เสียงก้อนน้ำแข็งก้อนกลมกระทบกับแก้วบรั่นดีราคาแพงพร้อมจังหวะบลูส์ชวนน่าฟังจากเสียงเครื่องสายและเครื่องดีดบรรเลงทำนองเพลงเดียวกับสีฟ้าในตาของอีกคนเหมือนดังยามมองออกไปยังท้องฟ้ายามคลื่นทะเลสงบสุข ทั้งชวนให้ผ่อนคลายและสบายใจ ยากที่จะละสายตาออกเลยทีเดียว ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่เผลอมองดวงตาคู่นั้นไม่วางต...

“อืม กินข้าวเย็นอยู่ที่หอเนี่ย “...” “เฮียอะ เลิกงานยัง?” “...” “โอเค พักผ่อนเยอะๆนะ บ๊ายบาย” , “พี่กับแฟนคุยกันโคตรไม่เหมือนแฟนเลย” นั่นคือสิ่งที่น้องคนนึงทักขึ้นมาหลังจากผมคุยโทรศัพท์กับเฮียเสร็จ ได้ยินอย่างนั้นผมก็หันไปมองคนพูด เลิกคิ้วใส่ แล้วถามกลับ “เหรอ?” คำถามนี้ส่งไปถึงเพื่อนสนิทที่ยังคง...

นับตั้งแต่กลับมาจากส่งมัชฌิมาและธีราขึ้นฟ้า… คืนวันนั้นธาดาเพียงแค่จอดรถในโรงรถตามปกติ เดินเข้ามาในบ้านเงียบๆ มืดๆ หลังเดิม แม้จะมองอะไรไม่เห็น แต่ความรู้สึกเปล่าเปลี่ยวก็ร่ำร้องบอกเขาว่าทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปจนหมด บ้านนี้ไม่เหลือใคร หรือความอบอุ่นแบบวันเก่าให้ธาดาอีกต่อไปแล้ว... ชายหนุ่มไม่แม...

เขาควักเงินซื้อตั๋วหนีฝนที่ตกเหมือนเทพเจ้าหลั่งน้ำตาตลอดเวลาจากลอนดอนมาโตเกียว...เพื่อจะพบกับสภาพอากาศที่ไม่ต่างกัน ไหนว่าเป็นแดนอาทิตย์อุทัย ตั้งแต่ก้าวออกมาจากสนามบินนาริตะก็มองไปทางซ้ายเจอสายฝนกระทบกันสาด หันไปทางขวาเจอร่มหลากสีเกาะเป็นกระจุกใต้ม่านฝน ชวนให้นึกถึงแมงกะพรุนในสารคดีสัตว์โลกน่ารัก ...

ร่างกายสูงโปร่ง ผ่ายผอม คล่องแคล่วปราดเปรียวของผมแลกได้มาด้วยโรคประหลาดและภูมิแพ้สารพัดสิ่ง — หนึ่งในนั้นคือดอกไม้สีเหลืองที่อยู่ในแจกันตรงหน้า เพราะ Killing me softly ของเขาไพเราะเสียจนไม่อาจให้เสียงใดรบกวน ตลอดคืน ผมเพียงแต่ใช้กระดาษชำระอุดจมูก สูดอากาศอันน้อยนิดเพื่อไม่ให้เสียงจามอันเล็กน้อยของ...

มีคนเคยพูดว่า ‘อย่าสงสารคนตาย จงสงสารคนเป็น’ ธาดาไม่เคยเข้าใจ จนกระทั่งวันนี้… ควันสีเทาลอยออกจากยอดปล่องที่สูงขึ้นไปบนฟ้า เหมือนหอบพาเอาชีวิตจิตใจและทุกสิ่งทุกอย่างของชายหนุ่มจากร่างที่ยืนเงยหน้ามองภาพนั้นนิ่งๆ ออกไปด้วย สองอาทิตย์อันยาวนานผ่านไปแล้ว ผ่านไปอย่างเชื่องช้ายากลำบาก.. เงียบเหงา.. แ...

‘เมืองหลวงควันและฝุ่นมากมายพี่สูดดมเข้าไป ร่างกายก็เป็นภูมิแพ้’ใครจะไปเชื่อว่าคนเราจะยอมโดนปลุกด้วยเสียงร้องบ้าๆนี่ทุกวันแต่มันเกิดขึ้นแล้วกับชีวิตผม...​ก็รู้อยู่หรอกว่าเพลงนี้เป็นที่รู้จักพอสมควร แล้วช่วงนี้ก็ได้ยินทั้งวิทยุ ร้านเหล้า ร้านกินข้าวเปิดซ้ำไปซ้ำมาอยู่เป็นประจำ แต่ที่ดังอยู่นี่มันไม่ใช่...

ครั้งแรกที่เขาสังเกตเห็นอีกฝ่ายมันเป็นเพราะท่วงท่าการเดินของเจ้าตัวช่างลงจังหวะกับเพลงแจ็สที่เปิดอยู่ในร้านอย่างน่าอัศจรรย์ อันที่จริงมันก็ไม่ใช่แค่การเดินหรอก...ทุกครั้งที่เขาขยับมือ เรียงแก้วขึ้นสูง นำเครื่องดื่มมาผสมกัน สร้างรสชาติ ทำให้มีสีสัน ประดับ ตกแต่ง เทกลับลงมาในแก้วอีกครั้ง หรือแม้แต่จุด...

เสียงดนตรีแจ๊สจากนักดนตรีบนเวทีบรรเลงขับกล่อมบรรยากาศภายในห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมหรูใจกลางมหานครลอนดอน ผู้คนชายหญิงในเสื้อผ้าหรูหราล้วนถือแก้วทรงสูงในมือ เดินทักทายสนทนากัน ทุกใบหน้าแต้มรอยยิ้มสดใส ช่างชื่นมื่นจนน่าสะอิดสะเอียน “พอใจยังครับคุณคลิฟฟอร์ด”ถามพลางเลิกคิ้วขึ้นสูงใส่มือกีตาร์ผมสีเขี...

แว่วเสียงอ่อนหวาน… ของโน๊ตดนตรีนุ่มนวล คลอไปกับเสียงสูงๆ ต่ำๆ ที่มีเอกลักษณ์บ่งบอกว่าเป็นเสียงจากเครื่องเป่า… ทำนองบรรเลงแข็งแรงชัดเจน… ฟังแล้วสดชื่นฮึกเฮิม ทว่ากลับกลมกลืน ละเมียดละไม “คุณนี่ชอบฟังแจ๊สจริงๆ เลยนะ” เจ้าของเสียงคลาริเน็ตที่เพิ่งบรรเลงจบไปเมื่อครู่กล่าวขึ้น รอยยิ้มรักใคร่ถูกส่งไปย...