นายน้อย! พวกมันมากันเยอะแล้ว! ออกไปตั้งหลักกันก่อนไหมคะ! อันยูจินในร่างภูติหมาป่าสีเงินถาม ขณะวิ่งทยายไปด้านหน้าด้วยความเร็วสูงสุดเท่าที่จะทำได้ “ไม่! พวกเราต้องรีบไป! ยูจินบอกเองไม่ใช่เหรอว่าไม่มีเวลาแล้ว!” จองเซอุนตะโกนบอก ขณะใช้พลังเวทซัดลูกไฟใส่กลุ่มปีศาจที่ไล่กวดอยู่ด้านหลัง โดยที่มืออีกข้างก็...

แด่คำอวยพรของดวงตะวัน แด่บทเพลงคำกล่อมของพงไพร เผยความทรงจำของพวกเจ้า ปรากฏกายเบื้องหน้านี้ จองเซอุนร่ายเวทด้วยท่วงทำนองราวขับขานบทกวี โบกกิ่งแอปเปิ้ลที่ผูกกระพรวนตรงปลายกิ่งในมือให้เกิดเสียง ละอองแสงราวดวงดาราหมุนวนรอบตัวอย่างรุนแรง แต่เพียงพริบตา ละอองเหล่านั้นก็กลับไปลอยอ้อยอิ่งไม่แสดงปฏิกิริย...

คนคนนั้นจากไปแล้ว แม้จะไม่รู้ว่าไปที่ไหน แต่ก็ไปตามคำสัญญา จองเซอุนกระชับเสื้อโค้ทตัวหนาที่มักสวมประจำให้แนบชิดตัว เหม่อมองใบไม้เปลี่ยนสีด้านนอกเรือนกระจกด้วยแววตาล่องลอย หลังจากที่เขาร้องขอให้อิมยองมินไป นับจากที่พวกเขาสองคนได้ จูบ กัน เขาก็ไม่เห็นจอมเวทหนุ่มผมสีแดงส้มคนนั้นอีกเลย ตอนแรกเขาเข้าใจ...

เสียงร้องของนกเค้าแมวดังกึกก้องท่ามกลางราตรีอันเงียบสงัด แต่เมื่อมีสิ่งหนึ่งเคลื่อนผ่าน มันก็เงียบลง ตลอดเส้นทางเดินของป่าทึบที่เต็มไปด้วยเถาหนามและต้นไม้ไร้ใบ มีกลุ่มก้อนความมืดขนาดใหญ่แผ่กระจายส่งรังสีอำมหิต ใจกลางความมืดนั้น มีดวงตาเรียวยาวสีแดงดุจดั่งสีโลหิตทอประกายลุกโชน แต่ในความเกรี้ยวกราดน...

“ไม่ว่าเธอจะเกิดใหม่อีกสักกี่ครั้ง ฉันสัญญา ว่าจะพาเธอกลับมาแน่นอน” จองเซอุนผวาเฮือก สะดุ้งตื่นจากความฝัน จนตุ๊กตาหมีตัวโตที่ปกคลุมไปด้วยดอกไม้คริสตัลไถล่จากอกหล่นลงจากเตียงกว้าง แทนที่จะสนใจ เด็กหนุ่มกลับนั่งนิ่งด้วยดวงตาเบิกกว้าง ลมหายใจหอบถี่ ภาพความฝันที่เพิ่งฝันถึงปรากฏขึ้นเป็นฉากๆ ไม่ว่าจ...

“อาการเป็นยังไงบ้าง” อิมยองมินถามเรียบๆ มองคนตัวเล็กผมแดงในอ้อมกอดของตัวเองที่ตอนนี้เอนร่างพิงแผ่นอกเขาต่างโซฟา ส่วนสาเหตุที่ต้องมาอยู่กันในท่านี้ เพราะไม่กี่นาทีก่อนหน้า จองเซอุนหน้ามืดจนเกือบจะล้มคว่ำฟาดกับขอบโต๊ะในห้องอาหาร โชคยังดีที่อิมยองมินหมุนตัวคว้าได้ทัน ไม่อย่างนั้นคงได้เกิดแผล “ผมร้อน ม...

“อย่าว่างั้นงี้เลยนะโรบิน เราว่ามนุษย์คนนั้นน่าจะเข้าใจผิดมากกว่า ถ้ามีวิญญาณอยู่จริง แฟรี่อย่างพวกเราต้องรับรู้ได้สิ แต่หลายวันที่ผ่านมา ไม่เห็นมีอะไรแบบนั้นเลย” แฟรี่ลมแอเรียลเอ่ยให้ฟัง ขณะบินโฉบไปมารอบๆ ตัวของสเลย์เบก้าหนุ่ม “แต่ถ้าเข้าใจผิด ก็ไม่น่าจะมีคนเล่าปากต่อปากเยอะขนาดนี้นี่ ลูกค้าที่มาเ...

หรือว่าความฝันที่ฝันถึง จะเป็นเรื่องจริงที่เคยเกิด คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวของจองเซอุนเกือบตลอดเวลา ตอนแรกเขาคิดแค่ว่า บางที มันคงเป็นเพียงแค่ฝัน ไม่น่าจะเป็นเรื่องจริง แต่พอเห็นสร้อยเส้นนั้น อัณมณีสีแดงสดที่เหมือนกับในความฝัน เขาก็รู้ทันที ว่าทุกอย่างนั้นคือเรื่องจริง เอสเธอร์มีตัวตนอยู่จริงๆ เธอเ...

อิมยองมินพลิกหน้ากระดาษของหนังสือปกหนาอย่างเหม่อลอย ขณะนั่งอยู่ภายในห้องทำงานชั้นสองของบ้านที่เชื่อมติดอยู่กับห้องนอน ภายในห้องนั้นแทบไม่มีสิ่งประดับตกแต่ง มีเพียงโต๊ะทำงานและตู้หนังสือเพียงหนึ่งตู้เท่านั้น ในระหว่างที่อ่าน เขาก็ครุ่นคิดถึงท่าทีแปลกๆ ในวันสองวันที่ผ่านมาของเด็กหนุ่มผมแดงไปด้วย ตอนน...

เพล้ง! เสียงแก้วเซรามิกที่แตกออก ทำให้จองเซอุนสะดุ้งรู้สึกตัว ก้มลงมองเศษแก้วที่แตกกระจายอยู่ตรงปลายเท้า “นายน้อย! เป็นอะไรหรือเปล่าคะ!” อันยูจินที่ได้ยินเสียงดังรีบวิ่งออกมาจากห้องครัวมาดูด้วยความเป็นห่วง “คือ...ขอโทษครับ ผมเหม่อไปหน่อย เดี๋ยวจะเก็บเดี๋ยวนี้แหละ” จองเซอุนละลักละล่ำ ย่อตัวลง เตรียม...

จองเซอุนเกาะขอบเคาเตอร์ครัว มองดูอันยูจินเตรียมวัตถุดิบสำหรับทำอาหารมื้อเที่ยงอย่างสนอกสนใจ วันนี้เป็นวันเสาร์ นั่นเท่ากับว่าจะไม่มีลูกค้ามารอรับยาที่บ้านหลังนี้ ตามปกติในวันหยุดเขาจะช่วยอิมยองมินปรุงยาหรือไม่ก็ทำสิ่งของสำหรับบรรเทาอาการ แต่เพราะร่างกายของเขายังต้องได้รับการฟื้นฟู เลยโดยอาจารย์หนุ่ม...

29: SURPRISE ในคืนที่ฝนพรำฉ่ำนองไปด้วยน้ำฝน ผมยืนหน้าบ้าน ถือกล่องขนมเค้กเพื่อจะฉลองวันครบรอบการแต่งงาน เธอคือชีวิตอีกชีวิตหนึ่งของผม และเป็นคนเดียวที่ผมรักเท่านั้น ผมใช้สิ่งนี้เพื่อต้องการเซอร์ไพรส์กับคนที่ผมรัก ผมไขประตูหน้าบ้าน และเดินเข้าไปในบ้าน แล้วประตูหน...

แม้ว่าในวันถัดมา หน่วยพิสูจน์หลักฐานยังขอตรวจตราและสำรวจรอบบ้านของเบอร์แทรมอีกหนึ่งถึงสองวัน และทั้งรัสเซลล์กับเบอร์แทรมใช้เวลาทั้งวันไปกับการให้ปากคำกับทางสก็อตแลนด์ยาร์ดและตำรวจนอร์ทธัมเบอร์แลนด์ซึ่งเป็นเจ้าของท้องที่ที่เกิดเหตุ แต่พอถึงช่วงเย็น พวกเขาก็ได้เวลาพักผ่อนอยู่ด้วยกันอย่างสงบ ต้องขอบคุณ...

รัสเซลล์ โธมัสไม่ชอบพระจันทร์และไม่ชอบแสงจันทร์ และนั่นทำให้เขาดูเหมือนมนุษย์หมาป่าที่กลัวตัวเองจะแปลงร่าง เขาไม่รู้เหตุผลที่ตัวเองเป็นเช่นนี้แน่ชัดนัก เขาพยายามนึกแล้ว แต่ความทรงจำในช่วงเวลานั้นเหมือนจะหายไปเหมือนไม่อยากจำ หลังจากแม่เสียชีวิตไป เขาก็พบว่าตัวเองไม่ชอบคืนวันพระจันทร์เต็มดวง มันอาจเป็...

ต่อให้มีเรื่องย่ำแย่ขนาดไหน ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป เรื่องกินก็เช่นกัน นี่เป็นคติส่วนตัวที่รัสเซลล์เรียนรู้จากเจ้าของร้านหนังสือเก่าและพ่อมดที่เขาได้พบ ทำความรู้จัก เริ่มคบหา และผ่านพ้นเรื่องเลวร้ายด้วยกันมาระหว่างการลาพักผ่อนนอกลอนดอน ตั้งแต่เกิดมา เขาไม่เคยคิดว่าพ่อมดมีตัวตนอยู่จริงนอกจากในหนังสือ...