เคยตั้งคำถามไร้คำตอบขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุมั้ยฮะ คำถามโง่ๆไร้สาระ ที่ลอยเข้าหัว พอสายตาเหลือบเห็นคนตรงหน้า 
 
 คำถามที่ผมไม่เคยคิดว่าจะคิด 
 อยู่กับคนคนนี้แล้วเหมือนผมเป็นคนบ้า 
 "เบอร์ริโต้" เสียงเทเนอร์พูดเพ้อๆ "หลับสบายดี" 
 
 ผมชอบคนแบบนี้ได้ยังไงกันนะ) 
 แล้วก้อนผ้าห่มก็สลายตัวลงกลางเตียง กลา...

ประโยคจากปากฟินน์ทำผมหยุดชะงัก นิ้วที่จะกดปุ่ม shutter ค้างคากล้อง เด็กแว่นยักไหล่ ปล่อยมือจากผม “ไม่ได้บอกเป็นลางอะไร” ตาสีเขียวอ่อนดูงามยามพระอาทิตย์ใกล้ตกอย่างนี้ ร่างบางคงนั่งนิ่งข้างกาย “พูดความจริงก็เท่านั้น” ผมวางกล้องลงกับพื้นหญ้า ถอนหายใจ “...ฟินน์คิดงั้นหรอ” “ก็—“ ปากรสไวน์โร...

“แ-่ง ยังกะเพลงนังเทย์เลยว่ะ” ผมมองหน้าไอ้แฮซ กระดกอเมริกาโน่ลงไปอึกใหญ่ ปกติก็ดื่มไม่ลงหรอก กาแฟดำขมๆ อะไรนี่ แต่วันนี้สถานการณ์บังคับจริงจัง (สถานการณ์ที่ว่าคือฟินน์ยอมเปิดร้านให้เช้ากว่าปกติครึ่งชั่วโมงในวันเสาร์ และตัวผมเองก็มึนค้างเสียจนถามหาอะไรก็ได้ที่จะเคลียร์สมอง … ถ้าได้กล้วยอีกลูกนึงก็ค...

"พูดอีกทีสิ" "อะไร" "คำนั้นอ่ะ" "พูดไปแล้วไง" "อยากได้ยินอีก" "พี่แฮซ" "ฟินน์" "....ทำตายังงั้นให้ตายก็ไม่พูด" ผมไม่รู้อะไรเยอะเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้หรอก เมื่อเช้าก็เริ่มต้นเหมือนวันธรรมดาวันหนึ่ง จะแปลกไปก็ตรงมีพี่ชายผมสีน้ำตาลมารอผมแต่หัววัน "มึง" เสียงพี่แบร์รี่ดั...

น่าแปลกที่คำขอร้องโง่ๆกลับติดคอ พูดออกมาไม่ได้เหมือนเป็นใบ้ ใครก็รู้ ผมมันคนเปิดกว้าง พูดอย่างที่คิด คิดอย่างที่พูด เปิดกว้างและโปร่งใส ("แ-่ง มึงเป็นกระจกรึวะ"-- ไอ้แบร์, พฤษภาคม 2559) ทำอะไรก็ทำไปเรื่อย เหมือนถนนเส้นตรงที่เห็นปลายทางชัดเจน จีบคนมาก็เยอะ คำโต้กลับ ปฏิเสธ หรือไล่ตรงๆไม่เคยท...

ผมสะดุ้งตื่นเพราะมือถือสั่นที่ข้างหมอน แค่โพสรูปๆเดียวกับแคปชั่น ทำเป็นตกใจกันหมด ….แต่ความจริง ผมก็ดีใจกับตัวเองไม่ใช่เล่น เพราะไม่ใช่ทุกวันที่จะมีนางฟ้าเป็นของตัวเองนี่ฮะ เรานัดเจอกันที่ร้านเจลาโต้แถวมหาลัย โคเว้นท์​ การ์เด้นไม่เคยเงียบเหงา มักเต็มไปด้วยผู้คนและนักท่องเที่ยวที่เดินขวั...

สี่ทุ่มครึ่งคืนวันเสาร์​ ผมคงแพ้พนันถ้าโลกรู้ว่าอยู่กับพี่แฮร์รี่ คนที่เพียรมาสั่งออเดอร์จำเจซ้ำๆทุกวัน ยิ้มให้ผมด้วยรอยยิ้มเดิมขณะยื่นตังค์พอดีเป๊ะให้ กลายเป็นคนยืนส่งผมหน้าหอ มือสองข้างซุกในกระเป๋ากางเกง ขณะช้อนตาสีเขียวอ่อนมองผมจากจุดที่ยืนห่างผมไม่กี่ก้าว จะขำที่พี่แฮซดูเกร็งผิดปกติก็ค...

สัมผัสสุดท้ายย่อมมีความหอมหวานของมัน เด็กหนุ่มนั่งหน้าทะเล้นอยู่ปลายเตียงผม ร่างเปลือยเปล่าสวมหมวกรับปริญญาไว้หลวมๆ บังผมสีดำขลับที่ยังชี้โด่เด่ไม่เป็นทรง “เรียนจบแล้วนะ” ผมว่า หยิกแก้มแฟนในชุดครุยเบาๆ “เจอโลกนอกรั้วมหาลัยได้แล้ว” (ใครจะคิดว่า ‘เรา’ จะอยู่เป็น ‘เรา’ ได้นานขนาดนี้ จากแก้...

ถึงชีวิตไม่ใช่เทพนิยายเจ้าชายก็จูบกบได้ ผมยืนจ้องเด็กหนุ่มตรงหน้า มือลูบแก้มต้วเองเบาๆ “ฟินน์—เรา....คิดจะทำอะไรน่ะ” บาริสต้าคนงามยิ้มให้กับคำถามสุดงี่เง่าของผม ลองคิดอะไรให้ออกหลังคนอย่างฟินน์จูบคุณสิ ผมท้าเลย สมองเหมือนจะสับสนล้นไปด้วยความมึนและว่างเปล่าไร้คำอธิบายหรือเหตุผลในเวลา...

“...นอนได้แล้วแบร์" ไม่รู้ว่าผมนั่งฟังเสียงพี่นายมานานเท่าไหร่ ความมืดนอกหน้าต่างบอกแค่เวลาที่ล่วงเลยคร่าวๆหลังผมยอมแพ้กับการบ้านแคล รถพยาบาลเหมือนจะวิ่งวุ่นทุกครึ่งชั่วโมง แต่คนอยู่ติดกับโรงพยาบาลอย่างผมน่ะชินไปแล้ว สิ่งเดียวที่ผมพยายามจะชินเวลานี้คือเสียงปลายสายที่เพิ่งไล่ผมไปนอนนี่แ...

ผมรู้สึกตัวเบาหวิวเมื่อจูบแบร์ครั้งที่สอง เหมือนตอนรถไฟเหาะดิ่งตัวลงราง การดีดตัวที่เร็ว แรง จนร่างโหวงไปหมด นี่คือเรื่องจริงสินะ นิ้วของแบร์กำลังลูบคลำเส้นผมของผม นี่คือสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น รอบตัวผมมีแต่ความมืด ปล่อยใจจดจ่ออยู่กับรสปากคนในอ้อมแขน “พี่นายเอาพีนัทบัตเตอร์ใช่เปล...

โลกมันงี่เง่า แต่เราไม่เคยเสียใจที่รักนาย อาจเป็นคำคมที่ถูกใช้จนกลาดเกลื่อน สองประโยคคล้องจองโง่ๆที่คนอ้างถึงจนสิ้นความหมาย ใช่สิ ใครจะเคยผ่านความรักหวานชื่นแบบนาย กับเรา ก็มีแต่ประโยคซ้ำๆ ถ้อยคำซ้ำๆ กับเสี้ยวเวลาที่นายเผื่อไว้ให้ เรามันคนนอก "เฮ้ นายยังมีคนเป่าผมให้อยู...

เสพติดยิ่งกว่าน้ำตาลคือความคิดถึง ผมนั่งจิ้มแพนเค้กอยู่ที่บูธหลังไดเนอร์ แป้ง buttermilk ชิ้นนุ่มขนาดบานเท่าจานชุ่มด้วยน้ำเชื่อมหวาน เม็ดช็อกโกแล็ตชิปที่สั่งเพิ่มในแพนเค้กแตกละลายในปาก รสหวานค่อยๆแทรกซึมตามประสาทลิ้น ก่อนจะหายไปรวดเร็วพอๆกับเมื่อเริ่มลิ้มรส พี่นายติดธุระอีกแล้ว เป...

เราคุยกันมาสามอาทิตย์แล้ว ผมควรจะชินสายตาพี่นายสินะ “แบร์​—“ ไอ้แฮซ​เอาศอกกระทุ้งผม ตาสีน้ำตาลเบิกกว้างตามน้ำเสียงสดใสเกินเวลาแปดโมงครึ่ง “แบร์โว้ย--“ ผมทำเสียง 'หึ' ในลำคอ ก้มหน้าใช้ช้อนเล็กคนแก้วกาแฟเงียบๆ ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่ามันเรียกผมทำไม.... กลุ่มเด็กสาวปีหนึ่งกำลังซุบซิบกัน...

รู้ตัวอีกที พี่นายก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของผมไปแล้ว. ....ส่วนหนึ่งของความคิดผมน่ะ เราเผื่อพื้นที่ลิ้นชักแห่งความทรงจำไว้ให้คนอีกคนตั้งแต่เมื่อไหร่ หนุ่มผมหยิกหลับตาสนิทอยู่ข้างซ้ายของเตียงผม แจ็กเกตยีนส์ถูกโยนทิ้งไว้ที่เก้าอี้ทำงานอย่างลวกๆตั้งแต่เจ้าตัวเดินเข้ามา (ก็ห้องผมมีอยู่...