ประโยคจากปากฟินน์ทำผมหยุดชะงัก

นิ้วที่จะกดปุ่ม shutter ค้างคากล้อง



เด็กแว่นยักไหล่ ปล่อยมือจากผม

“ไม่ได้บอกเป็นลางอะไร” ตาสีเขียวอ่อนดูงามยามพระอาทิตย์ใกล้ตกอย่างนี้ ร่างบางคงนั่งนิ่งข้างกาย

“พูดความจริงก็เท่านั้น”


ผมวางกล้องลงกับพื้นหญ้า ถอนหายใจ

“...ฟินน์คิดงั้นหรอ”




“ก็—“ ปากรสไวน์โรเซ่ที่ผมเพิ่งจูบชิมไปหมาดๆเผยอนิด เล่นเอาประสาทผมรวนไปหมด 

แค่ไวน์ขวด 250 มิลสองขวดเล็กที่ฟินน์หยิบใส่ตระกร้า ตอนเราแวะซุปเปอร์มาร์เกตขนาดย่อม ก่อนจะล่องเรือข้ามฟากมาที่เกาะ ผมต้องเป็นถึงขนาดนี้

แค่ไวน์​ หรือรสชาติ ผิวสัมผัสของริมฝีปากคู่นั้นกันแน่ ที่จับจองพื้นที่ในหัวผมไม่ยอมไปไหน



“แค่คิด” เจ้าตัวหยิบปลาแซลมอนดิบรมควันเข้าปากอีกชิ้น (นั่นก็อร่อยและติดง่ายเป็นบ้า ผมกับฟินน์แทบจะเหมาไปครึ่งกิโลแล้ว) “บอกแล้วว่าผมก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรพวกนี้เหมือนกัน”


เดือนกว่าๆ กับฟินน์ทำให้ผมพอจะเข้าใจว่า ‘เรื่องอะไรพวกนี้’ ในความหมายของเด็กหนุ่มคือ อะไรก็ตามระหว่างสองคน ที่อธิบาย จับรายละเอียดเป็นรูปเป็นร่างไม่ได้ อะไรที่ทั้งผมและฟินน์ไม่แน่ใจพอที่จะนิยาม


“รูปน่ะถาวรจะตาย”  ฟินน์ว่า ตามองขอบฟ้าตรงหน้า สองมือเท้ากับพื้นหญ้า

ผมเงียบฟัง 



นอกจากเราสอง คนอื่นก็ไปปาร์ตี้แถวร้านอาหารในเกาะกันหมด (ได้ยินมาว่ามีคาราโอเกะด้วย แต่ฟินน์คงฆ่าผมตายถ้าเอ่ยปากชวน

แต่ถ้าถามผม ถ้าถามใจผมจริงๆ

ให้ได้ใช้เวลาที่อยู่กับฟินน์เท่าที่มี เท่าที่เขาพอจะให้ผมได้

เวลาที่ผมได้อยู่ในโลกส่วนตัวของคนๆนี้ ได้ฟังเขาบ่นและตั้งคำถามปรัชญาปลายเปิดที่ผมไม่เคยนึกถึง
ใจก็ไม่ได้อยากขออะไรมากไปอีก



เพิ่งซึ้งเรื่องการประสบความรู้สึกในโลกอีกโลกของคนที่คบด้วยก็เพราะฟินน์)




“ตอนนี้อาจไม่มีอะไร”  ท้องฟ้ากลายเป็นสีชมพูอมส้ม ขณะพระอาทิตย์ค่อยๆ ลดตัวต่ำลง


อยากจะขอบคุณตัวเองที่ทำทุกวิถีทางจนเป็นส่วนหนึ่งของทริปเกาะสกาย*(อย่างไม่เป็นทางการ)ของโปรแกรมฟินน์

(“รู้นะ จะไปทำอะไรน้อง” ไอ้แบร์เหล่ตามอง ดีดแขนผมดังป้าบ! “มึงเป็นอะไรขึ้นมาเพราะกาแฟร้านนี้ละกูไม่รับผิดชอบนะเว้ย”

ผมกลอกตา หันขวับไปมองฟินน์ แล้วกลับมาชี้หน้าเพื่อนสนิท

“จะไปทำคะแนนเพิ่ม!”  ผมตอบ “แ-่ง  ใครเค้ารุกเร็วอย่างมึงฟะ--“)

เพราะจะว่าไปแล้ว นี่อาจเป็นวันจันทร์ที่สุขที่สุดในชีวิตผมก็เป็นได้




“พอจบกันไป รูปมันก็เครื่องตอกย้ำดีๆนี่แหละ”

“คิดมาก” ผมพูดทันที ลูบแก้มเขาช้าๆ 

เด็กหนุ่มหลับตา

ผมค่อยประทับปากลงแก้มฟินน์ ไล้ลิ้นตามสันกรามอย่างใจเย็น

ขนลุกนิดๆกับเสียงหอบหายใจนั่น


เหมือนหูจะฝาดไปเอง




(“เอ้อ พี่แฮซพ่อพระ” ไอ้แบร์กระเดาะลิ้น “ยังกับมึงไม่คิด”)




ริมฝีปากนุ่มจูบผมตอบกลับอย่างหิวกระหาย ใจที่เหลวไม่เป็นทรงในอกเต้นระรัวราวจะเตือนให้ผมรับรู้ทุกวินาทีที่ผ่าน

มือสองข้างแตะเอวผม

ลิ้นตวัดรัดพันกันโดยไม่สนไอร้อนในหมอกโดปามีนที่ก่อตัวในหัว

ลืมตาขึ้นอีกทีฟินน์ก็คร่อมผมอยู่ แขนเนียนเสียดสีแขนผมพอดีกับใจที่หลุดหายไปไหนก็ไม่รู้ตอนนี้

“ถ้า—“ ผมคว้าตัวฟินน์ลงมาแนบอก อดสงสัยไม่ได้ว่าอีกฝ่ายจะได้ยินเสียงหัวใจผมไหม “--ถ้าเราจบกัน...”



(“ก็คนป่ะวะ--“  ผมเบ้ปาก “มึงทำมาพูดดี”)



"พี่คงไม่อยากย้อนกลับมา”

กระบวนการคิดคำและสร้างประโยคของผมเริ่มถดถอยเต็มที ยิ่งโดนฟินน์จ้องจากกลางอกผมคงไม่ช่วยอะไรเท่าไหร่

“แต่ขอให้พี่ได้จำ--”

จูบอีกครั้งที่ริมฝีปาก ไล่ลงมาที่ซอกคอ

“--ว่ามันเคยเกิด”



อยากจะสบถแรงกับเสียงครางนั่น แต่ร่างบางข้างบนขโมยเสียงผมไปหมดแล้ว


“…อย่าเพิ่งคิดอะไรไกลตอนนี้เลย”.

//

ขอ dedicate บทนี้ ให้น้องดาว @_ddddow ค่ะ :)

*Isle of Skye  (เกาะสกาย) ในไฮแลนด์ของสกอตแลนด์ เคยติดอันดับสี่ของเกาะน่าเที่ยวในโลกจาก National Geographic 

ที่ๆ แฮซนั่งอยู่กับฟินน์คือบริเวณชมวิวที่เกาะ มองไปเห็นสะพานสกาย (Skye Bridge) ที่เชื่อมแผ่นดินกับเกาะ ตอนนั้นเหมือนนั่งเรือจาก Mallaig ข้ามมาสกาย

พระอาทิตย์เวลาสามทุ่ม ยี่สิบห้า ในหน้าร้อนวันจันทร์

คิดถึงมาก

ถ้าจะพูดตรงๆ ก็ต้องเพลงพี่เอ็ดกันดื้อๆ แต่ตั้งแต่ฟังเพลงนี้ครั้งแรกก็คิดถึงแฮซฟินน์ละ