คำนำสำนักพิมพ์ เรื่องมันเริ่มจากความสัมพันธ์ของชายหญิงคู่หนึ่ง ฝ่ายชายคือ จิรัฏฐ์ ประเสริฐทรัพย์ นักเขียนเรื่องแต่งทั้งสั้นทั้งยาวผู้เคยฝากผลงานไว้กับเราหลายเล่ม ฝ่ายหญิงคือ ไข่มุก แสงมีอานุภาพ กราฟิกดีไซเนอร์และฟู้ดสไตลิสต์ผู้ใช้เวลาว่างเขียนบทความไลฟ์สไตล์ได้น่าสนใจคนหนึ่ง ชายหญิงคู่นี้เพิ่งตัดส...

การเที่ยวที่ดีคืออะไรถ้าถามผมว่า การท่องเที่ยวที่ดีคืออะไร คงจะตอบยาก การท่องเที่ยวที่หรูหราฟู่ฟ่า หรือลำบากลำบนพจญภัยเจ็ดย่านน้ำ ต่างก็ล้วนแล้วแต่มีมุมที่มองให้มันดีด้วยกันทั้งนั้น แต่ทริปเหล่านี้คงจะถูกนิยาม ด้วยคำวิเศษณ์อื่นๆ ไปเสียก่อน ถ้าจะมีทริปไหนของผมที่คำว่าดีจะแซงคิวขึ้นมาเป็นคำต้นๆ คงต้อง...

ประเทศไทยเป็นสิ่งที่พูดถึงได้ไม่มีจบ ไม่ต้องไปไหนไกลดูได้จากตัวผมเองที่แม้จะหยิบเอาวัฒนธรรมและพฤติกรรมแบบไทยๆ มาพูดจนกลายเป็นหนังสือขนาดเหมาะมือหนึ่งเล่มก็ยังรู้สึกอัดอั้น กระสับกระส่าย คล้ายกับว่ามีเรื่องอีกมากมายให้พูดถึงไม่หมดสิ้น แต่จะให้มาร่ายยาวอีกสิบกว่าบทก็กลัวผู้อ่านจะสายตาล้า ต...

เวลาปฏิทินวนมาถึงหน้าเทศกาลหรือช่วงวันหยุดยาว สิ่งที่ผมต้องทำเป็นประจำคือ คิดหาวิธีบอกปฏิเสธเพื่อนว่ากูไม่อยากไปเที่ยวยังไงดี เพราะนอกจากจะไม่มีตังค์แล้ว ผมก็ไม่เห็นว่าการเที่ยวช่วงหน้าเทศกาลมันรื่นรมย์ ไม่เข้าใจมากๆ ว่า ทำไมมึงต้องแห่กันไปเที่ยวช่วงเดียวกันหมด คนมันเยอะแยะยั้วเยี้ย กูไม่ไปหร...

คำด่าของคนไทยมีหลายแบบ ที่ได้ยินกันบ่อยๆ ก็พวกเ_ี้ยห่าสารพัดสัตว์หรือคำเรียกอวัยวะเพศ ซึ่งถือเป็นคำด่าขั้นพื้นฐาน เหมาะเอาไว้ใช้เวลาต้องการด่าใครแบบไวๆ ให้เข้าใจกันเร็วๆ ว่ากูโกรธมึงมาก แต่ในบางเวลาที่ไม่เร่งรีบ เราคนไทยก็จะมีความคิดสร้างสรรค์ขวนขวายหาคำใหม่ๆ มาใช้ด่าที่บางครั้งก็ลึกล้ำ จนคนฟ...

ถึงแสดงออกด้วยความไม่ค่อยจริงจัง ภาษาเป็นกันเองจนเกินหนังสือทั่วไป การ์ตูนลายเส้นหยุกหยุยที่ไม่ได้สวยงามตามขนบ วิธีการเล่าแปลกไปจากสิ่งที่คนคุ้นเคย กระทั่งจนการตั้งชื่อหนังสือเพี้ยนๆ ประหลาดๆ แต่เชื่อเถอะว่าเรา—สำนักพิมพ์แซลมอน จริงจังกับเนื้อหาของพวกเรามาก เพราะเราต้องการนำพาคนอ่านของเราเดิน...

ทำไมถึงเป็นดารุมะ เพราะว่ารู้สึกว่าอยากได้ไอคอนบางอย่างมาประกอบการเกรียนในแต่ละข้อ ที่เลือกดารุมะเพราะมันมีทรงคล้ายๆ ตุ๊กตาล้มลุก สื่อถึงการไม่ยอมล้มของคนเกรียนในแต่ละข้อที่ใช้ตรรกะวิบัติ...

นอกจากหลายอย่างที่ได้กล่าวถึงไปในเล่ม Taipei Panic เพียงชายคนนี้ไปไทเป ต่อไปนี้คือสิ่งที่เมอฤดี (aka คันฉัตร aka คุณเมอร์ aka คุณต่อ ...มึงจะหลายร่างไปไหน) โปรดปรานเพิ่มเต...

ตอบตามตรงว่าตอนที่ตัดสินใจจะไป ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไต้หวันมีดีอะไร หรือผมจะไปทำอะไรที่นั่น (อ้าว!) มันไม่เหมือนตอนไปเกาหลีใต้ที่มีจุดมุ่งหมายแน่นอนว่า ฉันจะไปติ่ง ฉันจะไปดูคอนเสิร...

คันฉัตรเป็นคนงงๆ ที่มักทำให้เรางงๆ กับเขาอยู่เสมอ เริ่มต้นตั้งแต่โปรไฟล์ของเขา เขาเป็นนักวิจารณ์สายแข็ง (เป็นคำเรียกกลุ่มคนที่ดูหนังยากๆ อ่านหนังสือเข้าใจยากๆ ฟังเพลงที่หาฟังยากๆ หรืออะไรที่ดูแข็งๆ เคี้ยวยากทั้งหลาย) ที่ดูเหมือนจะนิยมแต่อะไรที่ลับแลๆ แต่ก็ อุตส่าห์ลงทุนบินไปเกาห...

48 ภาพที่ยังอยากเล่าจากประสบการณ์ไปญี่ปุ่น 1st Time (ผิดเล่มแล้วมึง) 01. พฤติกรรมบนรถไฟของคนญี่ปุ่นมีสามแบบ คือ เล่นโทรศัพท์ หลับ และอ่านหนังสือ ...

เรานัดกันตื่นตอนหกโมงเช้าแล้วนั่งรถไฟจากสนามบินไปฝากของกับที่พักที่จองเอาไว้ แต่ผมดันตื่นตั้งแต่ตีสี่ จะนอนต่อก็ลำบาก โชคดีที่สนามบินมีอินเทอร์เน็ตให้ใช้ฟรี (แรงยิ่งกว่าแบบจ่ายเงินในเมืองไทย) ผมเลยหยิบคอมพ์มาเล่นฆ่าเวลา สองชั่วโมงผ่านไป ก็ถึงเวลาออกไปเผชิญโลกภายนอกกันแล้วครับ สถานีรถไฟของญี่ปุ่...

1 “ร้านขายไก่ทอดเหรอวะ?” เมื่อพูดถึงชื่อของ AKB48 ให้ใครฟัง ผมมักได้รับคำตอบประมาณนี้อยู่บ่อยๆ และหลังจากตบมุกกลับไปว่า “นั่นมัน KFC!” ผมก็ต้องอธิบายต่อว่า AKB48 คืออะไร บางครั้งอธิบายยังไม่ทันจบเพื่อนก็เปลี่ยนเรื่องคุย ไม่สนใจสิ่งที่เล่าไปสักนิด... การเจอมนุษย์จำพวกเดียวกันที่สามาร...

ประเทศญี่ปุ่นเป็นดินแดนที่ทำให้เราฉงนฉงายได้อยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นสิ่งประดิษฐ์ การละเล่น ประเพณี หรืออะไรต่อมิอะไรที่บางทีดูแล้วอาจจะเลยเส้น ‘ความสร้างสรรค์’ ไปอยู่หลายสเต็ป แต่ทั้งหลายทั...

ถกเถียงกันอยู่ดีๆ ก็ยกหลักการหรือนามธรรมกว้างๆ เช่น ศีลห้า มรรคแปด บทสวด หลักธรรมาภิบาล ระบบตลาด ฯลฯ มาแปะให้อ่าน (ซึ่งหลายครั้งก็ยาวเป็นพืดชนิดอ่านแล้วเวียนหัวตาลาย) ราวกับว่าคัมภีร์ที่ยกมานั้นสามารถตอบข้อสงสัยได้กระจ่างแจ้งแดงแจ๋ทุกประเด็นโดยไม่ต้องอธิบายเพิ่มเติม ใครอ่านแล้วจะต...