'ทำไมล่ะซึงกวาน' "ก็แค่..." '....' "...เบื่อ" '....' "ผมเบื่อฮยองแล้ว" '....' "แค่นี้นะ" 'เดี๋ย----' ยังไม่ทันที่ปลายสายจะพูดจบ ซึงกวานก็ตัดสายซึงชอลเสียแล้ว ตอนนี้หัวใจของซึงกวานกำลังสั่นรัวไม่แพ้โทรศัพท์เลย อีกฝ่ายยังไม่ยอมหยุด โทรหาเขาร้อยสายได้แล้...

เรือนร่างนวลเนียนตรงหน้าซึงชอลกำลังส่งเสียงครวญครางหวานหูออกมาไม่ขาด ความอบอุ่นข้างในตัวของซึงกวานทำให้รู้ว่าเขาไม่ได้ฝันไป ลำตัวของอีกคนกำลังเคลื่อนไหวอย่างเย้ายวนไปตามทิศที่ซึงชอลกระแทกกระทั้น ซึงกวานกลมกล่อมเสียยิ่งกว่าไวน์ราคาแพงเป็นไหน ๆ อีกทั้งยังสามารถมอมเมาเขาให้เคลิบเคลิ้...

รูปถ่ายโพลารอยด์สีซีดจากกล้องของผม มักเป็นรูปเขา กางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้มตัวโปรดที่อีกคนใส่เป็นประจำ เม็ดยาสีฟ้าในกระเป๋าที่ซึงกวานไม่แน่ใจเหมือนกันว่าอีกฝ่ายพกมันทำไม เส้นผมสีเข้มเพราะอีกคนเพิ่งย้อม ยังมีกลิ่นน้ำยาติดอยู่ แต่ถึงแม้ผมของอีกฝ่ายจะเป็นสีขาวทั้งหัว ซึงกวานก็ยังชอบอยู่ดี ...

กลัว... เขากำลังสั่นเทาด้วยความกลัว กอปรกับความมืดที่เริ่มคืบคลานเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ มีเพียงแสงสว่างจากหน้าต่างบานเล็กเท่านั้นที่คอยส่องแสงอย่างเงียบเหงาราวกับหิ่งห้อยเดียวดาย เขาไปไหนไม่ได้ เขาจำไม่ได้แล้วว่าอยู่ในห้องแคบ ๆ นี้มานานเท่าไหร่ เขาจำได้เพียงว่า ถ้าหากมืดลงคราใด ตัวของเขาจะเริ่...

“เขินหรอ” “เงียบไปเลย” “ชอ----” “บอกให้เงียบไง” ซึงกวานที่ถูกรุกรานทั้งทางกาย ทางวาจาและใจ(?)ใช้มือทั้งสองข้างของตนปิดปากของคนพี่ไว้ทันทีที่รู้ว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร คำพูดอันตรายต่อหัวใจแบบนั้นไม่อยากได้ยินบ่อย ๆ หรอกนะ เพราะซึงกวานก้มหน้าไว้ ซึงชอลจึงสังเกตเห็นเพียงใบหูแดง ๆ ของคนตรงหน้า ...

เมื่อคืนผมฝัน ฝันว่าได้จูบกับซึงชอลฮยอง... ใบหน้าหล่อเหลาที่เคลื่อนเข้ามาใกล้ผมเรื่อย ๆ ลมหายใจร้อนที่เป่าระกัน สัมผัสชวนสยิวจากริมฝีปากหยุ่น จะเป็นอะไรไหมถ้าผมบอกว่าผมไม่รู้สึกแปลก ออกจะรู้สึกดีมากกว่า แถมยังอยากลองของจริงด้วยซ้ำ… มันทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าถ้าผู้ชายสองคนจูบกันจะรู้สึก...

“ช่วยเอามือออกด้วยครับ คุณหัวหน้าชเว” ซึงกวานกัดฟันเอ่ยเสียงเบาพอให้อีกคนได้ยิน ทว่าอีกฝ่ายกลับทำเป็นหูทวนลม แถมยังไม่ปล่อยมือปลาหมึกจากเอวเขา “ชเว - ซึง – ชอล” “....” :) ยังจะมายิ้มอ่อนอีก... “กลับบ้านไปโดนดีแน่ ๆ” ซึงกวานกระซิบเบา ก่อนจะยกเท้าไปเหยียบเท้าซึงชอลหนัก ๆ แล้วก็ได้ผล ซึง...

บูซึงกวานไม่ชอบ ไม่ชอบคนตรงหน้า สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าแฟนเก่า ชเวซึงชอล “กลับมาเถอะ” “แล้วหายเ-ี้ยหรือยังอะ” “ยัง” “....” “แต่กี่คนต่อกี่คนก็ไม่เหมือนนายนะกวานา...” “ตรง?” “เอาเก่ง” “ไอ้เวร” “ชอบคนพูดตรงไม่ใช่หรอ?” “....” “คิดถึง” ชเวซึงชอลเอ่ยก่อนจะโอบอีกคนไว้จนจมอกพร้อ...

เคยพบเจอกับคนกวนxีนไหมครับ? ผมนี่ประจำ แฟนผมนั่นแหละตัวดีเลย 'ชเวซึงชอล' “กวานา... วันเกิดเดี๋ยวฮยองซื้อกอด้ายให้นะ” “....” “....” “ซื้อมา'ไมอะ? ผมถักไม่เป็นนะ” “ไม่ได้ซื้อให้ถัก ซื้อให้เล่น” “....” “หรือจะเอาที่ฝนเล็บดี” เอ๊ะ... แปลก ๆ นะ... “....” ไม่ใช่แมวโว้ยย “เอามา...

“ขอต่อบุหรี่หน่อย” ซึงชอลเหลือบสายตาไปมองคนที่เอ่ยเสียงเมื่อกี้ขึ้น คนตรงหน้าอยู่ในชุดพนักงานสีเลือดหมูกับป้ายชื่อกลัดอกสีทอง ‘บูซึงกวาน’ ยังดูเด็กอยู่เลย ซึงชอลทิ้งก้นบุหรี่ของตนลงแล้วใช้เท้าขยี้ดับไฟกับพื้น ก่อนจะควักมวนใหม่ขึ้นมาคาบไว้พร้อมไฟแช็ก “มานี่ดิ” ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมก...

ใบหน้ากลมนวลเนียน ดาวสามดวงข้างใบหู ดวงตาใสสุกสกาว ริมฝีปากหยักหยุ่น รอยจูบที่ยังคงตราตรึงใจ เสียงของเขาที่ดังก้องอยู่ในหัวผม มันดังก้องเพราะจับจิต แต่ตอนนี้เขาจากผมไปแล้ว ซึงกวานจากไปแล้ว... ...ทว่า ร่างกายของเขายังอยู่กับผม กำลังนอนนิ่งอยู่ข้าง ๆ ผมนี่ไง แต่น่าเสียดายที่มันเต็...

ชเวซึงชอล ผู้ก้าวเข้ามาทำลายระบบระเบียบชีวิตที่เขาบูซึงกวาน จัดวางไว้อย่างดี ค่อย ๆ ก้าวผ่านเข้ามาในเส้นที่เขาขีดไว้ราวกับมันง่ายดาย เริ่มจากการลากเขาไปทานอาหารร้านที่ไม่ใช่ร้านประจำ ถูกปากบ้าง ไม่อร่อยจนต้องก่นด่าบ้าง(เขานี่แหละด่าซึงชอล) ลองร้านใหม่ไปเรื่อย ๆ ตามมาด้วยการทำให้เวลาในแต่ละ...

ใจสั่น... ไม่แน่ใจว่าเพราะกาแฟเมื่อตอนบ่าย หรือเพราะคนตรงหน้ากันแน่... เปลือกตาบาง ๆ ปกปิดดวงตากลมใสเอาไว้ ริมฝีปากหยักที่ดูนุ่มนิ่มเผยอเล็กน้อย แผ่นอกขยับขึ้นลงเป็นจังหวะสม่ำเสมอ บ่งบอกว่าอีกคนจมลงสู่ห้วงนิทราไปเรียบร้อยแล้ว อาห์... มีเมียแฟนเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกายจริงๆ… ท่านอนข...

“เอาไปทิ้งไว้ไหนอีกล่ะ / กุญแจห้องหายอีกแล้วอะ” เสียงพูดจากคนที่เปิดประตูดังขึ้นพร้อมเสียงเจื้อยแจ้วของซึงกวาน ทำให้คนที่อยู่หน้าประตูห้องของซึงชอลตอนนี้ยิ้มแห้ง ก่อนจะเดินผ่านเข้าประตูที่เปิดต้อนรับอยู่ รู้ทันจริงนะ “โถ่ ฮยองอะ... ไม่รู้ดิ หายังไงก็หาไม่เจอ” ซึงกวานเดินเข้าไปข้างในพลา...

“วันนี้อยู่กับฮยองก่อนไม่ได้หรอ” เสียงต่ำจากคนที่นั่งอยู่บนเตียงดังขึ้น พร้อมรั้งอีกคนไว้ด้วยมือใหญ่ของตน “พูดให้รู้เรื่องหน่อยดิฮยอง” ผู้เป็นน้องเอ่ย พลางหันกลับมามองใบหน้าหล่อเหลาที่มาพร้อมสายตาหงอย ๆ ของอีกฝ่าย “กว่าจะได้เจอกันอีก... นานจะตายชัก” “งั้นก็เลือกเอาแล้วกันว่าจะรออีกไม่กี่ว...