XXIX. Alluvion

แอบบีย์ บ.

เวสต์ดอร์เซท

แอบบอตส์เบอรี

วันศุกร์ที่ ๑๘ พฤศจิกายน

ถึง เบนจามิน ไรท์

ขอโทษที่ผมเพิ่งจะมีโอกาสมาตอบจดหมาย ขอบคุณสำหรับความกรุณาในคำห่วงใยเรื่องสุขภาพคุณพ่อ เขายังสบายดีแม้จะทุกข์ไม่น้อยเรื่องต้องเปิดโคมนอนเพราะห้องของเขาหนาวเหน็บเกินไป และเพราะความด้อยเขลาของผมจึงทำให้พ่อต้องเลือกระหว่างจะหลับเร็วหรือทนหนาว ลำพังฮีตเตอร์เครื่องเดียวคงไม่คุ้มองศาร่วงหล่นโปรยพลัดของหิมะ แม้เสียงหวีดหวิวชวนขนลุกเพิ่งเริ่มสิงสู่ฤดูกาล แต่ผมจนปัญญาจะจ่ายแล้วจริง ๆ บางครั้ง ผมสงสัยในความเป็นลูกนะ คุณคิดอย่างไรถึงเรื่องนี้เหรอครับ ความเป็นลูกที่ว่า ผมหมายถึงเราจะสามารถจ่ายคืนให้กับความเป็นตัวตนเพื่อแลกกับสุขภาพร่นถอยของพวกเขาได้นานเท่าไหร่กัน ถึงอย่างนั้นผมก็ทนไม่ได้ที่ต้องเห็นความเมินเฉยในโถงครัวซึ่งเคยมีอยู่เหนือผิวขรุขระของแป้งอบมื้อเช้าในจานข้าวที่เคยเป็น ตอนนี้ กลับผันแทนด้วยข้าวบดเมล็ดแตก ๆ ล้อมน้ำเดือดฉุยผสมไข่เป็ดรูปทรงแคระเกร็นไม่ชวนรับประทานในชามของเขา ความชราและความเป็นพ่อเสริมให้เขาชอบเกริ่นแถลงวันวานเดิม ๆ ว่าครอบครัวที่ไม่ครบถ้วน ก็ไม่เหมาะจะเป็นบ้านที่สมบูรณ์พร้อม เขาเอาแต่ใช้คำตำหนิในใจของตัวเองออกมาพรวนดินแก่ร่มเงาของผม ผมอยากให้เขาหยุดเสียงนั้นเสีย แต่ลำพังผมคนเดียว ทำไม่ได้หรอกครับ แท้แล้วเหตุอีกประการของจดหมายฉบับนี้ ผมเองก็มีเรื่องเล่าที่มั่นใจว่าคุณเองก็คงคาดไม่ถึงมาเล่าเช่นกัน ไม่นานมานี้ ผมถึงเพิ่งตระหนักได้อีกเรื่อง เพราะแขกต่างเมืองที่เข้ามาจับจ่ายจารีตใต้เรือนมุงสูงนี้ใคร่ส่องวิสัยทัศน์เนินดินและเงาหญ้าท่วมแข้งกว่าเราเรา พวกเขาจะมอบกุญแจห้องชั้นสองไว้กับเดลานีย์ ภายหลังการมีอยู่และจากไป อารมณ์อลหม่านของพวกเขาต่างก็ทิ้งความอุ่นอวลของรสผลไม้สุกงอมไว้ในบ้านหลังเย็นชืดเช่นกัน ความวิปริตบิดเคลื่อนนี้กลับมีความหมายอย่างไม่น่าเชื่อ ผมรู้สึกอิลั่กอิเหลื่อเกินทนที่คนแปลกหน้ามากมาย ผู้ไม่อาจประกอบพลันเป็นเลือดเนื้อหนึ่งเชื้อไขของเรา ช่างมอบหลุมอัธยาศัยอันขจัดทิ้งซึ่งปากคอเราะร้ายแสนอาภัพให้แก่ผมอย่างงดงาม เสียประมวลคำตอบมาทดแทนไม่ได้ พวกเขาเหล่านั้นมักนำวลีเอ่ยแปลกใหม่ วัฒนธรรมพิลึกแปร่ง และบทกวีเลิกราในแววเศร้าสร้อยมากลบทับความเป็นเราอยู่เสมอ ประหนึ่งจะตอบแทนแก่การแบ่งความอาทรของบ้านหลังนี้ให้อย่างถึงที่สุด แม้ทุกสรรพบนเรือนร่างและวิถีชนของพวกเขาจะนำพาสิ่งใหม่ ๆ มามอบให้ผมอยู่เนือง ๆ เช่นเดียวกับที่พวกเขาเฝ้ามองสิ่งแปลกตาจากบ้านอึมครึมและไม่ประสาในบรรดาของชิ้นรกชิ้นน้อย ซึ่งวางระเกะแต่งเติมบ้านหลังนี้ให้ใกล้เคียงกับคำว่าบ้านให้มากที่สุด เท่าที่ความหมายในคำนิยามของผมจะแสร้งตบตาออกมาได้ดี ผมคงไม่รู้ตัวว่าตัวเองเก่งเรื่องนี้ หากฤดูร้อนปีที่แล้วคุณไม่เล่าให้ผมฟัง (จากลมปากแท้ ๆ)

อีกอย่าง นอกจากธุระผมจะยุ่งกับการซ่อมรอยกร่อนลอกของผนังปล่องไฟ ผมยังต้องหาเวลาออกไปซื้อปากกาด้ามใหม่มาเขียนจดหมายอีกนี่ ไม่ใช่เพราะด้ามเก่าสูญนิรันดร์หรือวงหมึกแหลมลากเขียนไม่ติดหรอก แต่เพราะผมวิกลจริตเสียเอง อยากตามหาด้ามที่ช่วยให้ถ้อยคำในหัวของผมเรียงร้อยออกมาให้ได้มากเท่าที่จะเป็นได้ แม้ลงแรงไปเท่าใด ก็เค้นส่องไม่พบ ที่จริง...ผมเขียนแล้วขยำไปหลายครากว่าจะมาเป็นฉบับนี้... ถึงคุณ ตราบเท่าที่ความรู้สึกของผมจะพึ่งพามันเหมือนอย่างความปรารถนาจะมุทะลุปลายเท้าคู่นี้ออกไปตามหาสิ่งประทังแรงใจ ประหนึ่งความคิดจะสามารถเดินทางลอดไล้ปลายไส้อุโมงค์ฝั่งตรงข้าม เพื่อมอบแสงสว่างของแดดฤดูร้อนมาเยือนไอระเหยเยือกแข็งแก่ริ้วหิมะแค่เสี้ยวบัดดลได้ เพ้อฝันน่ะ เพ้อเจ้อเสมอเลย น้องสาวของผมชอบพูดคำนี้กับผมเมื่อหัวเรายังโตเทียบเพียงทรงกระบอกของกาต้มน้ำพกพา แต่ก็นะ เพราะเรายังเป็นเด็ก เด็กอย่างเราจะไปทำอะไรได้ นอก...จากเพ้อฝัน ดูเอาเถิด ผมโตมาป่านนี้ จวนจะเลขสี่อยู่แล้ว ผมยังเฝ้าภาวนาถึงวัยเยาว์ในเรือนโอ่หลังใหม่ร่วมโฉมหน้าเธออยู่เลย กว่าจะรู้ถึงความคร้าน ผมก็เขียนไปเสียยืดเยื้อ จะลบเปลี่ยนอีกคงเมื่อยข้อมือเสียละมัง อย่าได้ถือสาความคิดนี้เลยนะครับ... ผมแค่อยากเขียนเท่านั้น นอกจากนี้ ฤดูหนาวปีนี้ผมยังได้งานอดิเรกใหม่ร่วมเดลานีย์ในครัวอีก นั่นคือการทำน้ำฟักทอง หลังได้สูตรดั้งเดิมมาจากแขกหน้าใหม่ที่เพิ่งย้ายออกไปสองวันก่อน ผู้เป็นภรรยาแจงแลกสูตรกับแป้งพายของเดลานีย์น่ะ (ผมเดา) เช่นนั้นเธอจะกล้าแลกน้ำหวานรสวิเศษนี้แก่ครอบครัวเราหรือ เปลือกฟักทองน่ะกินได้นะ แต่มิสบีทริช (ครอบครัวชาวสเวนสก์, สวีดิช) บอกว่าควรล้างให้สะอาดทุกซอกทุกมุม หากใครชอบเคี้ยวก็ฝานลงไปในตระแกรงได้ แต่กรณีของพ่อ ผมเกรงว่าจะกลืนลำบากจึงแนะนำให้เดลานีย์ปลอกให้เกลี้ยงดีกว่า ที่จริง วิธีของมันไม่ได้ยากแต่ก็ไม่ง่ายนัก เพียงแค่ต้องพึ่งทักษะพิถีพิถันกว่าการต้มเนื้อผลให้ตึงและไม่อ่อนจนรุ่ยเกินไป หลังต้มสุกต้องพักไว้ให้เย็นเสีย ก่อนจะนำเข้าภาชนะบดละเอียด และกรองในน้ำต้มสุก เคล็ดลับอยู่ที่น้ำตาลทรายแดงอัตรา ๑/๓ และตัดรสเค็มของเกลือ ๐.๕/๓ เรียกสั้น ๆ ว่าหยิบมือเดียว...คงได้มัง เธอบอกว่าอย่าแพร่งพรายวิธีเชียว อย่างไรดี ผมเขียนมันออกไปจนได้ ในจดหมายฉบับนี้เพื่อเตือนทรงจำของผมที่ปรารถนาในรสหวานชื่นของมันให้คุณได้จินตนาการร่วม แท้แล้วผมอ่านเรียงความด้วยหมึกด้ามใหม่มา ๕ เทียวแล้ว แต่ยังไม่พอใจกับข้อความอยู่ดี ผมควรจะจดจ่องานช่างมากกว่าจะมาตอบความไม่ประสีนี้ให้คุณที่อยู่ห่างไปแค่ ๓๙ ไมล์ มารับรู้กิจวัตรของผมว่ามันชวนเย้ยเพียงใด

ฝั่งทางนู้นยุ่งกับเสียงดีดกระดิ่งหน่ายกวนหรือเปล่าครับ ผมไม่ถือหรอกหากคุณจะไม่ได้อ่านมันหรือวุ่นวายกับภาระถึงขั้นลืมจรดปลายปากกากลับมา แค่ได้รู้จักในฐานะผู้ร่วมอาศัยก็ยินดีเหลือล้น หวังว่าโปสการ์ดลายดอกไม้ชืดจางนี้จะทำให้คุณฉงนและแปลกตากับมัน เหมือนอย่างที่หลาน ๆ ของคุณส่งรอยจูบประทับรูปวาดในจดหมายเชิญร่วมวงมื้อดินเนอร์ก่อนวันหยุดช่วงคริสตสมภพในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ๕ สัปดาห์ที่จะถึงนั้น มากกว่าจะช้ำตรมกับเรื่องไม่เป็นเรื่องเหมือนอย่างเคยด้วย ขอให้ทุกอย่างราบรื่น จนกว่าเราจะได้พบกันอีกครั้ง ดูท่าผมต้องวางมือเรื่องการเขียนอีกสักพัก จนกว่าจะพบปากกาด้ามใหม่ เพราะด้ามในมือตอนนี้เลอะผิวขอบนิ้วก้อยจวนพร่องเงาดำด้านถึงค่อนปลายแหลมเสียแล้ว...

ปล. ๑ คุณคงเดาไม่ออกว่าอดิเรกอีกชิ้นของผม คือ การปลีกตัวไปอ่านลายมือคุ้นชินของคุณที่เนินเขาบัลล์แอร์โรว์ฮิลล์ แม้ต้องถ่อสังขารออกไปอีก ๑๐ ไมล์ แต่มันก็คุ้มค่าและสวยกว่าที่คิดเลยครับ ผู้คนที่นี่ (ที่ใคร่กิจกรรมเดินโผน) บอกว่าฤดูร้อนจะยิ่งสวย ผมควรลองดูสักครั้ง

ปล. ๒ จดหมายฉบับแรกผมก็เขียนที่นั่น แต่ฉบับนี้...ไม่ใช่ครับ