"ฉันโคตรเกลียดชีวิตตัวเองเลย!"

ผมตะโกนลั่นบ้านทันทีที่ประตูปิด ตาแก่หันมาหยีตาใส่อย่างคนสายตาไม่ดี ก่อนจะหันกลับไปง่วนกับกองผงฝุ่นของแก

ผมอาศัยอยู่กับตาแก่คนหนึ่ง ตาแก่ที่เมื่อคุณเห็นคุณจะรู้สึกว่าทำไมแกยังรอดอยู่ได้ แกตัวเล็ก ผมขาวบาง ใส่แว่นกรอบไม้หักๆ เดินโขยกเขยก เสียงแหบสั่น ร่างกายซูบผอมจนเห็นกระดูกปูนโปนตามข้อนิ้ว

ตาแก่ชอบอยู่กับกองหนังสือรกๆ บ้านแกเต็มไปด้วยกลิ่นอับของกระดาษและฝุ่น และตัวแกก็มีแต่กลิ่นขี้เถ้าบุหรี่

แต่ผมชอบแก เพราะแกใจดี

"เมื่อกี้แกว่าอะไรนะ?" ตาแก่ถาม ผมถอนหายใจ เดินเข้าไปช่วยแกกวาดกองผงเข้าเตาฟืน

"ผมบอกว่าผมเกลียดชีวิตตัวเอง"

แกทำเสียงฮึดจมูก เหมือนจะหัวเราะเยาะ แต่ผมรู้ว่าแกแค่คันจมูกเฉยๆ

"แล้วทำไมแกไม่ฆ่าตัวตายไปซะล่ะ?" แกถาม ผมยักไหล่ ผมรู้ว่าแกไม่ได้มีเจตนาร้าย แกก็แค่ถามเฉยๆ น้ำเสียงของแกก็เหมือนเวลาคนปกติถามว่าวันนี้ฝนตกรึเปล่านั่นแหละ

"คุณรู้มั้ย...ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน" ผมยิ้ม

"อ๋อ แต่ฉันว่าฉันรู้นะ" ตาสีน้ำข้าวขุ่นมองลอดเลนส์แว่นแตกๆ มาที่ผม "แกต้องมีชีวิตอยู่เพื่อขึ้นไปเอาหนังสือที่ชั้นสองให้ฉันไงล่ะ" 

ผมกำลังจะบอกว่าแกไม่ค่อยออกคำสั่งกับผม แต่ก็โอเค...อย่างน้อยแกก็ไม่ออกคำสั่งบ้าๆ แล้วกัน

บ้านโทรมๆ หลังนี้มันไม่มีอะไรเลยนอกจากหนังสือ ชั้นล่างเต็มไปด้วยหม้อชามรามไหกับผ้าปูยับๆ ที่กองอยู่บนพื้น 

ผมปีนบันไดขึ้นไปที่ชั้นสอง หาหนังสือที่ตาแก่อยากได้ 

เนื่องจากตาแก่เป็นคนประหลาด และผมก็เป็นคนประหลาด ดังนั้นจึงไม่มีใครอยากเข้ามาเยี่ยมตัวประหลาดสองคนเท่าไหร่

ผมมีความสุขดีตราบใดที่อยู่ที่นี่...

ผมคิดแบบนั้นได้เพียงสองวิ ก่อนกองหนังสือจะพากันถล่มใส่หัวผมเนื่องจากขาดสมดุล 

"โคตรเกลียดชีวิตตัวเองเลยว้อย!!"