XXVIII. Book that Reminds You of The One Who Got Away

จดหมายจาก ไวแอตต์ กรีน – ดอร์เซท

ถึง เบนจามิน ไรท์ – แลงพอร์ต ซอมเมอร์เซท

แอบบีย์ บ.

เวสต์ดอร์เซท

แอบบอตส์เบอรี

บัลล์แอร์โรว์ฮิลล์

วันอังคารที่ ๒ มิถุนายน

ถึง เบนจามิน ไรท์

ได้ข่าวว่างานเหลาไม้สลักของผม ยังหนักหนาไม่เท่างานธนาคารของคุณ หากฤดูร้อนหวนพัดอีกคราว โอกาสลาพักร้อนจะนำพาเท้าคุณออกจากเวสต์มินเตอร์แบงก์กลับมาที่นี่อีกครั้ง ถ้าไม่รังเกียจ ช่วยแวะมาเยี่ยมกันสักเดี๋ยวคงไม่พิลึกทีใช่ไหม— คงดี จะดีอย่างยิ่งหากคุณไม่ติดธุระด่วนที่ไหน ผมคงเสียใจถ้าเผลอยุ่งเรื่องส่วนตัวคุณโดยพลการ อีกอย่าง ผมไม่คิดเลยว่าบ้านในอดีตของแอบบีย์ กรีนจะเหงาครวญกร่อนก้นบึ้งใจไปถึงขั้วกระดูกได้กว่าที่คิด กรอบรูปที่เราเคยถ่ายเคียงกันในวันที่โอลิเวอร์แต่งงาน ดูจะเป็นภาพสุดท้ายที่ผมได้เห็นใบหน้าของเธอ เสียอย่างนั้น ผมควรจะดื้อด้านแต่หนุ่ม ฝืนยอมให้เธอแกล้งต่ออีกหน่อยขณะทนเลือกขืนเก็บทุกอิริยาบถของเธอเอาไว้เพียงผู้เดียวในทรงจำ เหมือนอย่างที่บิดาของผมเล่าให้ผมในเลขหลักเยาว์ฟัง หลังจากเราย้ายข้าวของออกจากเวมัธและปรี่ขึ้นสถานีโดยสารเพียง ๗ ไมล์ เพื่อแค่ต้องการปัดก้นแปลงทิศปักฐานแหล่งพำนักหลังใหม่ที่แอบบอตส์เบอรี สืบเพราะชามข้าวใบเก่าของมารดาแตกสลาย แฮริ่ง (แฮร์ริสัน, บิดาของผม) บอกว่าตัวเองทนอยู่ไม่ได้ ทนไม่ได้แม้กระทั่งจะมองภาพไร้สีสันของใบหน้าปลิดมืดทั้งคำวิงวอนและซ่อนแววระเหินท่ามกลางแพขนคู่งอนกะพริบ มันเรียบทื่อกลมโตและไม่ยลแย้มเหมือนฝีเท้าของเขาที่ไม่ยอมออกไปรับจ้างที่ไหน ผมจำต้องเปิดบ้านหลังใหม่นี้ให้เป็นสถานต้อนรับแขกเหรื่อ เพื่อจะได้นำเงินจากประเพณีประกอบการนี้ไปจ่ายเดลานีย์ที่เฝ้าดูอาการไข้ทุกข์ของพ่อ ค่ำนี้ เธอแจ้งแก่ผมว่าเหมือนเขาจะยอมกินข้าวได้บ้างแล้ว กล่าวอิงจากน้ำก้นหม้อต้มข้าวสัปดาห์ก่อน ตามคำแนะเรื่องยารักษากล้ามเนื้อตัวใหม่ในเมืองที่คุณส่งมา จริง ๆ แล้วช่วงห่างของผมกับเดลานีย์ล้วนแบ่งเรื่องให้สนทนากันไม่มากนัก แต่เพราะเธออยากทราบเรื่องราวของคุณ มันกลับกลายเป็นว่า ธุระลำพังส่วนตัวในความเป็นคุณคือเจตนารมย์ของเจ้าหล่อนที่มีต่อผม เธอน่าขัน ผมไม่รู้ ผมนี่เซ่อจริง ๒ ปีที่แล้ว เธอยังไม่คิดจะเฝ้าคอยผมและถามว่าจะรับอะไรเป็นพิเศษถึงเพียงนี้ ผมไม่มีสิ่งจะตอบแทนคำขอบคุณอื่นให้เสีย นอกจากคุณจะกลับมาอีก ฤดูร้อนของผมช่างแสนสั้นและหม่นเหงา ผมไม่รู้เลยว่าตาเฒ่าตระกูลวิลเลียมส์ที่เคยชังชอบกิริยาบึ้งหนังย่นอยู่บนเก้าอี้บุนวมในสวนวอลล์ฟลาวเดอร์จะแย้มยิ้มเป็นกับเขาด้วย เหมือนอย่างที่แดดอุ่นแทรกกายโลมเลียกลีบอวบถ้วนในสวนของเขา ที่จริง วันเดอร์วอลสีชมพูอ่อนเพิ่งถูกถางทิ้งไปไม่กี่วันก่อนนี้เอง แต่เขากลับเอ่ยถามถึงคุณกับผมเสียอย่างนั้น ผมไม่เคยรู้เลยว่าเอลเดอร์ในฤดูใบไม้ผลิจะผลุบกลีบสุกสบายและมักปลิเกสรรอคอยแดดร่มสงบของลมฤดูร้อนแต่เนิ่นขนาดไหน ผิวใต้ร่มผ้าของผมชินชากับแดดอุ่นและลมแห้ง ครั้งหนึ่ง ความพิพักพิพ่วนในหัวก็เคยแสร้งมโนทัศน์ให้ผมทนเห็นมันในสวนรดน้ำไม่พ้น เหมือนรั้วกั้นเตี้ย ๆ ระหว่างสายตาของความชราแหลมคมเช่นวิลเลียมส์จะมองออก เขาจึงแบ่งให้ผมนำมันมาวางประดับแจกันห้องครัว ผมคิดว่าเดลานีย์จะถามถึงจุดประสงค์และบิดาผมจะเลือกเมินมันเหมือนกิจวัตรที่เขามีต่อผม แต่สำนึกของผมกลับแผกถนัด ผมรู้สึกได้ว่าคำอ้อนวอนในความรักที่ผมมีต่อน้องสาวคงจะอุตริดึงมือผมเข้าไปกอบกุมเมื่อผมหลับใหล ครั้งปรารถนาต่อถ้อยภาวนาทุกค่ำคืน เรื่องอยากฝันถึงเธอในอดีตนับครั้งไม่ถ้วนแม้จะจดจำได้เพียงฝ่ามือชืดเย็น มันเหมือนกับว่า เธอยืน...อยู่ตรงหน้าผม ยืนอยู่จริง และเมื่อผมเผลอลืมตา เธอก็ยังไม่ไหวติง ร่างที่เคยมีจะแน่นิ่ง จนกว่าผมจะยอมรับได้ว่าภาพนั้นเป็นเพียงฝันไป มันเลวทรามยิ่งกว่าฝันร้ายในนิทานหลอกเด็กและโสมมเกินจินตนาการยิ่งกว่าสิ่งเพ้อฝันของหนังตาหลังอิ่มมื้อกลางวัน มันอาศัยอยู่ในร่างกายของโรคขุมใหญ่ — โลกทั้งใบฝังข้างในหัวผม เวลาพุพองเป็นกลิ่นสาบเน่าคล้ายขนแพะที่ประดับรวมกันยามเข่นฆ่าศัตรูทุกการมีอยู่เพื่ออนุญาตให้เลือนเธอสักครั้ง

อรุณรุ่ง พ่อนำเมล็ดอ่อนเหล่านั้นไปเพาะถมในกระถางบ่มกล้า ระหว่างตบเศษเถ้ากลบหน้าดินตื้นบาง เขาบอกกับเดลานีย์ว่าพวกมันเหมือนกำลังจะตาย เหล่าพรรณสดขจีชูคอผงาดชีพได้ไม่กี่วัน เฉพาะอย่างยิ่งในรูแคบ ๆ นั่น คล้ายบ่อดูดซึ่งความโดดเดี่ยวและความน่าอดสูดายอดต่อปล่องขวนขวาย เขาแจงต่อว่าตนทนไม่ได้ พอ ๆ กับธุระใต้กันเปื้อนมอมแมมของเดลานีย์ที่จะตรงแจ้นรัวเร็วเพราะความเป็นอยู่ของพ่อก็คือซุ่มเสียงประจำวันของเธอ วานนั้น ผมกลับถึงบ้านพอดิบพอดี แปลกตาและแปลกใจไม่น้อย

คุณสมบัติของพวกมันแปลกประหลาดกับครอบครัวเรา เหมือนอะไรบางอย่างที่คุณมองหา และผมเองจะไม่มีวันออกไล่ตามมัน แม้จะเป็นอย่างนั้น ผม-เอง...ก็หวังให้มันเบ่งบานอยู่ลึก ๆ – จนกว่าคุณจะได้เห็นมันด้วยตัวเอง ผมจึงเลือกจะไม่เก็บมันไว้เผื่อคุณเช่นกัน

ปล. ๑ ผมเก็บ Love in the Time of Cholera by Gabriel García Márquez ไว้คืนแก่คุณ หากไม่สะดวกกรุณาส่งที่อยู่ยืนยันมานะครับ ผมจะรีบห่อกลับคืนพร้อมจดหมายฉบับหน้า