1. มีความคิดที่อยากจะเป็นนักเขียนหรือบรรณาธิการตั้งแต่เด็กๆ เลยหรือเปล่า ตอนเด็กๆ ไม่ได้อยากเป็นนักเขียนหรือบรรณาธิการเลย อยากเป็นกระเป๋ารถเมล์ นักขับรถแข่ง นักธุรกิจ นักดาราศาสตร์ ฯลฯ ตามลำดับ การเขียนสำหรับเราคือการบ้านที่ไม่ชอบด้วยซ้ำ แต่จำได้ว่าชอบอ่านหนังสือมาก อ่านได้ตลอดเวลา คุณยายเราเป็นคร...

ในสังคมที่คนส่วนใหญ่นิยมชมชอบคนที่ประสบความสำเร็จ และดูเหมือนเส้นทางมากมายก็มุ่งหมายไปทางนั้น เป็นไปได้ว่ามันอาจทำให้เราหันไปให้ค่ากับความทุ่มเทในการทำอะไรสักอย่างชนิดที่ว่ายอมตายถวายหัว หรือทำจนกว่าจะตายกันไปข้าง เพราะเชื่อว่าด้วยวิธีการนี้เท่านั้นที่จะทำให้คนเราเอาดีได้และกลายเป็นคนเก่งกาจโดดเด่นข...

บนชั้นหนังสือที่ห้องทำงานของผู้เขียน มีหนังสือเล่มหนึ่งที่ผู้เขียนมักหันไปมองชื่อตรงสันปกอยู่เสมอ ชื่อหนังสือเล่มที่ว่านั่นก็คือ เหตุผลของการมีชีวิตอยู่ (ผู้เขียนคือ วันชัย ตันติวิทยาพิทักษ์ สำนักพิมพ์ a book) อาจเพราะสันหนังสือเล่มนี้วางอยู่ตรงระดับสายตาพอดี หรืออาจจะเป็นเพราะชื่อของหนังสือชวนให้คิ...

ตอนแรกก็ว่าจะยกประโยชน์ให้กับวัยที่เพิ่มมากขึ้นที่ทำให้เกิดความรู้สึกไม่อยากออกไปตะลอนนอกบ้านในวันหยุดเพราะรู้สึกสูญเสียพลังงานทั้งร่างกายและจิตใจอย่างล้นเหลือแต่พอหันมามองสายตาจากเหล่าหมาและแมว ก็จำเป็นต้องยกประโยชน์ให้กับสิ่งมีชีวิตตาปริบๆ ทั้งสามตัวในบ้านแทนนี่แหละสิ่งที่ทำให้รู้สึกว่าไม่อยากออกจ...

เวลาเดินทางไปต่างจังหวัด หากไม่มีธุระเร่งเร้าจนเกินไปผู้เขียนจะไม่ค่อยเลือกเดินทางด้วยเครื่องบิน แต่จะเลือกขับรถไปเองมากกว่า เพราะสนุกกับการแวะพักกินอาหารอร่อยๆ หรือแวะดื่มกาแฟระหว่างทาง ซึ่งลำพังแค่ได้แวะร้านเหล่านี้ก็ทำให้การเดินทางสนุกและน่าตื่นเต้นขึ้นมาได้แล้ว ยิ่งระหว่างทางมีที่ให้แวะพักมากเท่...

โดยส่วนตัวแล้ว ผู้เขียนเชื่ออยู่ลึกๆ ว่า เรื่องราวรอบตัวเป็นเรื่องที่นำมาเล่าได้ไม่มีวันจบสิ้น ถ้าเราใส่ใจและตั้งใจมองเรื่องนั้นๆ มากพอ ผู้เขียนจึงมักจะตอบคำถามเพื่อนๆ ได้เสมอว่าทำไมถึงสรรหาเรื่องมาเขียนในพื้นที่ตรงนี้ได้ทุกสัปดาห์มาเป็นเวลาหลายปี ในขณะที่เพื่อนบางคนกลับมองไม่เห็นเรื่องราวแบบเดียวกั...

You may delay,but time will not. — Benjamin Franklinก่อนลงมือเขียนคำนำให้หนังสือเล่มนี้ เราหยิบหนังสือเล่มแรกของพี่ตุ๊ก—วิไลรัตน์ เอมเอี่ยม มาอ่านอีกครั้ง ที่หน้าแรกของหนังสือมีลายเซ็นกำกับบอกวันเดือนปีเอาไว้ เป็นเครื่องยืนยันว่าวันหนึ่งในปี 2010 เราเคยขอลายเซ็นพี่ตุ๊กไว้เป็นที่ระลึกในหนังสือเล่มนั...

เพื่อนๆ เคยประสบปัญหานี้หรือไม่... *ทำเสียงแบบรายการทีวีไดเรค* เขียนบทความละ แต่แบบ...เฮ้ย จะเลือกรูปไหนใส่เป็น cover ดีอะ รูปที่ถ่ายเองก็ไม่พีคพอ จะไปเซฟรูปคนอื่นมาก็กระดากใจ....อันนี้น่ารัก คิดถึงคนอื่นก่อน กู๊ดดดดดด มินิมอร์เลยไปสรรหาบรรดาเว็บที่เป็น free stock-photo มาให้ เอาไปใช้ประกอบบทความได้...

#bunbooks #article #max #jenmana

ปกติสองทุ่มตรงนี้อี๊ผมนอนแล้ว แต่คืนนี้อี๊ยังไม่อาบน้ำ เพื่อรอส่งผมขึ้นรถแท็กซี่ไปสนามบินสุวรรณภูมิขึ้นเครื่องไปญี่ปุ่น ดูเหมือนอี๊จะตื่นเต้นกว่าผมเสียอีก ทั้งที่ได้เดินไปส่งแค่ปากซอย เวล...

มาสเตอร์เดฟเป็นคุณครูของผมตอนเรียนชั้นประถมหก มาสเตอร์เป็นคนตัวใหญ่ชอบใส่เสื้อเชิ้ตแขนสั้น ผูกเนคไทสีฉูดฉาดสวมกางเกงสแล็คหลวมโพรก และชอบสะพายกระเป๋าทรงกระป๋องเบียร์ไฮเนเก้นเดินอุ้ยอ้ายเข้ามาสอนในห้องเรียน มาสเตอร์เดฟชอบตั้งชื่อให้นักเรียนทุกคน แกจะนั่งบนเก้าอี้ตัวเล็กๆ ที่ตามหลักฟิสิกส์แล้วไม...

พูดถึงเกียวโตเมืองหลวงเก่าของญี่ปุ่นแล้ว หลายคนคงนึกถึงทัวร์วัฒนธรรม ชมพวกปราสาทเก่า วัดเก่า แต่สำหรับเราผู้นิยมทัวร์กินสิ่งที่ดึงดูดใจจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากการตระเวนกินอาหารขึ้นชื่อ(อีกนิดก็ติดป้าย...

เรานั่งเขียนคำนำนี้หลังจากอ่านบทสุดท้ายของต้นฉบับ Strange to meet you จบ ทันทีที่มันถูกส่งมาทางอีเมล ตัวเจ้าของต้นฉบับก็ลุกขึ้นมาหยิบกีต้าร์เดินเล่นอย่างสบายใจอยู่ในสำนักพิมพ์, นี่มันตีสองกว่าแล้ว... พอรู้ว่าถึงเวลาต้องเขียนคำนำ ก็เลยนั่งนึกย้อนกลับไปว่า อยู่ๆ คนแปลกหน้าคนนี้เข้...

ผมว่าคนเราน่าจะจำแฟนคนแรกได้เสมอและผมก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่อาจจะดูแก่แดดไปสักหน่อย เพราะผมมีแฟนคนแรกตั้งแต่ตอนอยู่อนุบาลสาม เธอเป็นสาวน้อยแก้มป่อง ตาโต ขนตายาว ผิวขาวราวกับหิมะฮอกไกโด อาจจะไม่แม่นยำในรายละเอียด แต่ผมรู้ว่าเด็กผู้หญิงคนนี้มีตัวตนและผมก็จำชื่อเธอได้ขึ้นใจ เธอชื่อเด็กหญิงญี่ปุ่น ...

01: ผม สมัยเด็กๆ ผมเป็นเด็กที่จะเรียกว่าดื้อก็ไม่ใช่ จะเรียกว่าซนก็ไม่เชิง เอาเป็นว่าถ้ารวมทุกอย่างในตัวผมเข้าด้วยกันแล้ว มันก็กลายเป็นความป่วงได้อย่างลงตัว ถ้ายังนึกภาพไม่ออก ลองนึกถึงห้...