33 “แต่เด็กในรูปอาจจะไม่ใช่ผมก็ได้ไม่แน่นะ แม่อาจจะมีลูกหลายคน” “คนเดียว” คุณสมปราชญ์ยืนยัน “ชื่อก้องเกียรติป๊าก็เป็นคนตั้งเองก้องเป็นลูกป๊ากับม้าตัวจริง ไม่ผิดแน่” “แต่ผมเป็นพ่อของก้องนะ!” “ผมต่างหากที่มีสิทธิในตัวก้องผมเป็นผู้ปกครองของเขา!” พี่อู๋เถียงกลับ “ตอนก้องอยู่คนเดียวไม่มีใคร ไม่มีแ...

32 ผมนั่งเตรียมเอกสารสำคัญใส่แฟ้มอย่างตื่นเต้นทั้งๆที่เว็บไซต์เขียนว่าต้องนำบัตรประชาชนตัวจริงกับสำเนาระเบียนผลการเรียนไปเท่านั้นแต่ผมเตรียมสำเนาทะเบียนบ้านและเอกสารอื่นๆไปด้วยเผื่อทางมหาวิทยาลัยขอดูจะได้ไม่ต้องกลับมาเอาที่ลาดพร้าวอีกหลังจัดของใส่เป้ผมก็ยืนรีดเสื้อผ้าของตัวเองและของพี่อู๋จนเรียบกร...

31 พี่อู๋จีบผมยังไงไม่รู้ ที่รู้ๆคือไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากเดิม ตื่นนอนก็เจอหน้ากัน กินข้าวเย็นด้วยกันทุกวัน ตอนเปิดประตูบ้านเขาก็ถามด้วยประโยคเดิมๆว่าหิวไหม กินอะไรหรือยัง วันนี้เป็นไงบ้างทำโจทย์ผิดเยอะไหม มีตรงไหนไม่เข้าใจแล้วอยากเรียนพิเศษเพิ่มหรือเปล่า สั้นๆคือมันเหมือนเดิม ไม่มีเพิ่มขึ้น ไม่...

30 ผมแกล้งทำเป็นลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเพราะยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว โดยเฉพาะการหาคำตอบว่าทำไมพี่อู๋ถึงหอมแก้มนายก้องเกียรตินั้นโคตรน่าปวดหัวเลย ผมเสียเวลาตั้งคำถามกับตัวเองเป็นวันๆ เสียสมาธิอ่านหนังสือทำโจทย์ตั้งเท่าไหร่ แถมปลายเดือนหน้าก็เข้าช่วงตะลุยสนามสอบแล้ว ผมไม่อยากให้เรื่องในคืนนั้นพังความสัมพั...

29 ที่ปรึกษาเรื่องการเรียนของผมไม่ใช่สมาร์ท แต่เป็นรุ่นพี่คณะวิทยาศาสตร์ที่เป็นน้องสาวของเพื่อนของพี่อู๋ ผู้ปกครองของผมแนะนำพี่ฝ้ายให้รู้จักหลังหยุดเรียนพิเศษได้แค่วันเดียว เขาพาผมไปเจอพี่ฝ้ายที่สตาร์บัคส์ในพารากอน หลังซื้อชาเขียวและเค้กให้เราสองคน คุณอิศรินทร์ก็ปลีกตัวไปนั่งอีกโต๊ะกับพี่นุ่นซึ่ง...

28 ผมแบกความคาดหวังเอาไว้บนบ่า น้ำหนักของความหวังของตัวเอง ของพี่อู๋ และของแม่ที่ตายไปแล้วกดทับบ่าทั้งสองข้างจนปวดไปหมด การจะประสบความสำเร็จเหมือนที่เคยตั้งใจไว้ไม่ใช่เรื่องง่าย บางครั้งผมนึกย้อนไปถึงปีก่อนว่าเคยมีความคิดหรือความฝันเกี่ยวกับเรื่องนี้ยังไง แต่ผมจำไม่ได้ นายก้องเกียรติตอนอายุสิบเ...

27 มัมมี่ก้องกลับมาแล้วครับ! หลังจากหายไปอยู่ในป่ามะพร้าวกับผู้ปกครอง ในที่สุดมัมมี่ก้องก็ได้กลับมาอยู่ลาดพร้าวอีกครั้ง ภารกิจแรกที่พวกเราต้องทำคือจัดการเอกสารที่ไหม้ไปกับบ้านเมื่อปีก่อน อาทิตย์แรกที่มาถึง ผมกับคุณอิศรินทร์ออกเดินสายสถานที่ราชการแทบทุกวัน นอกจากโรงพักและหน่วยงานต่างๆแล้ว ผมยังต้...

26 ผมไม่รู้ว่าพี่อู๋คิดอะไรอยู่ ไม่เคยรู้เลยว่าในสมองของชายวัยสามสิบสองที่ตกงานมีเรื่องแบบไหนอยู่บ้าง ผมไม่รู้และไม่เข้าใจจริงๆ ไม่เข้าใจว่าคุณอิศรินทร์วางแผนชีวิตตัวเองเอาไว้ยังไง แต่สำหรับนายก้องเกียรติในตอนนี้ – แค่คิดว่าต้องทำงานงกๆอาบเหงื่อตากน้ำทุกวันก็อยากร้องไห้แล้ว ปกติผมไม่ใช่คนขี้เกีย...

25 ไอ้พี่อู๋ ไอ้บ้า -- หลอกให้ผมปีนต้นมะพร้าวได้ยังไง ถ้าคุณย่าไม่บอกให้รอพ่อค้า กอริลลาก้องคงปีนต้นมะพร้าวจริงๆตามที่ผู้ปกครองสั่ง คุณอิศรินทร์หัวเราะก๊ากเมื่อเห็นผมเดินวนเป็นวงกลมรอบต้นไม้สูงใหญ่ แหงนหน้ามองปลายยอดที่อยู่สูงเสียดฟ้า ใช้มือลูบๆคลำๆตามลำต้นหาฐานเหยียบเพื่อปีนขึ้นไป ผมจริงจังกับก...

24 เราหนีความจริงนานแค่ไหนก็ได้ แต่เราหนีไม่ได้ -- เมื่อต้องยืนอยู่หน้าเชิงตะกอน เพราะนั่นคือครั้งสุดท้ายที่จะได้อำลาคนที่เรารัก ต่อให้แกล้งทำเป็นลืม แกล้งปิดหูปิดตา แสร้งทำเป็นไม่มองใบหน้านิ่งสงบในโลงศพ แต่จิตสำนึกลึกๆของเรามันจะตะโกนซ้ำๆว่าเขาตายแล้ว เขาตายแล้ว เขาจะไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว เราจ...

23 พวกเขาหายไปหมดเลย ทุกคน -- ไม่มีใครอยู่บ้านนอกจากนายก้องเกียรติ สามีของเจ๊ออม และลูกเล็กของเธอ เมื่อห้านาทีก่อนคือความโกลาหลไม่ต่างจากวันที่บ้านถูกไฟไหม้ พวกญาติๆกระวนกระวายวิ่งวุ่นเหมือนผึ้งแตกรัง หลานๆถูกปลุกกลางดึก ส่วนเจ๊ออม ป๊า และลูกของก๋งคนอื่นๆช่วยกันเข็นเตียงก๋งไปที่ลิฟท์ ผมเพิ่ง...

22 พี่อู๋รวย ผมรู้ ครอบครัวเขาค่อนข้างมีฐานะ ผมรู้ แต่การเอ่ยปากยืมเงินเขาเพื่อเรียนมหาวิทยาลัย ผมมั่นใจว่ามันไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไหร่ ผมอยู่ภาคใต้มาสองวันแล้ว เป็นการอยู่บ้านที่ไม่ต่างจากอยู่ลาดพร้าวเพราะสุดท้ายเราก็ตัวติดกันแค่สองคนอยู่ดี ญาติคนอื่นๆกระจัดกระจายไปตามห้องต่างๆ คุณแม่นั่งร้อยล...

21 ผมไม่เคยถูกจับได้คาหนังคาเขามาก่อน แม้แต่สมัยมัธยมต้นที่เคยทดลองเป็นเด็กเกเร ปีนกำแพงหนีเรียนไปกินน้ำแข็งไสก็ไม่เคยโดนจับได้ นี่คือครั้งแรกที่ถูกจ้องด้วยแววตาเอาเรื่อง หญิงชราร่างท้วมไม่ได้ใจดีเหมือนพี่อู๋ เธอมองกอริลลาก้องตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะปรี่เข้ามากระชากเสื้อยืดที่ผมกำลังใส่อยู่ และสั...

20 พี่อู๋ขับรถพาผมมาที่บ้านเก่าตอนเช้า บนที่ดินของผม ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม เศษซากปรักหักพังอยู่ยังไงก็อย่างนั้น ไม่มีการเคลื่อนย้าย ไม่มีการเคลียร์พื้นที่ มันถูกทิ้งร้างจนมีต้นไม้ขึ้นเป็นหย่อม รั้วบ้านมีไม้เลื้อยปกคลุมจนไม่เห็นข้างใน แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือเพื่อนบ้าน พวกเขาเคลียร์ซากเรียบร้อย...

19 วันที่ 25 ธันวาคม ผมตื่นนอนตอนตีห้าสิบสี่นาทีในเช้าวันคริสต์มาส สภาพอากาศแถวลาดพร้าวยี่สิบเจ็ดค่อนข้างครึ้มนิดหน่อย อาจเป็นการครึ้มฝนแบบตอแหลที่หลอกให้เราดีใจว่าอากาศน่าจะเย็นกว่าเมื่อวาน แต่สุดท้ายแดดก็ร้อนเปรี้ยงเหมือนยมบาลขึ้นมาซื้อก๋วยเตี๋ยวเรือหน้าปากซอย คุณครูเคยบอกว่าประเทศไทยมีสามฤด...