ขับรถไปเอง: การขับรถไปต่างจังหวัดในช่วงเทศกาลนั้น เปรียบดั่งการวัดใจว่าคุณมีความอดทนอดกลั้นเท่าไหร่ เพราะปกติแค่เจอรถติดเวลาไปทำงานเช้าๆ หรือเวลาขับรถกลับบ้านช่วงเย็นก็คุ้มคลั่งจนแทบบ้าแล้ว ยิ่งเป็นช่วงเทศกาล ไม่ว่าจะขับไปที่ไหน ให้บวกเวลาเผื่อเอาไว้เลย ต้องมีหนึ่งชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ ยิ่งไกลก็จะยิ่งบวกเยอะ จากที่เคยขับรถสี่ชั่วโมงถึงก็กลายเป็นหก จากที่เคยหกก็เป็นสิบสอง

คนที่หมายมั่นไปสถานที่ยอดฮิตหรือป๊อปปูลาร์ในช่วงเวลานั้น ก็ขอแนะนำว่าให้พกหมอน ผ้าห่ม ถุงนอนไปเผื่อได้เลย เพราะรถติดสนิทแบบไม่ขยับเขยื้อน ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนของประเทศก็ติด บางทีก็อยู่กับที่นานจนสามารถอ่านสมุดหน้าเหลืองได้ครึ่งเล่ม ขนาดคนที่นั่งเฉยๆ ยังเมื่อยเนื้อเมื่อยตัว คนขับนี่ต้องเรียกว่าถูกสูบพลังชีวิตไปเลย กว่าจะไปถึงหมดพลังไปครึ่งหลอด กล้ามเนื้อน่องนี่เกร็งเป็นมัดๆ ทำงานมาทั้งปีอาจไม่เหนื่อยเท่าขับรถงวดเดียว แถมบางทีไปแค่สองวันหนึ่งคืน ออกจากบ้านตีห้ากว่าจะไปถึงที่หมายก็ล่อไปสองทุ่ม กินข้าว เช็กอิน นอน ตื่นมาไม่ทันไร เช็กเอาต์ ขับรถกลับ ติดแหง็กอยู่บนรถอีกครั้ง โอ้ สนุกจังเลย... (กุมขมับ)

เช่ารถตู้หรือขึ้นรถทัวร์: อีกหนึ่งการเดินทางที่ได้รับความนิยม เพราะเวลาจะไปเที่ยวจริงๆ คนที่มีรถหรือถูกบังคับให้ขับรถไปก็มักจะอิดออด ปัดกันใหญ่ว่ารถเข้าศูนย์บ้าง ช่วงนี้ข้อเข่าเสื่อมบ้าง เป็นเล็บขบบ้าง (เกี่ยวอะไร...) ดังนั้น รถตู้กับรถทัวร์ก็เป็นทางออกที่ไม่เลวนัก

พอเลือกการเดินทางเสร็จก็ถึงเรื่องของการเลือกที่พัก

ผมไม่รู้ว่าทุกวันนี้ ยังมีคนที่ดูรีวิวที่พักจากนิตยสารกันอยู่หรือเปล่า เพราะเห็นใครต่อใครต่างพากันเข้าเว็บพันทิป ไปคุ้ยกระทู้ว่าจังหวัดนั้นเมืองนี้มีที่พักไหนสวยงามเหมาะแก่การไปเที่ยวและจับจ่ายเวลาอันแสนมีค่าของเราบ้าง ซึ่งถ้าอ่านพันทิปแล้วถูกใจที่ไหน ก็ขอให้ทำใจไปก่อนได้เลยว่าแม่งเต็มแน่นอน

สถานที่เอาต์ดอร์ต่างๆ ช่วงเทศกาลล้วนเต็มไปด้วยผู้คน ร้านอาหารไม่ว่าจะร้านเล็กร้านใหญ่มีแต่ลูกค้า คิวออเต็มหน้าร้าน ขายดีกันถ้วนหน้าโดยไม่ต้องรอให้แม่ช้อยมารำเชียร์ ที่เที่ยวแลนด์มาร์กหนาแน่นไปด้วยฝูงชนจากทั่วสารทิศ จนทำให้การเซลฟี่โดยไม่ติดหน้าคนอื่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ จะแวบไปเล่นทะเล ก็ว่ายไปชนเข้ากับคนอื่น ได้แต่ลอยตัวตุ๊บป่องๆ อยู่อย่างนั้น หนีขึ้นเขาก็เจอคณะทัวร์มากันเป็นกลุ่มๆ กางเต็นท์จองที่พักกันตั้งแต่หัววัน หนีไปย่านถนนแถวที่พักก็มีแต่ของขายจนแทบไม่มีทางเดิน จะลองขับรถเล่นรอบตัวเมืองแม่งก็ติดแหง็กตั้งแต่ยังไม่ออกไปไหน

สุดท้าย ได้แต่เดินคอตกกลับที่พัก นอนอ้อยอิ่งบนเตียงนุ่มๆ และเล่นเน็ต (ร้องไห้)

หลายคนพอเจอแบบนี้ก็เริ่มหาทางออก คิดใคร่ครวญถึงความหมายของการเดินทาง เริ่มคิดว่าการเที่ยวในเมืองไทยแม่งไม่ใช่แล้วล่ะ อุตส่าห์นั่งรถจนก้นด้าน ทำไมกูต้องมาเจอคนเยอะขนาดนี้ ไหนล่ะความรื่นรมย์

ว่าแล้วก็จองตั๋วบินไปต่างประเทศดีกว่า!

ตัดภาพไป เจอคนไทยเหมือนเดิม เฮ

ในส่วนนี้ต้องขอขอบคุณสายการบินในประเทศไทยอีกครั้งที่สนับสนุนให้คนไทยบินได้ แห่กันบินออกนอกประเทศกันทั้งวันทั้งปี จนไม่ว่าจะไปที่ไหนก็เจอคนไทย ยิ่งช่วงหน้าเทศกาลนี่พีคมาก ไม่ว่าจะไปลอนดอน นิวยอร์ก โตเกียว เปียงยางก็ต้องได้ยินเสียงคนไทย รู้สึกอบอุ่นเหมือนเดินอยู่อนุสาวรีย์ชัยฯ มากๆ

อันที่จริง พอไปเที่ยวแล้วเจอปรากฏการณ์คนทะลักหรือคนไทยอิสเอฟเวอรี่แวร์ก็เริ่มสงสัยว่าเราจำเป็นต้องเที่ยวช่วงเทศกาลมั้ย ไปเที่ยวช่วงอื่นได้หรือเปล่า ลองเปลี่ยนไปเที่ยวช่วงก่อนหรือหลังเทศกาลบ้างก็ได้ ซึ่งเท่าที่ลองมา ผมว่าทฤษฎีนี้นั้นน่าสนใจ คนหายไปอย่างเห็นได้ชัด มีคนไปเที่ยวบ้างประปราย แต่ก็ไม่เยอะมาก เพราะการไปช่วงเวลาแบบนี้เหมาะกับคนที่มีวันหยุดเหลือ ฟรีแลนซ์ หรือคนที่ชอบไปเที่ยวคนเดียวเป็นพิเศษ

ส่วนคนที่มีเพื่อนเยอะ มีแฟน มีครอบครัว กว่าจะเคลียร์คิวกันได้ลงตัวก็นู่นแหละครับ

(เปิดปฏิทิน)

‘วันหยุดยาว’

แม้จะรู้ว่าต้องเจอกับคนเยอะ ต้องฝ่าฟันจองที่พัก ขยันหาโปรโมชั่น แต่การมีคนไปเที่ยวด้วย ไม่ว่าช่วงเวลานั้นจะวุ่นวายขนาดไหน ข้อดีก็คือ เรายังมีคนให้หันไปบ่นใส่

แค่นี้ ผมก็เริ่มกลัวการเที่ยวช่วงเทศกาลน้อยลง

“เฮ้ย ไอ้กาย สงกรานต์มึงว่างปะ ไปเที่ยวกัน”

“ไม่ว่างว่ะ ปิดเล่ม”

…