจังแฮะ ฉันเคยได้กินเนื้อสดๆ ที่บ้านโทรลล์จากทางเหนืออยู่นะ"

"โทรลล์ไหน? ไม่มีโทรลล์โง่ที่ไหนชวนมนุษย์เข้าบ้านหรอก!" มันตวาด

"มีสิ เพราะฉันพูดภาษาแกได้ไง มันก็เลยชวนฉันเข้าบ้าน" ผมทำเสียงเพ้อฝันหน่อยๆ "โอ้...เนื้อตอนนั้นมันช่างอร่อยจริงๆ นะ ฉันว่าที่แกไม่รู้ว่าทางเหนือมีวัว คงเป็นเพราะเจ้าโทรลล์ตัวนี้มันแอบอุบเอาไว้เองแน่ๆ"

เหมือนจะได้ผล เจ้าโทรลล์โง่โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง พวกโทรลล์เกลียดการพ่ายแพ้ พวกมันชอบเอาชนะ แม้แต่กับพวกเดียวกันเอง

"ข้าจะไปฆ่าไอ้โทรลล์ทางเหนือ!" มันประกาศลั่น ทิ้งหม้อน้ำเดือดปุดๆ ทิ้งเสื้อผ้าอาวุธ ทิ้งเราไว้ และออกไปจากบ้านทันที 

โทรลล์นี่มันโง่จริงๆ

"อา ดีจริง ที่นี้เราก็จะถูกทิ้งไว้ให้เน่าตายอยู่ที่นี่ แผนนายเยี่ยมมาก" อัศวินคร่ำครวญประชด ทำเอาผมเริ่มหมดความอดทน

"อยู่เงียบๆ เป็นไหม?" 

"อ๋อ ได้ ข้าจะนอนตายเงียบๆ ตรงนี้แหละ สวัสดีนะ ข้าอุตส่าห์คิดว่าอย่างน้อยลงไปในน้ำเดือดก็คงทรมานไม่นานเท่าไหร่ แต่ถ้าจะให้มาค่อยๆ ตายแบบนี้ล่ะก็---"

"กลับมา"

"อะไรนะ?"

ผมไม่ได้พูดกับเขา

ผมพูดกับกริชเล่มหนึ่งในกองอาวุธ มันสั่นเล็กน้อยก่อนจะพุ่งเข้ามาที่มือผมอย่างรวดเร็ว ราวกันค้อนโยเนียร์ของเทพเจ้าธอร์ หรือดาบศักด์สิทธิ์ของเพอร์ซี่ย์ แจ็คสัน

มันจะกลับมาหาผมเสมอ

อัศวิศอึ้งไป "กริชนั่น..."

"เป็นกริชวิเศษ มันจะกลับมาหาเจ้าของเสมอ" ผมใช้ปลายอันแหลมคมของมันตัดเชือก ปล่อยเราสองคนให้เป็นอิสระ "ตอนยังเด็ก ฉันได้รับมาจากเด็กคนหนึ่ง "

ผมยิ้ม ก้มมองกริชในมือ หวนนึกถึงความทรงจำสีจางซึ่งยังคงส่งกลิ่นหอมทุกครั้งที่กลับไปชื่นชม

"เด็กคนนั้น---"

"เป็นลูกชายพ่อค้าดาบ"

ผมเงยหน้ามองอัศวิน

เขารู้?

อัศวินมองหน้าผม

อา...ทำไมผมถึงลืมดวงตาสีน้ำทะเลสดใสนี่ไปได้นะ