ฉันคือดอกหญ้า ดอกเดิมในวันนั้น ผู้มอดไหม้ภายใต้ความเหน็บหนาวของแสงจันทร์ ผู้ที่ เอนไหวร่ายรำ กับท่วงทำนองสะอึกสะอื้นของจิ้งหรีดร่ำไห้ ทอดกาย หลับใหล หลังม่านน้ำตาอันเป็นนิรันดร์ พลันแสงตะวันยามเช้าได้ทาบทอ ทักทายทุกสรรพชีวิต ละอองแสงแห่งลมหายใจได้ปรากฏอีกครั้ง ประกายของดอกหญ้าเพียงน้อยนิด ก็สว่าง...