โดยส่วนตัวแล้ว ผู้เขียนเชื่ออยู่ลึกๆ ว่า เรื่องราวรอบตัวเป็นเรื่องที่นำมาเล่าได้ไม่มีวันจบสิ้น ถ้าเราใส่ใจและตั้งใจมองเรื่องนั้นๆ มากพอ ผู้เขียนจึงมักจะตอบคำถามเพื่อนๆ ได้เสมอว่าทำไมถึงสรรหาเรื่องมาเขียนในพื้นที่ตรงนี้ได้ทุกสัปดาห์มาเป็นเวลาหลายปี ในขณะที่เพื่อนบางคนกลับมองไม่เห็นเรื่องราวแบบเดียวกันนี้ และต้องการแรงบันดาลใจจากการค้นพบเรื่องราวใหม่ๆ อยู่เสมอ ทั้งที่ไม่ได้มีตำรับตำราไหนบอกว่าเรื่องราวใหม่ๆ จะให้แรงบันดาลใจกับเรามากกว่าเรื่องราวเดิมๆ ที่เราพบเห็นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

บางทีคำตอบอาจไม่ใช่การค้นพบเรื่องราวใหม่ๆ แต่มันอาจจะอยู่ที่เรื่องราวเดิมในมุมมองใหม่มากกว่า แต่ก็นั่นแหละ มุมมองใหม่ไม่ใช่เรื่องที่เราจะสร้างได้ทุกวี่วัน เพราะอย่าลืมว่ามุมมองนั้นเกิดจากประสบการณ์ ความรู้สึก และอีกหลากหลายปัจจัยที่จะทำให้เรามองเรื่องๆ หนึ่งต่างจากคนอื่น ต่อให้เราใส่ใจกับเรื่องใดเรื่องหนึ่งมากมาย แต่หากยังมีมุมมองแบบเดิมเราก็แค่มองเรื่องนั้นได้ละเอียดขึ้น ลึกขึ้น แต่ก็ยังอยู่ในมุมเดิมอยู่ดี เขาถึงได้บอกว่าชีวิตมีหลายมิติให้เราเลือกใช้ จะใช้ทางลึก ทางกว้าง หรือทางยาว ก็แล้วแต่เราจะเลือก แค่รู้ตัวไว้ก็พอว่าถ้าใช้ชีวิตแค่มิติเดียวก็อาจจะรู้แค่มิติเดียวเท่านั้น

สิงคโปร์เป็นประเทศหนึ่งที่ผู้เขียนไปบ่อยมาก บ่อยจนเรียกได้ว่านึกอะไรไม่ออกก็ไปสิงคโปร์ ทั้งที่หลายๆ คนมักจะบ่นให้ได้ยินเสมอว่าไม่เห็นมีอะไรนอกจากแหล่งช้อปปิ้งกับร้านอาหาร แต่ก็นั่นแหละ แต่ละคนย่อมมีสไตล์การเที่ยวที่ไม่เหมือนกัน ซึ่งการช้อปปิ้งและการเสาะหาของอร่อยกินนั้นก็ไม่ใช่แพสชั่นของผู้เขียนแน่ หากแต่มีสิ่งหนึ่งที่เป็นแพสชั่นอยู่เสมอไม่เคยเปลี่ยนแปลง นั่นคือเรื่องราวชีวิตของผู้คนที่อยู่รอบๆ ตัวเรา คนที่เราไม่คิดว่าเขาจะมีอะไร แต่ก็มีอะไร และเราก็มักจะค้นพบเรื่องของพวกเขาได้จากที่ที่ไม่คิดว่าจะมีอะไรนั่นแหละ

หรือเรื่องของผู้ชายที่เขียนถึงแม่ที่รับเขามาเลี้ยงจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ซึ่งเปลี่ยนแปลงเขาจากคนที่โกรธโลก โกรธครอบครัวที่ทิ้งเขาไปให้กลายเป็นคนที่ได้รับความรักอย่างเต็มเปี่ยมจากคนที่ไม่ใช่แม่แท้ๆ เขาเติบโตมาโดยไม่รู้สึกขาดอะไร จนกระทั่งวันหนึ่งโรคประจำตัวทำให้เขาต้องเข้ารับการเปลี่ยนไตใหม่ และเหมือนทุกอย่างจะถูกกำหนดไว้แล้วว่าแม่ที่แม้จะไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันกลับมีองค์ประกอบของเลือดและอวัยวะเข้ากับเขาได้ดีที่สุด แม้จะพยายามยับยั้งไม่ให้แม่บริจาคไตแต่แม่ก็ยังยืนกรานที่จะทำ ในที่สุดเขากับแม่ก็เข้ารับการผ่าตัด การผ่าตัดของเขาประสบความสำเร็จแต่แม่กลับ
ไม่สามารถรอดชีวิตมาเห็นชีวิตใหม่ของเขาได้ เขาจึงมาเขียนถึงแม่ในวันที่เขาเติบโตจนมีครอบครัว มีลูกเป็นของตัวเอง และมีชีวิตที่ประสบความสำเร็จอย่างที่แม่เคยอยากเห็นทุกประการ

สถานที่บางแห่งไม่แวะไปก็ไม่ได้เห็น หรือต่อให้แวะไปก็อาจไม่เห็นสิ่งที่น่าสนใจถ้าใช้เวลาไม่นานพอ ขณะเดียวกันการเดินทางไปในที่ที่ไม่ค่อยมีคนสนใจ ก็อาจทำให้เราพบเรื่องราวที่เหมาะสมกับเราก็ได้ แม้การเลือกเส้นทางจะไม่มีผิดมีถูก แต่อย่างน้อยมันก็อาจสะท้อนให้เรามองเห็นความผิด-ถูกของมุมมองที่เราเลือกครอบครองมาตลอดชีวิต เหมือนที่ใครสักคนกล่าวไว้ว่า การเดินทางไม่ใช่การให้รางวัลชีวิตหรอก แต่มันเป็นการเรียนรู้ชีวิตต่างหาก