ผมบอกคุณรึยังนะว่าผมเกลียดชีวิตตัวเอง?

"เจ้าทำได้ดีนะ"

"หุบปาก"

ผมหันมองด้วยดวงตาแดงก่ำ เขานิ่ง แววตาเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน

ผมคงไม่ได้เจอเด็กตาสีฟ้าคนนั้นอีกแล้วตลอดชีวิตนี้

"นายมันไอ้เฮงซวย" ผมบอก

"ถ้าเจ้าไม่ชอบแล้วจะจูบเธอทำไมล่ะ" เขาสวนกลับ

"ก็เพราะว่านายสั่---" 

เสียงผมหายไปในอากาศ

"เพราะนาย..."

"นาย..."

ผมล่ะเกลียดคำสาปบัดซบนี่เหลือเกิน

"โอ้..." จู่ๆ เขาก็มีสีหน้าตื่นเต้นขึ้นมา "ข้ารู้แล้ว"

"รู้อะไร?" ผมเลิกคิ้ว

เขายืดอก เชิดคางขึ้น ท่าทางแห่งความมั่นใจ สิ่งเดียวที่ไม่เปลี่ยนไป 

"นายกำลังถูกสาป!"

ผมเบิกตาโต

เขารู้...

เขารู้แล้ว!!

พระเจ้าให้โอกาสผมแล้วใช่ไหม!?

"เจ้าไม่อาจบอกใครได้ว่าเจ้าถูกสาป"

"ใช่!" ผมตอบรับอย่างตื่นเต้น

"เจ้าจึงอยากไปพบพ่อมดเพื่อถอนคำสาป"

"ใช่แล้ว!" 

"อาฮ่า! ข้าเข้าใจแล้ว"

เขาพยักหน้า ผมพยักหน้า ในที่สุดชีวิตผมก็เกิดเรื่องดีๆ ขึ้น ขอบคุณพระเจ้าที่ผมยังมีชีวิตอยู่! ในที่สุดผมก็จะได้มีตอนจบแสนสุขอย่างในเรื่องเจ้าดอกลาเวนเดอร์สีม่วงเอยแล้ว

"เพราะแบบนี้นี่เองเจ้าถึงไม่อาจชอบผู้หญิงได้!"

"..."

"อะไรนะ?"

เขาถลาเข้ามาจับไหล่ผมดังปั้ก ฉีกยิ้มกว้างอย่างภาคภูมิใจ ในขณะที่ผมหน้าเอ๋อเป็นไอ้โง่

"เจ้าถูกสาปให้ไม่อาจรักผู้หญิงได้ใช่ไหม? ช่างน่าสงสารจริง ไม่ต้องห่วง สหายเก่า ข้าจะช่วยเจ้าเอง เจ้าจะหายเป็นปกติในไม่ช้า!"

เอาล่ะ ผมตัดสินใจแล้ว 

เมื่อผมเจอพ่อมด และคำสาปของผมหายไป ผมจะไปโดดหน้าผาที่เยอรมัน แถวๆ ภูเขาแซนด์สโตน ตรงนั้นวิวสวย แถมน่าจะหาศพยาก ร่างที่ตกมากระแทกหินคงอุบาทว์พอควร คุณคงไม่อยากให้ใครมาเจอคุณในสภาพนั้นหรอก จริงไหม?