11 : คุณ

บรรยายย้อนแย้งอันน่าอึดอัดทว่าอบอุ่น
ภายในห้องแคบๆของมิน ยุกกิ ตัวของเขาก็เหมือนถูกทำให้เล็กลงไปด้วย
คุณขดตัวใต้ผ้าน่วมหนา ใบหน้าสีลูกพีชจากพิษไข้ช่างน่ารักน่าชัง

กลิ่นอายอับชื้นลอยล่องเพราะไร้แสงแดดส่อง
ฮีตเตอร์ขึ้นสนิมช่วยให้ไออุ่นยังคงทำงานหนัก
คุณค่อยๆลุกอย่างเชื่องช้าเพื่อให้ริมฝีปากสัมผัสโจ๊กหมู

เป็นภาพที่เพียงผมผู้เดียวที่ได้พบเห็น
เป็นสิทธิพิเศษเพียงปาร์ค จิมินคนนี้

แค่คิดเพ้อเจ้อเพียงลำพังก็ไม่อาจซ่อนรอยยิ้มไว้ได้เสียแล้ว

“ยิ้ม...อะไรน่ะ?”
เพราะไข้ในลำคอทำให้เสียงแหบกร้านเสียจนน่าเศร้า

“แค่คิดว่า คุณน่ารักดีเท่านั้น”
มิน ยุกกินิ่งเงียบ
พร้อมกับใบหูขึ้นสีชาดน่าเอ็นดู

“อย่าเรียกว่าคุณสิ มันประหลาดนะ”
“ไม่ได้งั้นเหรอ?”

ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ คุณหดตัวกลับเหมือนลูกแมว
ลมหายใจร้อนระอุทำให้ดวงตาของผมพร่ามัว

“ไม่ได้เหรอครับคุณ?”

ผมถามซ้ำอีกครั้ง
แล้วใบหน้าของคุณก็ถูกทำให้สุกงอม

01.