แว่วเสียงอ่อนหวาน… ของโน๊ตดนตรีนุ่มนวล คลอไปกับเสียงสูงๆ ต่ำๆ  ที่มีเอกลักษณ์บ่งบอกว่าเป็นเสียงจากเครื่องเป่า…

ทำนองบรรเลงแข็งแรงชัดเจน… ฟังแล้วสดชื่นฮึกเฮิม ทว่ากลับกลมกลืน ละเมียดละไม

“คุณนี่ชอบฟังแจ๊สจริงๆ เลยนะ”

เจ้าของเสียงคลาริเน็ตที่เพิ่งบรรเลงจบไปเมื่อครู่กล่าวขึ้น รอยยิ้มรักใคร่ถูกส่งไปยังหญิงสาวหลังแกรนด์เปียโนพร้อมๆ กัน

เขาคือธาดา วรากร นักบินหนุ่มไฟแรง อายุเพิ่งจะยี่สิบสี่แต่กลับกำลังจะได้เลื่อนขั้นเป็นนักบินที่สองในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า

ส่วนหญิงสาวที่นั่งอมยิ้มอยู่หลังเปียโนสีดำขลับก็คือภรรยาคนสวยของเขา มัชฌิมา

“ดนตรีแจ๊สส่วนใหญ่ฟังดูเศร้า แต่เวลาคุณเล่นมันฟังดูแข็งแรงแต่อ่อนหวาน มัชก็เลยชอบฟังคุณเล่นค่ะ อีกอย่าง… เพลงอะไรคุณก็เล่นเป็นแจ๊สได้หมดเลย” ตามใจกันดีชะมัด

เสียงสดใสเอ่ยกลั้วหัวเราะ มือเรียวยกขึ้นลูบผมเด็กชายตัวน้อยที่ผล็อยหลับไปบนตักเพราะเพลงกล่อม

เพลงทำนองเนิบนาบ ที่คนเป็นสามีตั้งใจบรรเลงด้วยเครื่องเป่าให้เป็นของหวานปิดท้ายมื้ออาหารของคุณภรรยา

จังหวะตัวโน๊ตนุ่มนวลพลิ้วไหว ฟังเพลินเหมือนกำลังเดินเล่นริมลำธาร

เพลิน...จนเจ้าตัวน้อยเคลิ้ม

ธาดากับมัชฌิมาแต่งงานกันตั้งแต่เรียนจบ แต่งปุ๊บก็มีลูกชายด้วยกันหนึ่งคนปั๊บ

เรียกได้ว่ามีลูกทันใช้...

ธีราเป็นเด็กสี่ขวบที่ถือว่าตัวเล็กกว่าเด็กวัยเดียวกัน นิสัยขี้อาย สุภาพนุ่มนวลเหมือนพ่อแต่ยิ้มง่ายเหมือนแม่ของเขา

ทุกครั้งที่ทั้งคู่เล่นดนตรีด้วยกัน เด็กน้อยมักชอบมานั่งฟังโดยเดินมานั่งตักหญิงสาว บางทีก็นั่งพิงไหล่ไม่ห่าง บ้างก็แกว่งขาเล่นคลอกับเสียงดนตรีเบาๆ จนเผลอหลับเหมือนกับครั้งนี้

“ธีร์หลับอีกแล้ว…”

คนเป็นพ่อเดินเข้ามาลูบหัวลูกชาย ปัดผมที่ปรกหน้าปรกตาให้ก่อนจะคุกเข่าลงกับพื้นข้างม้านั่ง

“ฟังเพลงคุณทีไรหลับตลอด”

ธาดาพราวยิ้มแหย่ภรรยา แล้วก็ได้รับค้อนวงใหญ่กลับมาตามคาด

ปกติเขามีลักษณะนิสัยนุ่มนวลเรียบร้อยไม่ค่อยหยอกล้อใคร ยกเว้นกับผู้หญิงที่เป็นคู่ชีวิตคนนี้

ทั้งคู่เป็นไม้เบื่อไม้เมากันตั้งแต่สมัยเรียนคณะเดียวกัน ถึงแรกๆ ธาดาจะแอบชอบอีกฝ่ายเงียบๆ แต่เพราะค่อยๆ รักเธอมากขึ้นทุกวัน... หลังๆ พอเห็นมัชฌิมาหัวเราะ เผยรอยยิ้มสดใสเหมือนแสงอาทิตย์ละลายอกไก่ในช่องฟรีซทีไร ก็อดใจเข้าไปแหย่เล่นเรื่อยๆ ไม่ได้

รู้ตัวอีกที… ก็เป็นแฟนกันไปแล้ว

“เพลงคุณนั่นแหละ…”

ใบหน้าสวยหวานหันมาย่นจมูกใส่คนรัก ก่อนที่ทั้งคู่จะหัวเราะให้กันจนธีราขยับตัวยุกยิกเพราะเสียงดังรบกวนการนอน

“มาๆ ผมอุ้มตาธีร์ขึ้นห้องให้ ส่วนคุณก็นอนได้แล้วครับที่รัก ไม่ทำงานต่อแล้วนะ”

ธาดาช้อนร่างเล็กๆ ขึ้นกอดไว้แนบอก พร้อมหันมากำชับแกมดุภรรยา

“ค่ะบอส~ มัชปิดบ้านแล้วมัชจะตามขึ้นไป ASAP เลยนะคะ!”

เธอแหย่สามีกลับโดยการทำท่าทางตะเบ๊ะขึงขัง แต่ใบหน้าเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มน่ารัก

“เซี้ยวจริงนะคุณนี่”

เขาส่ายหัวทำท่าเหมือนเอือมระอา แต่ความจริงแล้วน่าจะเอ็นดูความขี้เล่นของภรรยาซะมากกว่า

ธาดารักทุกอย่างที่หลอมรวมเป็นเธอ ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ก็ไม่เคยเปลี่ยน...

ถึงตาย... ก็ไม่มีวันเปลี่ยน

.

.

.

แม้ว่าอีกปีผ่านไป…

กลับเป็นเขาที่ต้องนั่งฟังเพลงแจ๊สอย่างโดดเดี่ยวภายในห้องโดยสารรถซีดานเก่าคร่ำคร่าที่เช่ามาจากแถวๆ สนามบิน

ตีสามของเวลาท้องถิ่นในประเทศไทย ธาดาทำหน้าที่เป็นกัปตัน ทำการบินไฟล์ทกรุงเทพ-ฮ่องกง ปลายทางสนามบินไครส์เชิร์ช ประเทศนิวซีแลนด์

ส่วนมัชฌิมาและธีรานั่งเครื่องบินของอีกสายการบินล่วงหน้ามารอตั้งแต่เมื่อเช้าวานซืนเพื่อติดต่อธุรกิจกับช้อปปิ้งนิดๆ หน่อยๆ

และวันนี้… พวกเขาทั้งครอบครัวมีนัดกันที่สนามบินไครสต์เชิร์ช เพื่อขับรถไปฉลองวันครบรอบแต่งงานด้วยกัน ณ หมู่บ้านที่ธาดาคุกเข่าขอดูแลหัวใจของมัชฌิมา

เขาส่งข้อความนัดเธอไว้เมื่อสองวันก่อน… ก่อนที่จะติดต่อไม่ได้

ไฟริมทางส่องวูบวาบเริ่มเว้นระยะห่างมากขึ้นเมื่อเริ่มขับออกมานอกตัวเมือง ช่างแตกต่างจากไฟร้อนในใจที่แทบจะเผาผลาญทุกสิ่งตรงหน้าให้มอดไหม้เป็นจุล

ฝนปรอยๆ ตกกระทบกระจกหน้ารถ ฟ้าฝ่าลงมาเปรี้ยงเดียวคลื่นวิทยุเพลงแจ๊สเชื่องช้าเศร้าสร้อยที่ฟังอยู่ก็ล้มไป เกิดเสียงซ่าดังก้องในโสต แต่ธาดาก็ไม่คิดจะวุ่นวายเปิดหาคลื่นใหม่

เพราะเขากำลังจดจ่ออยู่ที่จุดหมายเดียว…

จุดอับสัญญาณบนยอดเขา จุดหมายที่คาดว่าคนรักของเขาน่าจะรออยู่ที่นั่น

ทำไมคุณถึงผิดนัดผมครับ… มัชฌิมา

ทางหลวงหมายเลขหนึ่งขามุ่งหน้าลงใต้… ที่พักริมทางตอนใกล้ถึงโค้งอันตรายบนถนนหมายเลขเจ็ดสิบเก้าก่อนเข้าทะเลสาปเทคาโป

ที่นี่...เขาเคยขอมัชฌิมาแต่งงาน

รอยยิ้มเขินๆ ในวันนั้นของเธอยังฝังอยู่ในสมองของเขา... เหมือนกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

ธาดาชะลอรถเข้าจอดเลียบข้างทาง อากาศเลวร้ายขมุกขมัว ฝนฟ้ามืดครึมแต่ก็ยังมีแสงสว่างพอให้สังเกตเห็นรอยล้อรถ คล้ายรอยเบรคอย่างแรงทำให้ยางรถครูดเป็นปื้นไปกับไหล่ทาง…

แม้ไม่ต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญ ก็ดูออกว่ารอยนี้ใหม่มาก มาก...เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อคืน

หัวใจของธาดาเต้นระรัวจนเหนื่อยหอบเหมือนเขากำลังแข่งวิ่งมาราธอน แต่บางครั้งบางคราวมันก็บีบรัดแน่นจนอึดอัดในอกเมื่อไล่สายตาตามรอยสีดำลากจากไหล่ทางยาวลงไปสุดที่ริมขอบเหว…

ขอบที่กั้นถนนกับผืนฟ้าสูงสุดตาดูบิดเบี้ยวผิดรูป สีน้ำเงินของอะไรบางครูดประทับเป็นทางลงบนแบริเออร์สีเงินบุบบี้

ธาดาดับเครื่องยนต์ ลงจากรถพร้อมกับกดโทรออกอีกครั้ง เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็เกินจะนับ

--หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้--

ชายหนุ่มกดวางก่อนกำมือแน่น เขาก้าวเท้าอันหนักอึ้ง เดินช้าๆ ไปตามร่องรอยที่เห็นอยู่ตรงหน้า คิดในใจอยู่แค่สามคำ... วนเวียนอยู่อย่างนั้น

มัชฌิมา ธีร์... คุณกับลูกอยู่ที่ไหน?