ก๊อกๆ "ยุนกิ"ยุนกิ : เข้ามา "อื้อ"ยุนกิ : เอ๊า ไปนอนสิ "อื้อ" ฉันสอดตัวเข้าไปในเตียงทันใดนั้นยุนกิก็สอดขาเข้ามาที่หว่างขาของฉันแขนของเขากอดรัดตัวฉันแน่น ฉันได้ยินเสียงลมหายใจของเขา... จนถึงเช้าเราอยู่กันแบบนี้... ถามว่าฉันใจเต้นมั้ย?ไม่ใช่เรื่องอะไรที่จะใจเต้นเลย... แต่ว่ายุนกิล่ะ... เขาใจเต้นหรื...

ยุนกิ : ตอนนี้มาได้มั้ยอ่ะ? "......"ยุนกิ : เฮ้ย! ฟังฉันอยู่มั้ย? "นายรู้มั้ยว่าตอนนี้กี่โมงกี่ยามแล้ว?"ยุนกิ : ... ตี 2 "ก็รู้อยู่นิ..."ยุนกิ : แล้วไงอ่ะ รีบมาเดี๋ยวนี้เลย! อีกแล้วเหรอเนี่ย...บางครั้งฉันก็มักจะถูกยุนกิเรียกออกไปตอนดึก ชัวร์ว่านอนไม่หลับแน่ ๆ ฉันน่ะ อยากจะได้เวลาส่วนตัว...ฉันไม่อ...

ผมชอบอาร์มี่มาตั้งนานแล้วและผมเองก็คิดว่าอาร์มี่เองก็น่าจะคิดเหมือนผม เรื่องอดีตของอาร์มี่เองก็เช่นกันผมรู้หมดทุกอย่างอาร์มี่น่ะ ถ้าไม่มีผม เธอก็อยู่ไม่ได้หรอก... เพราะงั้นผมถึงอยากจะปกป้องเธอจากทุกอย่าง ผมรู้ว่าเธอไม่อยากจะอยู่บ้านหลังนั้นแน่ ๆ ผมคิดว่าผมจะเป็นนักร้องจะมีชื่อเสียงและจะกลับไปรับเธอ....

หลังจากวันนั้นยุนกิก็เริ่มเที่ยวผู้หญิงหนักขึ้น... แถมยังจงใจให้ฉันเห็นอีกต่างหาก เนื่องจากยุนกิเป็นไอดอลถ้าเรื่องพวกนี้แดงขึ้นมาแล้วล่ะก็ชื่อเสียงของบังทันโยชอนดันต้องป่นปี้แน่ ๆ ยุนกิ : ฉันเชื่อว่าเธอจะให้ความร่วมมือกับฉัน ยุนกิ...เขารู้อดีตของฉัน... และฉัน...ก็ตีขึ้นมาถือไพ่เหนือกว่าไม่ได้เลย......

"ยุนกิ..."ยุนกิ : .... "ทำไมถึงทำแบบนั้น?"ยุนกิ : ก็ฉันพูดไปแล้วไม่ใช่หรือไง? เธอน่ะ เป็นของฉัน... "....."ยุนกิ : เธอชอบนัมจุนเหรอ? "คือว่านะ ฉันไม่ได้ชอบนัมจุน และฉันก็ไม่ได้ชอบนาย!"ยุนกิ : งั้นเหรอ? เข้าใจล่ะ "คนที่...คนที่ทิ้งฉันไปก็คือนายไม่ใช่หรือไง? แล้วตอนนี้...แล้วมาพูดอะไรเอาตอนนี้?"ย...

เจโฮป : อาร์มี่จัง! เร็ว ๆ เข้า มากับผมเดี๋ยวนี้!!เอ๊ะ? อะไรเหรอ?! "เดี๋ยว...เดี๋ยวสิ! ฉันเจ็บนะ!"ไหล่ฉันจะหลุดอยู่แล้วเนี่ย...เจโฮป ： เร็วเข้า ถ้าไม่รีบ ต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆเพราะงั้นฉันถึงถามว่าเกิดอะไรขึ้นไงเล่า! อธิบายให้ฉันฟังสิ! และเมื่อประตูห้องซ้อมถูกเปิดออกตรงนั้น...ภายในห้องนั้น...กล...

ช่วงนี้ยุนกิดูสุขภาพดีขึ้นเนอะ ทั้งหมดนี้ก็เพราะอาร์มี่เลยล่ะ .... จากนี้ไป ก็รบกวนด้วยนะ เมเนเจอร์คะ...ถูกไหว้วานแบบนี้ ฉันก็แย่สิ... อย่ามาพูดคำว่า "ยุนกิ" ให้ได้ยินได้ไหมคะ?ฉันน่ะ อยากจะวิ่งออกจากขวากหนามนี่จะตายไป สำหรับฉันแล้ว...จะไม่ให้อิสระเลยเหรอ...ยุนกินี่จ้องฉันตลอดเลยแถมยังคุยกันไม่ค่อยจะ...

เราก็ยังคงทุ่มเทให้กับการทำเพลงที่สตูดิโอเฉกเช่นทุกครั้ง ข้าง ๆ ฉันก็...ยุนกิ...ยุนกิ : เมื่อก่อน เราดีดเปียโนด้วยกันสองคนออกจะบ่อยเนอะ "...อืม"ยุนกิ : เริ่มแต่งเพลงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? "...อ่าาา"ยุนกิ : ทำไมถึงเข้ามาทำงานที่ค่ายนี้เหรอ? "........"ยุนกิ : เพราะเธอลืมฉันไม่ลงใช่มั้ย? "อย่าทำขำหน่...

สำหรับบังทันโซนยอนดันที่เดบิวต์มาแล้ว 3 ปีพวกเขาเพิ่งจะชนะรางวัลถ้วยแรกในปีที่ 3 อนาคตของพวกเขาสดใสขึ้นและขึ้นเป็นท็อปไอดอล แม้แต่ต่างประเทศเอง พวกเขาก็สามารถเจาะตลาดได้ ในขณะเดียวกันปฏิกิริยาของยุนกิที่มีต่อฉันก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไปทีละน้อย ช่วงนี้ยุนกิไม่ค่อยเรียกฉันออกไปไหนแล้ว แต่ในทางกลับกันตอนที่อ...

"ฮัลโหล?"ยุนกิ : อาร์มี่ วันนี้เหมือนเดิมนะ "เข้าใจล่ะ" แม้กระทั่งตอนที่เดบิวต์แล้วยุนกิก็มีบ้างที่จิตใจของเขาไม่สงบ พอเป็นแบบนั้นแน่นอน เขาต้องเรียกฉัน ยุนกิไม่ได้ต่างอะไรกับฉันในตอนนั้นเราต่างก็ทรมานไปกับการที่ไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ สิ่งที่ยุนกิขอร้องฉันก็เหมือนกันได้แต่อยู่เงียบ ๆ และฟังสิ...

"ย..ยุนกิ...?"ยุนกิ : พอทำแบบนี้แล้วรู้สึกสงบขึ้น...โดยที่ไม่ทันรู้ตัวแขนของยุนกิก็รัดร่างของฉันแรงขึ้นเขากอดฉันแรงขึ้น "ด...เดี๋ยว..เดี๋ยวสิ ฉันเจ็บนะ..." ไหล่ของเขาสั่นไหว..ฉันได้ยินเสียงร้องไห้ ยุนกิ : ขอโทษนะ...แต่ขออีกนิด...ขออีกแค่นิดเดียว ฉันอยากอยู่แบบนี้....ขอร้องล่ะ อย่าห่างฉันไปไหนนะ ...

นับตั้งแต่วันที่เราพบกันวันคืนเคลื่อนผ่านยุนกิและเพื่อน ๆเดบิวต์ภายใต้ชื่อวง "บังทันโซนยอนดัน" อยู่มาวันหนึ่งพอฉันไปทำงานก็เห็นสตาฟฟ์วิ่งกันหน้าตาตื่น "เกิดอะไรขึ้นคะ?"....ยุนกิไม่ยอมออกมาน่ะสิ.... "???"เขาขังตัวเองไว้ในห้องน้ำ.... คิดไม่ถึงเลยแฮะ... ยุนกิเป็นโรคหวาดกลัวสังคม...โรคซึมเศร้า...ถึงสา...

ฉันรีบหนีออกมาจากบ้านหลังนั้นรีบหนีออกจากอดีตที่นั่น แล้วมาอยู่ที่นี่ที่ที่ไม่มีใครรู้จักอดีตของฉัน ที่ที่ฉันจะเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง แต่ทว่า... นายกลับอยู่ตรงนี้ ดันมีมนุษย์ที่รู้จักอดีตของฉัน มิน ยุนกิ.. ฉันเกลียดนาย......

"นับตั้งแต่วันนี้ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ" ฉันออกจากบ้านที่ฉันคุ้นชินพ่อกับแม่ไม่ได้ห้ามฉัน เพราะถ้าบอกว่าถ้าเพื่อความฝันล่ะก็ ไปเถอะแต่จริง ๆ แล้ว ฉันเองนั้นกลับไม่รู้เลยว่าทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร "ตั้งแต่วันนี้ไป เด็กคนนี้จะมาทำงานด้วยกันกับเรา เธอชื่อว่า อาร์มี่ถ้าอายุจะยังน้อย แต่เธอมีพรสวรรค์...

บ้านที่ฉันเกิดมานั้น...พ่อแม่ที่ฉันรัก... สำหรับฉันในตอนนี้กลับกลายเป็นสถานที่ที่ไม่น่าพิศมัยเอาซะเลย ตั้งแต่วันนั้น ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป หลังจากที่เรียนจบชั้น ม.ปลายฉันก็ติดสินใจที่จะออกจากบ้าน บางทีถ้าออกมาจากบ้านหลังนั้นแล้วอะไร ๆ มันก็น่าจะดีขึ้น "เรื่องที่พัก ฉันจะให้พักที่ค่ายเลยเธอจะเข้ามาเซ็น...