นับตั้งแต่วันที่เราพบกัน
วันคืนเคลื่อนผ่าน
ยุนกิและเพื่อน ๆ
เดบิวต์ภายใต้ชื่อวง "บังทันโซนยอนดัน"
อยู่มาวันหนึ่ง
พอฉันไปทำงาน
ก็เห็นสตาฟฟ์วิ่งกันหน้าตาตื่น
"เกิดอะไรขึ้นคะ?"
....ยุนกิไม่ยอมออกมาน่ะสิ....
"???"
เขาขังตัวเองไว้ในห้องน้ำ....
คิดไม่ถึงเลยแฮะ...
ยุนกิเป็นโรคหวาดกลัวสังคม...
โรคซึมเศร้า...
ถึงสาเหตุจะยังไม่รู้แน่ชัด
แต่เหมือนว่าเพราะความกดดันเกินขีดจำกัด
ทำให้จิตใจของเขาอ่อนแอ...
เพราะเหตุนั้น
ถึงได้ทำแบบนี้
ขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำคนเดียว
ทำให้ทั้งสมาชิกในวงและสตาฟฟ์ป่วนกันไปหมด
"อาร์มี่จัง... เธอมาพอดีเลย... ไปช่วยยุนกิให้ฉันหน่อย"
"ฉ...ฉันเหรอคะ?"
"อาร์มี่จังกับยุนกิสนิทกันไม่ใช่เหรอ? ขอร้องล่ะ! เดี๋ยวต่อจากนี้ก็จะมีอัดรายการ"
"ข..เข้าใจแล้วค่ะ"
ช่วยเหรอ?
ฉันเนี่ยนะ?
ช่วยยุนกิ?
จะให้ทำยังไง...
ฉันยืนอยู่หน้าห้องน้ำห้องหนึ่งที่เมเนเจอร์พาฉันมา...
ฉันพูดกับยุนกิที่อยู่ในห้องน้ำ...
"ยุนกิ... ฉัน...อาร์มี่นะ...เราคุยกันได้ใช่มั้ย?"
พอฉันพูดไปแบบนั้น
ประตูห้องน้ำก็เปิดออก
คนที่อยู่ตรงนั้น...
ไม่ใช่ยุนกิที่ฉันรู้จัก
อ่อนแอ...
ยุนกิที่ดูเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่ออยู่ตรงนั้น...
ฉันค่อย ๆ กอดเขา...
ให้เหมือนกับตอนนั้น
ตอนที่ยุนกิกอดฉัน...
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in