7 เสียงขานนามสะท้อนก้องสถานพยาบาล เรียกสติให้ข้าพเจ้าผุดลุกเข้าห้องตรวจ ฝ่ายหญิงกลางคนในชุดแขนยาวสีดำคั่นตาด้วยผ้าโพกหัวและกันเปื้อนสีขาว ถือกระดานชาร์ทข้อมูลออกมาหันซ้ายแลขวา และเมื่อข้าพเจ้าปราดตรงเข้าไปตามหลังเธอ ก็พบกับชายอายุน้อยสวมชุดสะอ้านเหลือบมองข้าพเจ้าตั้งแต่ท่อนหัวจรดปลายเท้า ราวดวงเรี...

6 รถรางหวีดสนั่นพลันพวยพุ่งไอระเหยออกจากปล่องเหนือหัวจักร ขอบมนเหลี่ยมสะท้อนตอบแสงนวลเหนือผืนคราม เผยเงาล้อเหล็กผสานทำนองตามคันชักเคลื่อนผลักผลุบโผล่ เหมือนค่ำนี้จะยังมีการขนส่งถ่านหินจากเหมืองไปยังโรงงานละแวกใกล้เคียงอยู่ แม้จวนเวลาเลิกงานรอมร่อ จนบางหนบางทีข้าพเจ้าก็เผลอเรอถึงคำพูดของ มร. อัชเชอ...

5 ข้าพเจ้าปรารถนาต่อความรักออกเพียงชั่ววูบ เทียวละไม่กี่หน ครั้งเคยได้รับจากผู้เป็นพ่อและแม่ ย้ายทอดกลายเป็นภาพจำอยู่สองช่วงห่าง ช่วงแรก คือความเจ็บปวดจากอาการซ้นหักของข้อนิ้วครั้นวัยเยาว์ เพราะการเล่นแผลง ๆ ในสถานส่วนตัว ความรักของแม่คือการถามว่าได้มันมาจากไหน ส่วนความรักของพ่อคือการถามว่าเริ่มหา...

4 ATU151 เดิมที ข้าพเจ้าเคยได้ยินนิทานสองพี่น้องตระกูลกริมม์อยู่บ่อยครั้ง สมัยเรียนโรงเรียนฝึกหัด เพราะเพื่อนร่วมห้องของข้าพเจ้ามักแย้มสรวลกับวรรณกรรมลึกลับโดดเด่นกว่าผู้อื่น โดยเฉพาะฉากด้านมืดของเรื่องซินเดอเรลล่า ทูตสวรรค์ในบทนกน้อยจากเส้นเรื่องของพวกเขาไม่ได้วิเศษวิโสเกินศีลธรรมเหนือโลกมนุษย์เล...

3 I. ข้าพเจ้าเป็นเด็ก ผู้ไม่เชื่อในความผูกพัน ข้าพเจ้าเป็นคนหนุ่ม ผู้ไม่เชื่อในห้วงอาวรณ์ ข้าพเจ้าเป็นตัวตน ในตนเอง เป็นผู้อื่น ในคนนอก สวมบทผู้ไม่เชื่อ และไม่ถูกเชื่อ ไร้สิ่งจีรังใด — ที่ซึ่งข้าพเจ้าจะยอมถวายกายแนบเท้านิรันดร์ II. ท่ามกลาง ข้าพเจ้าเป็นอนันต์ อุบัติล่วง ข้าพเจ้าเปลือยเปล่า บรรจบเ...

2 ข้าพเจ้าขยับตัวชำเลืองภาพประกอบรูปแฟ้มคดีในมือใกล้เรื่อย ๆ เมื่อคำพูดอื้ออึงไม่เป็นศัพท์เป็นคำคลอเอ่ย เหตุเพราะอีกฝ่ายโน้มตัวเคี้ยวแครกเกอร์เยื้องตำแหน่งเหนือศีรษะข้าพเจ้า ทำนองเนิบช้าลำพัง เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นอารมณ์ชิงชังร่วมนาที ข้างใต้โสตประสาทส่วนตัว โดยเฉพาะแรงสั่นสะเทือนของจังหวะขบกัดและเคี...

คำอุทิศ ปดแด่ผู้มอดไหม้ สู่ตนไร้ตัวพเนจร เร้นพจนแม้นวิงวอน ไต้กองฟอนสุมเงาวิกาล พึ่งหามารแลบูชาศาสน –เทียมประพฤติเฉกที่ครหา ความตายหาใช่อื่น เพราะเหตุใดความตายจึงเจ็บปวด หากมิใช่เพราะมันคือสิ่งที่มวลมนุษยชาติต้องรับผิดชอบร่วมกัน 1 ข้าพเจ้ารู้สึกราวฝ่ามือและฝ่าเท้าของข้าพเจ้ากำลังเป็นปรปักษ์ ม...

TW: Profanity I. (upside down ver) ตอนผมเป็นคน เชื่อป่ะ ผมไม่เคยทำความเลวเลย แต่พอมีคนถามว่า ต้องทำยังไง ตายแล้วถึงจะไม่ตกนรก ผมจะตอบชัด ๆ ให้ฟังอยู่แล้ว แต่เสือกกลั้นขำไม่อยู่ เลยตอบไปทั้งน้ำตาปริ่มปีติ “บอกตรง ๆ นะ โคตรง่ายเลยว่ะ” มึงไม่ได้ยินกูหรอก “ก็เพราะผีคือเนื้อแท้ไง พอไม่มีร่างเน่า ๆ...

“คำสาป บ้านหลังนั้นโดนคำสาปเพราะภรรยาผิดประเวณี” น้ำเสียงของโนโชมิเปรยเนิบช้า หลังถูกซาจิโกะเอ่ยถาม เพราะเจ้าของผมเปียประบ่าดำขลับเพิ่งจะย้ายมายังโรงเรียนประจำจังหวัดโทจิกิได้ร่วมหนึ่งสัปดาห์แรก เด็กประถมอย่างเธอเพียงแค่ทนสงสัยเรื่องอพาร์ตเมนต์ที่ถูกทิ้งร้างต้นซอยบ้านตัวเองไม่ไหวจึงเอ่ยถามเพื่อนร่ว...

ผมเช็คอินชื่อนามสกุลหน้าเคาน์เตอร์ เมื่อรับกุญแจคลื่นแม่เหล็กมาจากคลังลิ้นชักของตู้ล็อบบี้เรียบร้อยแล้วก็ค่อย ๆ เดินกระย่องกระแย่งขึ้นบนขั้นบันไดเลื่อนความเร็วรุ่นพิเศษของทางบริษัท ขณะพื้นรางมอเตอร์ใต้รองเท้าส้นหนังเริ่มชะลอแรงเสียด เคลื่อนชิดปลายทางทีละน้อยกระทั่งหยุดสนิท ผมจึงเพ่งสายตาอ่านลายเซ็น...

แผ่นพับหน้าที่เจ็ดไม่ระบุหัวเรื่องตีพิมพ์ปลายศตวรรษที่ 15 กล่าวว่าแม่มดคนหนึ่งในเมืองเมอร์เกลทัลได้ลงมือฆ่าเด็กกว่ายี่สิบชีวิต หน้าถัดไปพับปลายหมิ่นเหม่ระบุพาดหัวสาธยายต่ออีกว่าที่เมืองบัมแบร์กและโคโลญทราบนามหนึ่งในหญิงชราหม้ายเป็นหมอตำแย ส่วนอีกสองคนยังมิได้รับการพิสูจน์พิสูจน์แบบใด ข้าพเจ้าหาได...

XII. Shadow เธอเป็นลูกสาวของคุณป้าทำความสะอาดประจำตึกที่โรงเรียนของผม เธออาศัยอยู่บนนั้นกับคุณป้า หรือบทบาทอีกฟากตรงข้ามสำหรับเธอก็คือแม่ บนชั้นสองของบ้าน บ้านที่ว่า หมายถึง บ้านที่ถูกแบ่งย่อยออกเป็นสองซีกราวบ้านนกครึ่งรัง จำแนกได้สองชั้น มีส่วนของชั้นบนและชั้...

แม่ถามผมว่าต้องชาร์จขาเทียมตรงไหน แต่จะเรียกให้ถูก มันไม่ใช่แม่ผมหรอก ก็แค่ชื่อและใบหน้าเหมือนแค่นั้นเอง ริ้วความชราที่ไม่สามารถหลงเหลือคืนเงาวาววิบของผิวเนื้อปรากฏสู่สายตา ช่วงชิงอารมณ์สำราญที่กำลังแผ่กระจายคลื่นเสียงผ่านเอียร์บัดในหูไปจนหมดสิ้น...

“เห็นโลกในเม็ดทราย เห็นสวรรค์ในดอกไม้ป่า โอบอุ้มความกว้างไกลไร้ขอบเขตไว้ในฝ่ามือ และความเป็นนิรันดร์ไว้ในหนึ่งชั่วโมง วิลเลียม เบลค” ฉัน หนู กระผม ข้าพเจ้า เรา พวกเรา ข้า ตัว สิ่งนี้ การไม่รับรู้ถึงรูปลักษณ์ของตัวเองจะกล้าแทนตนว่าเป็นอย่างใดอย่างหนึ่งได้อย่างไร สิ่งเดียวที่รับรู้คือไออุ่นและ...

มันเป็นสีดำเหมือนอย่างเคย สีดำแบบที่ผมชอบ สีดำที่กลืนกินทุกอย่างเข้าไปในรูกว้างลึกกลวง สีดำที่เคลือบเม็ดสีอย่างอื่นจมลงไปในเนื้อผ้า มืดมิดและเคว้งคว้างเหมือนป่ารกท้ายหมู่บ้านที่ผมและเพื่อนกลับเข้าไปขุดคุ้ยถึงเรื่องในอดีตของตัวเองอย่างเอาแต่ใจจนหลงลืมอาหารมื้อค่ำและเวลากลับบ้าน “ไปอีกไหม” ...