ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดถึงต้องถูกลงโทษนักหนา ราวกับว่าแค่เป็นผม ก็ผิดแล้ว...

ผมถูกเรียกพบผู้ปกครองอยู่บ่อยๆ เหมือนงานอดิเรกของผมคือการเข้าพบครูใหญ่ในห้องเย็น เด็กทุกคนคงจะกลัวการถูกเรียกเข้าห้องนี้ แต่ผมกลับเข้าไปบ่อยจนชิน

การลงโทษของโรงเรียนผมมีหลายระดับ ระดับต้นๆ ก็ตีมือเปาะแปะ คัดลายมือ ทำเวร จนถึงการจับมานั่งที่นั่งพิเศษในห้องเรียน—ถ้าเด็กคนไหนทำตัวไม่ดีก็จะถูกจับแยกออกมาจากนักเรียนคนอื่น มานั่งในที่กิตติมศักดิ์ติดโต๊ะครูประจำชั้นหลังห้อง แต่ทั้งหมดนี้รวมกันแล้วยังไม่แย่เท่าการลงโทษขั้นสุดยอดซึ่งยังไม่เคยเห็นใครโดนมาก่อน แต่ก่อนที่ผมจะจบออกมาจากโรงเรียน แน่นอนว่า ผมก็เก็บแต้มจากการโดนทำโทษได้ครบทุกรูปแบบ

ผมโดนการลงโทษขั้นสุดยอดอย่างแรกจากการที่ผมไปขัดขาเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งขณะที่เธอกำลังวิ่งแข่งที่ลานหน้าโรงเรียน เธอเป็นเด็กผู้หญิงเจ้าเนื้อ ไม่ว่าจะเจอกันกี่ครั้งเธอจะมีขนมอยู่ในปากและกระเป๋าเสมอ

พักเที่ยงวันหนึ่งผมเดินกินไอติมออกมาจากโรงอาหาร เธอและเพื่อนๆ กำลังวิ่งแข่งกัน ความสงสัยเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้ผมยื่นขาไปขัดขาเธอ ตอนนั้นเพราะผมสงสัยว่าเด็กตัวกลมใหญ่อย่างเธอ ถ้าล้มแล้วตัวเธอจะเด้งกับพื้นหรือเปล่า...

ผลคือเธอตัวลอยขึ้นจากพื้นนิดนึงแต่ไม่ได้เด้งเหมือนลูกบอลอย่างที่ผมคาด แล้วก็ไถลไปกับพื้นคอนกรีตอย่างแรง ขาและแขนถลอกปอกเปิก 

ผมเชื่อว่าทุกโรงเรียนน่าจะมีครูอยู่สักคนหรือสองคนที่นักเรียนเกรงกลัว เพียงแค่ครูชายตามอง สมองของคุณจะประมวลภาพความผิดที่ทำมาทั้งชีวิต ครูบุหงาคือครูแบบที่ผมกำลังพูดถึง

ผมไม่ได้พูดว่าครูบุหงาเป็นครูที่ไม่ดีหรือครูใจร้าย โชคดีที่ทั้งชีวิตผมพบเจอแต่ครูที่ดีและใส่ใจ ครูบุหงาเป็นครูที่ดีมาก แต่ก็เป็นครูที่ดุมากเช่นกัน เธอเป็นผู้หญิงวัยกลางคนร่างเล็ก ผิวคล้ำจากการตากแดดเพราะต้องคุมกิจกรรมลูกเสือเนตรนารีของทุกชั้นปี ผมสีดำลอนยาวรวบตึงไว้ข้างหลัง ตาคมกริบราวกับเหยี่ยวที่รอขยุ้มเด็กน้อยแสนซน

เมื่อผมเข้าไปในห้องพักครูอันเย็นเยียบ ห้องเงียบซะจนคิดว่าครูคงได้ยินเสียงผมกลืนน้ำลาย ครูบุหงานั่งอยู่ที่โต๊ะไม้ตัวใหญ่สุดในห้อง เธอเหลือบตาขึ้นมาจากกองเอกสารและลุกเดินตรงมาที่ผม

“เธอรู้มั้ยว่าสิ่งที่เธอทำวันนี้มันแย่มาก” ผมสะดุ้งและพยักหน้า หลบตา ก้มหน้ามองพื้น “เธอต้องโดนลงโทษขั้นหนัก โทษฐานรังแกเด็กผู้หญิง!”

ผมกระวนกระวาย โทษมันจะหนักขนาดไหนกันเนี่ย เกิดมาผมยังไม่เคยทำใครเลือดตกยางออกมาก่อน จะโดนเฆี่ยน กักบริเวณ เรียกพบผู้ปกครอง หรือจะโดนไล่ออก ผมกลัวจนแทบจะเป็นลม

เช่นเคย...ผมจำไม่ได้ว่าทำไมผมถึงโดนลงโทษ คุณเข้าใจใช่มั้ย เด็กบางคนไม่รู้หรอกว่าตัวเองทำอะไรจากความอยากรู้อยากเห็นลงไปบ้าง หรือบางคนก็ทำไปโดยไม่ได้คิด เด็กพวกนั้นถึงต้องถูกเข้มงวดเป็นพิเศษ ผมขอถือวิสาสะเป็นตัวแทนเล่าความรู้สึกของเด็กเหล่านั้นให้ฟังแล้วกัน

ผมจำได้แค่ว่าในวันหนึ่งผมถูกเรียกพบผู้ปกครอง และครูบุหงาก็นัดแนะให้ผมเตรียมเสื้อผ้าสำหรับการค้างคืนในวันถัดมา บางคนอาจคิดว่าก็แค่มาค้างคืนที่โรงเรียนกับครู แต่มันไม่ง่ายอย่างนั้น เพราะผมต้องเฝ้าเวรพร้อมกับครู เดินตรวจโรงเรียนตอนกลางคืน ไม่เว้นแม้แต่ห้องนาฏศิลป์ที่พวกเราลือกันว่าผีดุ และครูคนเดียวที่อยู่กับผมก็ดันเป็นครูบุหงา แค่นึกก็น้ำตาคลอ...

เย็นวันที่ต้องค้างคืน ป๊ากับม้ามาหาพร้อมข้าวเหนียวหมูปิ้งที่ผมชอบ รู้สึกเข้าใจคำว่ากำลังสูญเสียอิสรภาพก็วันนั้นเลย...

ผมกับครูช่วยกันเก็บโต๊ะและเก้าอี้ที่วางไม่เรียบร้อย รดน้ำสวนผักหลังโรงเรียน ล็อคประตูห้องเรียนต่างๆ ผมเดินตามครูอย่างกับลูกเป็ดตามแม่เป็ดข้ามถนน มือผมดึงชายเสื้อครูไว้แน่น เพราะเริ่มหวาดกลัวกับทุกสรรพสิ่งที่เคลื่อนไหวตอนกลางคืน เงาดำคือสัตว์ร้ายและเสียงลมคือเสียงผีร้องไห้

ครูบุหงาใจดีกว่าที่ผมคิด คอยพูดสอนเล่านู่นเล่านี่ให้ผมฟังตลอดเวลา ก่อนจะเอาฟูกและผ้าห่มมาปูนอนพร้อมกันตอนสี่ทุ่มในห้องพักครู หลังปิดไฟแล้วครูบุหงายังบ่นต่ออีกนิดหน่อย แต่ไม่นานครูก็หลับไปปล่อยให้ผมอยู่กับโรงเรียนตามลำพัง

คืนนั้นคงเป็นคืนที่ประสาททั้งห้าของผมไวเป็นพิเศษ เพราะในหัวมีแต่เรื่องเล่าน่ากลัวที่เพื่อนๆ เล่าให้ฟัง จะหลับตาก็ไม่กล้า จะลืมตาก็เห็นนู่นเห็นนี่ แต่...ตื่นมาอีกทีก็เช้าตรู่

เช้าวันต่อมา ผมเป็นเด็กคนแรกที่มาถึงห้องเรียน (แน่นอนสิ) นั่งทำหน้าแป้นแล้นรอเพื่อนอยู่ในห้อง แต่ไม่นานก็เหมือนผมลืมไปแล้วว่าเคยถูกทำโทษ เพราะผ่านไปไม่กี่เดือนก็โดนจับค้างคืนที่โรงเรียนอีกอยู่ดี

จนถึงตอนนี้ผมก็ยังคิดถึงโรงเรียน เพื่อน และคุณครูที่เคารพรักอยู่เสมอ ไม่กี่ปีก่อน ผมนัดกับเพื่อนๆ กลับไปที่โรงเรียน ช่างบังเอิญที่เป็นวันสุดท้ายก่อนที่โรงเรียนจะทุบตึกเรียนของพวกเราทิ้งเพื่อซ่อมปรับปรุง แม้บางส่วนจะถูกทำลายไปบ้างแล้ว แต่ความทรงจำของผมยังชัดเจน ทางเดินที่เคยวิ่งเล่น ห้องพักครูอันศักดิ์สิทธิ์ ห้องนาฏศิลป์ที่เคยเชื่อว่าผีดุ สนามที่เคยเข้าแถวตอนเช้า

แปลกที่ผมคิดว่าทุกอย่างเคยดูใหญ่โตกว่านี้ อาจเป็นเพราะเด็กชายคนนั้นโตขึ้นมากแล้วละมั้ง