ผมเจอทริคเล็กๆ น้อยๆ ในการจัดการกับคำสาปบ้านี่

"พี่ชาย ซื้อเนื้อนี่สักชิ้นไหม? เนื้อชั้นดีจากทางเหนือเลยนะ" 

พ่อค้าหน้าตาเป็นมิตรพุ่งเข้ามาเสนอขายเนื้อชิ้นแดงก่ำบนถาด ผมนิ่วหน้า ไม่ใช่ว่าไม่ชอบกินเนื้อ ผมรักเนื้อ แต่ผมไม่มีเงิน แค่มีเสื้อผ้าให้สวมอยู่ทุกวันนี้ก็แทบจะขอบคุณพระเจ้าแล้ว

"นั่นเป็นคำสั่งรึเปล่า?" ผมถาม พ่อค้าเนื้อทำหน้างงๆ

"เอ่อ...เปล่าครับคุณผู้ชาย ผมแค่เสนอ" 

ผมยิ้ม "งั้นไม่เอาครับ" แล้วเดินจากมา

นั่นแหละทริคของมัน

แต่น่าเสียดายที่ไม่ได้มีแค่ผมที่จับทริคนี้ได้

พวกเวรบางคนก็จับได้เหมือนกัน

พวกเวรที่ผมพูดถึงก็กำลังรุมปาหินใส่ลูกหมาตัวเล็กๆ ข้างถนน

"พนันกันไหมว่าฉันปาเข้าหน้ามันได้ในสามนัด" พวกเวรตัวที่หนึ่งพูด

"ตูดเถอะ! ข้าปาได้ภายในสองนัด" พวกเวรตัวที่สองพูด

"งั้นฉันปาได้ภายในหนึ่งนัด!" พวกเวรตัวที่สามพูด

ผมพยายามทำเป็นไม่สนใจ ไม่เข้าไปยุ่ง เพราะไม่อยากสร้างปัญหาให้ตัวเอง พวกเวรนี่เคยสั่งให้ผมเดินแก้ผ้ากลางโบถส์แม่ชีมาแล้ว ใครจะรู้ คราวนี้มันอาจจะสั่งให้ผมเอากับหมาก็ได้

เสียงของพวกมันห่างไปเรื่อยๆ ผมรีบสาวเท้าให้เร็วขึ้น อยากไปให้พ้นๆ จากตรงนี้

ใครจะบอกว่าผมมันขี้ขลาดก็ช่าง คุณลองมาโดนสาปดูสักทีไหมล่ะ

"แกมันห่วย ข้าว่าใช้ไอนี่ดีกว่า"

ผมพยายามไม่สนใจ 

พวกเวรสักตัวหยิบก้อนอิฐขึ้นมา

และนั่นผมจะไม่ทนอีกต่อไป

"หลบไปไอ้ลิงเผือก"

ผมยักไหล่ แต่ยังยืนขวางวิถีขว้างอยู่ตรงนั้น จ้องตาสีน้ำครำโสโครกของมันแน่วแน่

เอาหมาก็เอาหมาวะ...

"ไม่เอาน่า นี่มันสนุกจะตาย" พวกเวรตัวที่...เออ ช่างมันเหอะ ในสายตาผม พวกแม่งก็เวรเหมือนๆ กันหมด

"เฮ้ พวก มันจะไปรู้อะไร ไอ้นี่มันใจตุ๊ด" 

"เหอะ พวกชอบแอบแม่เอากระโปรงมาใส่ตอนดึกๆ คงทำอะไรแมนๆ แบบผู้ชายไม่เป็น"

หลังพ่นเสร็จพวกมันก็พากันหัวเราะ ผมถอนหายใจ 

สิ่งที่พวกแกทำเขาไม่เรียกว่าแมนหรอกนะ...เขาเรียกว่าขยะ

พวกมันหันมามองหน้าผม เลิกหัวเราะโดยสิ้นเชิง

โอ้ตาย...นี่ผมคิดดังไปเหรอ?

บรรยากาศตอนนี้เหมือนมีใครเผลอกดปุ่มดูดเสียง ทุกอย่างเงียบงันอย่างน่ากลัว

"งั้นแกก็ขยะเหมือนกัน" คนพูดเหยียดยิ้ม ผมรู้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้น

"หยิบก้อนหินขึ้นมาแล้วปาใส่ไอ้หมาตัวนั้นซะ"

บัดซบ...

ผมกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ ทั้งไอเวรนั่น...แล้วก็ไอคำสาปบ้านี่

"นั่นเป็นคำสั่งรึเปล่า" เสียงของผมแหบแห้งจนน่าสมเพช

"นั่นเป็นคำสั่ง" มันย้ำชัด 

คำสาปบัดซบ...

แม้ว่าผมจะพยายามขัดขืน แม้ว่าภายในกำลังกรีดร้อง ทว่าคำสาปก็สั่งให้ผมหยิบก้อนหิน เล็งเป้าไปที่ลูกหมาตัวน้อยน่าสงสาร 

ดวงตาของมันปูนโปน สั่นกลัว ขนสีขาวชุ่มไปด้วยเลือดและขี้ดิน มันมองมาที่ผมอย่างอ้อนวอน 

แต่ผมหลับตา...

เสียงของก้อนหินที่พุ่งอัดเหยื่อ ยังคงดังก้องอยู่ในหูผมตลอดนับแต่นั้น