เสียงเพลงในงานรื่นเริงที่จัดในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง บรรยากาศของนิวยอร์กช่วงเดือนตุลาคมช่างน่าจดจำ อากาศ18องศาและลมเย็นพัดผ่าน โทนี่เดินเข้ามาในร้านกาแฟพร้อมกับหันมองหาใครอีกคนที่นัดเอาไว้อยู่ก่อนแล้ว 

   แววตาดวงสวยสบเข้ากับแววตาอีกคู่หนึ่ง แววตาของชายหนุ่มในชุดโค้ทยาว รอยยิ้มของใครอีกคนยกยิ้มให้โทนี่ที่ยืนอยู่หน้าประตูร้าน ขาขาวค่อยก้าวเดินตรงไปหาชายหนุ่มไม่วายยกยิ้มตอบกลับร่างสูง ใบหน้าหล่อที่เขาไม่เจอมาร่วมเดือน ยังคงเหมือนเดิม เหมือนวันแรกที่เราเจอกันในเดือนตุลา

  "ไงคุณหนู"

  หลังจากคนเด็กกว่านั่งลงที่เก้าอี้เรียบร้อย เสียงของมอร์แกนเอ่ยทักทายขึ้นในทันที คนตัวขาวยกยิ้มตอบกลับไปก่อนจะเอ่ยทักทายเช่นกัน

 "ไงมอร์แกน"

  บรรยากาศที่กำลังดี สร้างความสุขและรอยยิ้มให้คนทั้งสองได้มากโข มอร์แกนยกแก้วลาเต้ร้อนขึ้นดื่มด้วยความรู้สึกประหม่าเล็กน้อย เจอกันกี่ครั้งแม้นานๆทีก็ไม่ลดอาการเขินอายนี้ไปได้เลย ความจริงแล้วโทนี่เป็นรุ่นน้องที่ไฮสคูล เขาทั้งสองค่อนข้างสนิทกันเป็นพิเศษ แต่ก็ต้องแยกย้ายกันไปเมื่อมอร์แกนต้องย้ายไปเรียนในรัฐอื่น

  "ไม่เจอกันนานเลย..ว่าไหม"

  เสียงน่ารักของคนเด็กกว่าเอ่ยพูดขึ้น คนตัวสูงทำเพียงพยักหน้าตอบ ก่อนจะเกาท้ายทอยแก้เก้อ โทนี่ส่งรอยยิ้มมาให้อย่างน่ารัก ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อเล็กน้อย เพราะอากาศที่ค่อนข้างเย็น

  "นั่นสิ..ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ"

  "เฮ้..พี่อย่าทำเหมือนว่าห่างเหินกับผมขนาดนั้นสิ"

 คำพูดของคนอายุมากกว่าดูจะไปขัดใจโทนี่เสียได้ จนทำให้เจ้าตัวโวยใส่เล็กน้อย ก็ดูสิ อาการของมอร์แกนตอนนี้น่ะ ดูร้อนรนและยังทำตัวไม่ถูก ถึงมันจะเป็นทุกครั้งที่เราเจอกันก็ตาม แต่มันก็แอบทำให้โทนี่พลอยทำตัวไม่ถูกไปด้วย

 "ก็ฉันเขินนี่นา"

 "ว้อท!!..พี่เขินผมเนี่ยนะ??"

 คำพูดของมอร์แกนทำเอาคนน้องแสดงสีหน้ามึนงง เสียงเพลงที่ดังคลอ ไม่ได้ทำให้โลกใบนี้ที่โต๊ะหกของร้านกาแฟถูกคนอื่นแทรกซึมเข้ามาเลย บรรยากาศตอนนี้ราวกับโลกทั้งใบมีเขาเพียงแค่สองคน และมอร์แกนคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ดี เขาคิดว่าโทนี่ก็คงคิดเหมือนกัน

    คนน้องที่เอ่ยพูดจบก็หันกลับไปสั่งนมสดร้อนจากพนักงาน ก่อนจะหันกลับมาทำสีหน้ามึนงงอีกครั้งหนึ่ง คนพี่ส่ายหัวเอ็นดูเล็กน้อยที่เด็กตรงหน้ายังเหมือนเดิม ยังห่วงของกินเหมือนเดิมนั่นแหละ โทนี่น่ะเป็นเด็กอ้วน

 "ก็นายมันน่าเขิน"

   เอ่ยพูดออกไปกลับไม่ได้คลายความสงสัยของคนน้องเลยสักนิด โทนี่ยิ่งแสดงสีหน้ามึนงงมากขึ้นไปกว่าเก่า เด็กน่ารักเกาศีรษะของตนก่อน แล้วค่อยหยิบโดนัทเคลือบเกร็ดน้ำตาลตรงหน้าขึ้นมากินอย่างถือวิสาสะ

 "เฮ้..นี่นายช่วยจริงจังกับสิ่งที่ฉันพูดเมื่อกี้หน่อยได้ไหม"

   รอยยิ้มจนตาเป็นเส้นขีดตรงเผยให้คนตรงหน้าได้เห็น อดให้คนพี่เอ็นดูไม่ได้เลย มือหนายกขึ้นลูบลงบนศีรษะของรุ่นน้องคนสนิท ทว่าการกระทำนั้นกลับทำให้โทนี่นิ่งค้างไปชั่วขณะ รอยยิ้มน่ารักของคนเด็กกว่าเผยขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับแก้มสีเชอร์รี่ที่แดงอย่างประปราย

    แม้คนพี่จะดึงมือกลับไปแล้วก็ตาม แต่โทนี่กลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เขาชอบตัวเองมากเลยล่ะเวลาได้อยู่กับผู้ชายคนนี้ เขารู้สึกว่าเขาชอบตัวของเขามากกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า

 "มอร์แกน"

    "หืม" คนพี่ที่กำลังยกลาเต้ร้อนดื่มเป็นอึกที่สอง ค่อยกลับมาให้ความสนใจกับคนตรงหน้าอีกครั้ง

  สิ้นคำพูด คนพี่กลับค่อยเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าน่ารัก ทำให้คนน้องถอยใบหน้าหนีเล็กน้อยตามสัญชาตญาณ แววตาคมกำลังจับจ้องไปที่ปากเล็ก มือหนาก็ค่อยบรรจงเช็ดเกร็ดน้ำตาลที่ติดอยู่บนขอบปากเล็กอย่างอ่อนโยน

   ก่อนเสียงทุ้มจะเอ่ยพูดขึ้นให้ได้ยิน

   ใบหน้าหล่อถอยห่างออกมาระยะหนึ่ง  มอร์แกนค่อยยื่นมือเข้าไปตรงหน้าของเด็กหนุ่ม สีหน้าของโทนี่จึงเต็มไปด้วยความสงสัย

 "มือของนายส่งมาให้หน่อยได้ไหม"

  มอร์แกนเอ่ยพูดขึ้น โทนี่จึงเหลือบมองแววตาของคนพี่ที่จ้องมองตนอยู่เช่นกัน แววตาของมอร์แกนดูมีถ้อยคำบางอย่างที่อยากจะบอกเขาในตอนนี้  จึงตัดสินใจยื่นมือของตนให้คนตรงหน้า

  และดูเหมือนว่ามอร์แกนจะหยิบอะไรสักอย่างในกระเป๋าเสื้อโค้ทสีน้ำตาลอ่อนของตน ก่อนที่จะยกมันขึ้นมาสวมลงบนนิ้วของคนเด็กกว่า เรียวตาดวงสวยของโทนี่แสดงออกได้ชัดเจนว่าเขากำลังตกใจมากแค่ไหน และใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อนั่นอีก น่าเขินอายชะมัด

  สวมแหวนลงบนนิ้วของโทนี่จนเสร็จสับ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของมอร์แกนค่อยเงยขึ้นมา รอยยิ้มหวานส่งมาให้โทนี่ในที่สุด ก่อนเสียงทุ้มจะเอ่ยพูดออกมาอีกครั้ง คำพูดที่ชวนให้หัวใจคนเด็กกว่าได้แต่สั่นระรัว

"Have a nice day in October and our first date"