ผมว่าคนเราน่าจะจำแฟนคนแรกได้เสมอ และผมก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่อาจจะดูแก่แดดไปสักหน่อย เพราะผมมีแฟนคนแรกตั้งแต่ตอนอยู่อนุบาลสาม

เธอเป็นสาวน้อยแก้มป่อง ตาโต ขนตายาว ผิวขาวราวกับหิมะฮอกไกโด อาจจะไม่แม่นยำในรายละเอียด แต่ผมรู้ว่าเด็กผู้หญิงคนนี้มีตัวตนและผมก็จำชื่อเธอได้ขึ้นใจ เธอชื่อเด็กหญิงญี่ปุ่น เราเต้นด้วยกันในงานโรงเรียนตอนเทอมสุดท้าย ม้าผมยังเก็บรูปวันนั้นไว้อยู่เลย

สิ่งที่ผมพอจะจำได้มันเลือนราง แต่ความทรงจำแรกคือภาพผมจับมือเธอเดินในโรงเรียนแล้วประกาศกับเพื่อนๆ ว่านี่แหละแฟนผม จนเพื่อนๆ แซวกันใหญ่ (แหม่ ขอย้ำว่านั่นเด็กอนุบาลสามนะ) และอีกครั้งก็ตอนที่แม่ผมจับเราถ่ายรูปคู่ในชุดเต้นวันงานโรงเรียน ตอนนั้นผมเขินมาก แต่รูปที่ออกมาคือผมยิ้มหน้าบานอย่างกับกระด้ง ส่วนญี่ปุ่นไม่รู้ว่าเป็นเพราะกดชัตเตอร์เร็วเกินไปหรือเธอรำคาญผม ทำให้รูปที่ออกมาหน้าบึ้ง ตาปรือ ปากเบะซะขนาดนั้น

ส่วนความทรงจำสุดท้ายคือตอนที่ผมจิ๊กสร้อยคอของพี่เลี้ยงมาใส่ซองจดหมายและเขียนบรรยายความรักที่เด็กชายห้าขวบคนนึงจะสามารถมีให้กับเด็กผู้หญิงห้าขวบอีกคนหนึ่งได้—แก่แดดที่สุด

ตอนนั้นแผนการแสดงความรักของผมไม่สำเร็จ ผมถูกจับได้! ของกลางถูกยึด ผมเลยเปลี่ยนเป็นให้ขนมอะไรสักอย่างกับเธอแทน

จากนั้นพอขึ้นชั้นประถมเราก็แยกย้ายกันไป...

ญี่ปุ่นเป็นอีกหนึ่งหลักฐานว่าผมเป็นคนที่มุ่งมั่นและทุ่มเทให้กับความรักตั้งแต่ช่วงต้นๆ ของชีวิต เป็นเรื่องแปลกที่ผมชอบจินตนาการถึงความรักเสมอ มันเป็นเรื่องสวยงาม เหมือนเป็นเป้าหมายชีวิตที่ทำให้โลกของผมเคลื่อนไปข้างหน้า