แต่! บางครั้งเราก็คิดว่าถูกกว่า แต่เราลืมข้อจำกัดที่ตามมา แถมความเคยชินจากการบินโลว์คอสไทย ทำให้เราไปคิดเอาเองว่าโลว์คอสที่อื่นจะมีกฏแบบเดียวกัน

ฉันตัดสินใจซืื้อขาไปเอดินบะระโดยใช้ EasyJet แล้วก็ไม่ได้ซื้อกระเป๋าเพิ่ม เพราะตั้งใจจะถือเป้หนึ่งใบร่วมกับกระเป๋าใส่เสื้อผ้าที่น้ำหนักไม่เกินเจ็ดกิโลกรัม คือตอนที่ซื้อไปก็คิดว่าเราจะทำแบบนี้ได้เหมือนกับที่เราขึ้นสายการบินต้นทุนต่ำในไทย

ทว่า! เข้าใจผิดค่ะ แล้วก็มารู้เอาตอนที่ไปถึงสนามบินแล้ว และก็กำลังจะผ่าน Security เพื่อเข้าไปด้านในรอขึ้นเครื่อง ฉันเห็นป้ายของ EasyJet บอกว่า เราจะเอากระเป๋าขึ้นเครื่องได้แค่ใบเดียวเท่านั้นต่อคน ไม่ใช่เหมือนของไทยที่มีเหมือนกระเป๋าถือกับกระเป๋าใส่เสื้อผ้าขึ้นเครื่องได้

ฉันก็ปรึกษาแหนดแล้วก็ตัดสินใจถามเจ้าหน้าที่ของสายการบิน แล้วก็พบว่าจริงด้วย ฉันกับแหนดที่มีกระเป๋ารวมกัน 4 ใบ เราเอาขึ้นเครื่องไม่ได้ ต้องทำให้เหลือ 2 ใบต่อ 2 คน แล้วจะทำได้อย่างไร เพราะเราขนอาหารไปกินตลอด 5 วันด้วยเพื่อความประหยัดและอร่อย เราต้องตัดสินใจว่าจะซื้อน้ำหนักเพิ่มไหม ซึ่งการมาซื้อที่สนามบินก็ซื้อได้แต่แบบซื้อต่อกระเป๋าไม่ใช่น้ำหนัก แล้วกระเป๋าใบเดียวก็คิด 37 ปอนด์ (โอว ม่ายยยย) หลังจากลองคำนวณค่าอาหารที่จะประหยัดเทียบกับเงินที่เสียไป พวกเราก็เอาก็เอา ซื้อกระเป๋าเพิ่ม แล้วก็จัดการย้ายของใส่กระเป๋าในการโหลดใต้ท้องเครื่อง

กว่าเราจะเคลียร์ต่างๆได้ เพื่อขึ้นเครื่องก็ผ่านความเสียดายเงิน เครียด และคิดไปคิดมาอยู่สักหน่อย แล้วก็คิดว่า คนอะนะ เสียน้อยเสียง่าย เสียมากก็ยังไม่ยากอีกนะ เอิ่มมมมมม แล้วบางทีเดินทางด้วยรถไฟก็สะดวกกว่าตรงไม่ต้องออกมานอกเมืองเพื่อขึ้นเครื่องที่สนามบิน แถมเอากระเป๋าไปกี่ชิ้น จะมีพวกของเหลวแค่ไหนก็ได้ด้วย เรื่องพวกนี้ก็น่าจะเอาคิดเป็นเงื่อนไขในการเลือกชนิดของพาหนะพาเราจากที่หนึ่งไปที่หนึ่งในการท่องเที่ยวก็ดีนะ