นับตั้งแต่กลับมาจากส่งมัชฌิมาและธีราขึ้นฟ้า…

คืนวันนั้นธาดาเพียงแค่จอดรถในโรงรถตามปกติ เดินเข้ามาในบ้านเงียบๆ มืดๆ หลังเดิม แม้จะมองอะไรไม่เห็น แต่ความรู้สึกเปล่าเปลี่ยวก็ร่ำร้องบอกเขาว่าทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปจนหมด

บ้านนี้ไม่เหลือใคร หรือความอบอุ่นแบบวันเก่าให้ธาดาอีกต่อไปแล้ว...

ชายหนุ่มไม่แม้แต่จะเสียเวลาเดินอ้อมไปเปิดสวิทช์ไฟ แต่ก็สามารถคลำหาขวดยานอนหลับในตู้ยาได้อย่างถูกต้องแม่นยำ

เขานั่งลงบนโซฟาตัวเดิม…

มือสั่นเทาเทยานอนหลับทั้งหมดลงในอุ้งมือ…

รสชาติขมปร่าของยาเม็ด เทียบไม่ได้เลยกับความขมขื่นที่เกาะกินจิตใจของเขาอยู่…

มัช… ธีร์… รอผม รอพ่อแป๊บเดียวนะ…

ธาดาทิ้งกระปุกยาเปล่าลงกับพื้นหลังเอนตัวลงนอนเหยียดขาบนโซฟาหนังนุ่มนิ่ม

หึ… ใครกันที่บัญญัติว่ากินยาแล้วต้องดื่มน้ำตามมากๆ ไม่เห็นจำเป็นสักนิด

เขายิ้มให้ตัวเองน้อยๆ นึกขำกับความคิดประหลาดๆ ตลกๆ ที่ผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ด แล้วกระพริบตาถี่ๆ เพื่อขับไล่ความมึนงงที่จู่ๆ ก็เข้ามาปะทะสมองเขาโดยไม่ทันตั้งตัว

อืม… ยาออกฤทธิ์แล้วเหรอ เริ่มคิดอะไรไม่ค่อยออกซะแล้วสิ

แถมเปลือกตา… ก...ก็ ชัก...ก จะห...นัก

ความรู้สึกง่วงงุนถาโถมเข้าใส่ ไม่ต่างอะไรกับสึนามิซัดเข้าหาฝั่ง กวาดต้อน กลืนกินชีวิต จิตวิญญาณ รวมถึงสรรพสิ่งที่ขวางหน้าให้อยู่ใต้อาณัติของมัจจุราช…

ธาดารู้สึกง่วง…

ง่วงมาก…

เขาขอหลับไปทั้งแบบนี้ แล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาในบ้านว่างเปล่าหลังนี้อีกเลยได้ไหม…

บ้าน…

ที่ไม่มีครอบครัวอีกต่อไป…

ยังเรียกว่าบ้านได้อีกเหรอ...

ธาดาได้ยินเสียงเหมือนมีคนเตะกระปุกยานอนหลับเปล่าๆ ที่เขาทำตกไว้ข้างโซฟา แต่เขาไม่มีแรงพอจะผงกหัวขึ้นไปดูด้วยซ้ำ

ใครมา…?

โจรเหรอ…?

หูแว่ว…?

หรือมัชมารับผม…?

จนกระทั่งเขาได้ยินเสียงหวานแหลม ดังแว่วหวีดหวิว เบา… ยิ่งกว่าลมกระซิบ

“--าดา…”

ใครเรียกน่ะ…?

“--าธาดา…” คราวนี้เสียงหวานตะโกนแหลมดังจนแสบแก้วหู

“อาธาดา...”

เด็กข้างบ้านที่เพิ่งย้ายมาเมื่อเดือนก่อนนี่เอง ถึงปกติเด็กคนนี้จะเคยเข้ามากินขนมที่มัชฌิมาอบเองบ้าง เข้ามาเล่นกับตาธีร์หลังเลิกเรียนบ้าง แต่ไม่รู้ว่าคืนนี้อีกฝ่ายเข้ามาในบ้านเขาได้ยังไง ถึงเขาจะลืมล็อคบ้าน แต่ขอร้องเถอะ ช่วยหยุดตะโกนเสียที…

แสบแก้วหูเหลือเกิน

“อาธาดา!!!” เสียงเล็กๆ ร้องเรียกข้างตัวเขาอย่างตระหนก มือเล็กจิ๋วเท่ามือเด็กน้อยธีราเขย่าแขนธาดารัวๆ ด้วยความตกใจสุดขีด

เมื่อไม่มีเสียงและสัญญาณตอบรับจากเจ้าของชื่อ เด็กน้อยวัยห้าขวบหันหลังวิ่งกลับบ้านตัวเองที่อยู่ข้างๆ กันทันที

“ป่าป๊าาาาาา ป่ะป๊า!!! อาธาดาตัวแข็งเหมือนหม่าม๊าเลย! ป่ะป๊าช่วยอาธาดาด้วย!!!”

ร่างเล็กวิ่งห่างออกไปแล้ว…

เด็กคนนั้นน่าสงสารที่เพิ่งเสียแม่ไปไม่นานมานี้ หญิงสาวเข้านอนและไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลยในวันรุ่งขึ้น กว่าพ่อจะรู้ตัวและพาแม่ส่งโรงพยาบาล หนูน้อยปรมัตถ์ก็นอนร้องไห้กอดร่างของแม่อยู่ราวๆ สองชั่วโมง

แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ธาดาจะต้องกังวลสักหน่อย

แค่ย้ายมาอยู่บ้านข้างกัน แต่ปรมัตถ์ก็ไม่ใช่ธีรา… เด็กคนนั้นไม่มีวันมาแทนลูกชายเขาได้

สำหรับธาดา ในโลกนี้ไม่มีวันที่ใครจะมาทดแทนมัชฌิมากับธีราได้

ไม่มี...

เงาเล็กจิ๋วที่โดดผลุงขึ้นมาบนโซฟาเดียวกันทำให้ธาดาแปลกใจพอสมควร แต่เขาก็ไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะสะดุ้ง…

เด็กคนนี้ไปตามคนมาช่วย และวิ่งกลับมาถึงตัวเขาก่อนเสียงผู้คนเอะอะที่แว่วมาจากหน้าบ้านราวหนึ่งนาที

แขนสั้นป้อมกึ่งดึงกึ่งลากร่างของธาดาด้วยแรงทั้งหมดของเด็กห้าขวบ ถูลู่ถูกังจนคนตัวโตกว่ากลิ้งตกแอ้กตามลงมาที่พื้น…

ทำอะไรฉันเนี่ย… หนูน้อย

มืออ้วนกลมประสานกันบนหน้าอกเขา ก่อนจะยืนขึ้น ถ่ายน้ำหนักตัวกดลงมาเป็นจังหวะ

ฮึบๆๆ

ก่อนจะนับเสียงดัง

“หนึ่ง…”

“สอง…”

“สาม…”

จนกระทั่งถึงสามสิบ…

จากนั้นมืออ้วนป้อมกดหน้าผาก เชยคาง บีบจมูกคนที่นอนเหยียดยาวบนพื้น ประกบริมฝีปากเล็กๆ แล้วเป่าลมทั้งหมดในปอดถ่ายลงไปบนปากที่กำลังอ้าเผยอ

เด็กนี่กำลังทำ CPR ให้เขาเหรอ…

ถึงจะลืมเช็คว่าชีพจรของเขายังไม่หยุดเต้นก่อนจะลงมือปั๊มหัวใจก็ตามที แต่เด็กแค่ห้าขวบทำ CPR ได้เนี่ยนะ… เป็นไปได้ยังไงกัน

แม้อยากร้องถามออกไปแค่ไหน ธาดาก็ลืมตาไม่ขึ้นแล้ว

เขาเกือบหลุดหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา…

หึ โชคชะตามักเล่นตลกกับมนุษย์อยู่เสมอเลยสินะ…

ถึงจะพยายามช่วย แต่อาคงไม่มีโอกาสได้ขอบคุณมัตถ์แล้ว...

ขอโทษนะครับ...

ถึงแม้ว่าหลายสัปดาห์ที่ผ่านมาจะขมขื่นจนใจแทบพัง แต่ก่อนตายได้รู้สึกเหมือนได้ชุบชีวิตจากคนที่เป็นห่วงเขา ทุ่มเทพยายามช่วยเหลืออย่างจริงจังอีกครั้ง

แค่นี้ก็ชื่นใจ…

อีกอย่าง… ถึงจะแค่ห้าขวบ แต่เขาคงต้องมองเด็กน้อยคนนี้ซะใหม่

หนูน้อยปรมัตถ์หน้าหวาน ขนตายาวเป็นแพ น่ารัก พูดน้อย เรียบร้อยเหมือนผู้หญิง ที่ผ่านมาเขินจนบิดทุกครั้งเมื่อพบธาดา แต่วันนี้กลับช่างกล้าหาญและเชี่ยวชาญในเรื่องที่ผู้ใหญ่บางคนก็ยังทำไม่ได้

เก่งจริง… เจ้าตัวเล็ก

เราเจอกันช้าไปนิดเดียวเนอะมัตถ์

ขอบคุณจริงๆ ที่พยายามช่วยอา…

ไว้เจอกันอีกตอนอามาเกิดใหม่นะครับ…

ถ้าชาติหน้ามีจริง…

แต่พูดก็พูดเถอะนะ… ปากมัตถ์หวานจัง

หนูเพิ่งอมจูปาจุ๊บมาใช่ไหม… บอกอาที

.

.

.

“อาธาดา~”

เสียงเล็กๆ หวานๆ จากร่างเล็กกลมป๊อกที่เกาะอยู่ข้างรั้วต้นไม้ ตะโกนข้ามมาจากกำแพงบ้านข้างๆ เพื่อเรียกธาดาทุกวันที่ได้ยินเสียงเขาเอารถเข้าจอดเรียบร้อยในโรงรถและดับเครื่องยนต์

หลังจากธาดาฟื้นขึ้นมาในโรงพยาบาล เจ้าของเสียงตัวน้อยมาเยี่ยมเขา ก่อนบังคับทั้งน้ำตาและน้ำมูก ให้เขาสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายตัวเองจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดแบบนั้นอีก

แถมยังยืนยันหนักแน่นว่าอยากจะเรียกเขาที่รั้วบ้านเพื่อให้แน่ใจทุกวันว่าเขาจะตอบกลับ…

ว่าเขายังอยู่…

ไม่ไปไหน...

ถึงเวลาจะผ่านไปแค่ปีเศษนับจากเหตุการณ์วันที่เขาคิดจะตามลูกเมียที่ล่วงลับในเหตุการณ์วันที่ 1 พฤศจิกายนบนทางหลวงสายเทคาโปไป แต่เสียงนี้ก็เป็นเหมือนปาฏิหารย์ที่ทำให้เขารอดมาได้ เสียงที่ช่วยชีวิตเขา มอบโอกาสในการมีชีวิตอยู่ให้อีกครั้ง

จนกระทั่งวันนี้ เสียงของปรมัตถ์ก็ยังเรียกหาเขาทุกครั้ง… ที่กลับบ้าน

ไม่เคยขาด...

เสียงหวานๆ แบบนี้นี่แหละที่ทำให้บ้านนี้ยังคงความเป็นบ้านในสายตาของคนที่สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างแบบเขา…

ทำให้จิตใจของธาดา ยังมีความหวานหล่อเลี้ยง ทำให้เขากล้าพอจะยืนหยัดสู้ และอยากมีชีวิตต่อไปขึ้นมาอีกสักครั้ง

ธาดาปิดประตูรถ หันไปยิ้มให้เงาเล็กๆ ที่วิ่งจู๊ดเข้าหา ก่อนกระโดดเข้าใส่อ้อมแขนที่เขากางรับไว้ก่อนแล้ว

ธาดามันเขี้ยวเลยหอมแก้มกลมๆ ไปหนึ่งฟอดใหญ่...

เจ้าตัวเล็กยิ้มร่าจนตาปิด

“ว่าไงครับ จูปาจุ๊บของอา...”