03 : reason why i'm still

หัวของผมหนักอึ้งเหมือนโดนก้อนหินทับ
เพราะค่ำคืนของงานพาร์ทไทม์ที่เหมือนชั่วนิรันดร์
เลยได้แต่มาขโมยเวลาในคาบเรียนเพื่อพักผ่อน

แม้กระนั้นนอนเท่าไหร่ก็เหมือนไม่มีวันพอ
แม้กระนั้นกินไปเท่าไหร่ก็เหมือนไม่มีวันอิ่ม
ไม่แน่ผมอาจเพียงต้องการหลับใหลไม่มีวันตื่น

01.

ปาร์ค จิมินนั้นเป็นมนุษย์ที่ล้วนแต่เป็นที่รัก
ผู้คนมากมายรายล้อมรอบตัวเขาราวกับถูกดึงดูดเข้าไป
ตัวผมก็เช่นกัน

02.

ตัวตนของเขางดงามเสียยิ่งกว่าคำว่าอุดมคติ
ทั้งสะอาด บริสุทธิ์ เหมือนเด็กแรกเกิด
จิมินเป็นมิตรต่างจากผม เขามักยิ้มแย้มอย่างสดใสไร้เดียงสา
จนนึกอยากปกป้องรอยยิ้มนั้นไม่ให้ละลายหายไป

อาจเป็นเพราะผมเสียดายก็ได้ หากตายไปเสียก่อน
ผมจะไม่ได้เห็นรอยยิ้มราวกับนางฟ้านั้นอีกต่อไป

03.

“ทำอะไร?”
เพราะสัมผัสเย็นวาบที่ต้นคอ
ผมหันไปสบตากับปาร์ค จิมิน หัวใจผมกระสับกระส่าย
ผมทำเสียงดุใส่เทวดาของผมไปเสียแล้ว

“อา มีแมลงเกาะอยู่น่ะ”
อา เสียงนุ่มหวานของปาร์ค จิมิน

“.. ก็แล้วไป”
เป็นบทสนทนาครั้งแรกระหว่างผมกับเขา
ผมแอบซ่อนรอยยิ้มของตัวเองไว้

เป็นช่วงเวลาที่ราวกับได้รับพรจากพระเจ้า
ราวกับพระองค์กระซิบอย่างแผ่วเบาให้ผมมีชีวิตอยู่ต่อไป

04.