15 : จางหาย ผมหมดเรี่ยวแรงที่จะเขียน เพราะมือสั่นเทาและกระเพาะที่ว่างเปล่า ทำให้ประสานสัมผัสของผมพร่าเบลอ หากพยายามเขียนเพลง ดินสอจากแท่งถ่านก็จะถูกับนิ้วมือจนเป็นรอย จากร่องรอยก็กลายเป็นแผลเป็น หากไม่เขียนก็จะไม่มีเงินเพื่อกินให้อิ่ม หัวใจกับท้องที่กลวงโบ๋สร้างฝันร้ายให้แก่ผม ผมสูญเสียพลังที่จะ...

14 : นิ้วมือเล็กๆ นิ้วมือร้อนรุ่มของคุณกำลังเกาะเกี่ยวนิ้วมือเล็กๆของผม สีหน้าทรมานเพราะพิษไข้ทำให้ผมปวดใจเหลือเกิน ผมจ้องมองห้วงนิทราของคุณ ลมหายใจระอุลูบไล้ใบหน้า ผมนำมือของคุณเข้ามากอดกุม ริมฝีปากสัมผัสกับมันเล็กน้อย หากคุณตื่นมาเห็นเข้า ผมคงโดนดุแน่ๆ ผมย้ำคิดย้ำทำในตัวมิน ยุกกิเสียแล้ว หากกินเข้...

13 : วันแรก ผมจ้องมองคุณตั้งแต่วันที่ดอกไม้ร่วงหล่น ตัวคุณที่นั่งรอที่ป้ายรถเมล์อยู่นั้น ถูมือไปมา ควันน้อยๆ ที่วิ่งออกมาริมฝีปาก คุณหันมองจ้องมองผมด้วยดวงตาใสกระจาย คุณหันมายิ้มด้วยใบหน้าราวนางฟ้าตัวน้อย แล้วหัวใจของผมเหมือนถูกทำให้ละลาย ปาร์ค จิมินเหมือนเด็กซุกซน ไร้เดียงสา ราวกับพระเจ้าพึ่งคลอดเข...

12 : ลายมือ ช่วงเวลากับคุณช่างแสนสั้น ผมคาดหวังให้มันยาวนานกว่านี้สักหน่อย ให้ยายนานกว่าฤดูใบไม้ร่วงอันเย็นเฉียบนี้ ผมนอนเคียงข้างยุกกิที่มีแต่ลมหายใจร้อนระอุ ฟูเก่ามีแต่รอยขาดจนปุยนุ่นล้นทะลักออกมา พระอาทิตย์หนีไปเสียแล้ว ความหนาวเหน็บจึงมาเยือน กลิ่นฝุ่นสะสมในห้องทรงสี่เหลี่ยม ทั้งหนังสือและอัลบัม...

11 : คุณ บรรยายย้อนแย้งอันน่าอึดอัดทว่าอบอุ่น ภายในห้องแคบๆของมิน ยุกกิ ตัวของเขาก็เหมือนถูกทำให้เล็กลงไปด้วย คุณขดตัวใต้ผ้าน่วมหนา ใบหน้าสีลูกพีชจากพิษไข้ช่างน่ารักน่าชัง กลิ่นอายอับชื้นลอยล่องเพราะไร้แสงแดดส่อง ฮีตเตอร์ขึ้นสนิมช่วยให้ไออุ่นยังคงทำงานหนัก คุณค่อยๆลุกอย่างเชื่องช้าเพื่อให้ริมฝีปากสั...

Interlude : Make a wish ผมไม่คิดว่าใครจะสามารถช่วยผมได้ เราทุกคนมีความเจ็บปวดเป็นของตัวเอง เป็นหน้าที่ที่คนๆนั้นต้องแบกรับเองในฐานะมนุษย์ แม้ชั่วขณะที่นึกว่าหากตายไปเสียคงง่ายกว่า เพราะการมีชีวิตช่างแสนปวดร้าว แม้กระนั้น ผมก็ยังไม่อยากตายเลย ผมยังอยากมีชีวิตอยู่ จนวันที่ดอกไม้บานสะพรั่งอีกครั้ง จนกว...

10 : hello It’s me ผมไม่ได้ทำงานพิเศษ จนถูกเจ้าของร้านต่อว่า เพราะไข้ที่จับตัวทำให้ร่างกายหนักอึ้งเกินจะขยับ ในห้องอพาร์ตเมนต์แคบเก่าเก็บย่านโซล ตัวผมที่นอนขดราวกับทารกในครรภ์ ทำให้คิดถึงอ้อมกอดอบอุ่นของคุณแม้ผมใจร้ายแค่ไหน ปาร์ค จิมินจะโอบกอดผมไว้เสมอ คุณจะให้อภัยตัวผมที่โง่เขลาและน่าสมเพชคนนี้รึเ...

Interlude : watch you sleep ช่วงเวลาอันอบอุ่นบนรถเมล์เพราะศีรษะของคุณที่แอบพิงไหล่ผมทำให้กลายเป็นวันศุกร์ที่ไม่หนาวเหน็บ ผมหายใจติดขัดเพราะความบริสุทธิ์ของคุณคุณที่หายใจอย่างเชื่องช้ายามหลับฝันช่างเอ็นดูช่างเป็นความบริสุทธิ์และร้ายกาจในเวลาเดียวกัน ผมกุมมือที่เต็มไปด้วยบาดแผลนั้นโดยหวังว่าจะเยียว...

09 : Give me a hug “ขอกอดได้ไหม?” คุณพูดออกมาด้วยน้ำเสียงออดอ้อน เหมือนแมวตัวน้อยที่ถูกทิ้งให้หนาวเหน็บตัวคุณถูกโอบกอดด้วยสเวตเตอร์ราคาถูก กำลังร้องวอนขออ้อมกอดจากผม“ได้สิ” ผมยิ้มราวกับสุนัขกระดิกหาง มิน ยุกกิซุกใบหน้าซีดเผือกเข้าที่อกของผม คุณนี่ช่างใจร้ายเสียจริงนะ01. เอาแต่ใจเหลือเกิน แม้จะพยายาม...

08 : Warm embrace ผมพยายามผ่านพันตุลาคมเย็นเยียบ ทั้งโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาไม่เคยเป็นมาก่อน จับจ้องแผ่นหลังเปราะบางที่โอบกอดไม่ได้เพราะฤดูใบไม้ร่วงกัดกินหัวใจผมเสียแล้ว ไม่นานผมคงต้องสาปจนกลายเป็นน้ำแข็งไอเย็นกัดกินมิน ยุกกิทำให้ผิวซีดแดงระเรือ เสื้อผ้าที่บางที่ถูกทับด้วยสเวตเตอร์ราคาถูก ไม่สามารถโอบก...

07 : be kind too much “ถ้าทำดีกับฉันเพราะสงสารละก็ หยุดเถอะนะ” ยุกกิเอ่ยประโยคเบาหวิวด้วยสีหน้าเจ็บปวด ระหว่างทางกลับบ้าน ถนนถูกปูด้วยซากใบไม้แห้ง เขาเดินจากไปพร้อมกับทอดทิ้งผมไว้ลำพัง 01. “จิมินเนี่ย ใจดีจังเลยนะ” “ใครน่าสงสารก็ช่วยเขาไปเสียหมดเลยนะ” “ก็จิมินเป็นนางฟ้านี่นา” “ใจดีไปทั่วแบบนี้ ลำ...

06 : I feel you with all my body. “ฉันชอบเสียงของนายนะ” เป็นเวลาตีสองยี่สิบนาที ผมกำลังโทรศัพท์กับมิน ยุกกิ เจ้าตัวพูดเรื่องชวนเขินด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นจริงจัง ในค่ำคืนที่พ่นลมหายใจอุ่นๆออกมา ใบหน้าก็เหมือนจะเริ่มร้อนไปด้วย 01. กลิ่นฟองสบู่มักออกมาจากตัวจิมิน กลิ่นที่ให้ความรู้สึกสะอาด นุ่มนิ่ม อ่อ...

05 : sorry , he’re mineณ ยามบ่ายในฤดูใบไม้ร่วงเย็นเยือก มีผมกับปาร์ค จิมินใต้ต้นสนใหญ่กิ่งไร้ใบอ่อน หัวพิงแอบอิงไหล่ กลิ่นกายชวนให้อบอุ่นความเปล่าเปลี่ยวและโลกอันหนาวเหน็บ จางหายไปราวกับไม่ค่อยมีมาก่อนการได้พักพิงเคียงข้างปาร์ค จิมินนั้น น่าหลงใหลไม่ผิดเทพนิยาย ไออุ่นยังคงซึมซ่านอยู่ในตัวผม มันโอบ...

04 : heal ดาดฟ้ามีอากาศยะเยือก สายลมหนาวลูบไล้แก้มนิ่มให้ขึ้นสีชาด ผมวางศีรษะลงที่ตักของอีกฝ่าย เจ้าตัวนิ่งเงียบ ไม่ได้ว่าอะไร สายตาจับจ้องไปที่มิน ยุกกิที่กำลังถูฝ่ามือหยาบอย่างน่าเอ็นดูร่องรอยความเจ็บปวดประทับอยู่ทั่วแขนเล็กๆ ราวมันกับจะกัดกินเขา ราวกับมันจะยันรากลึก“แผลนั้น ได้มายังไงเหรอ?” ผมถา...