III “ใช่สิ ไปเที่ยวมันก็คงสนุกกว่าการซังกะตายรอผมอยู่กับบ้านนี่เนอะ เลยกลายเป็นว่าผมกลับมาจากที่ทำงาน แล้วมานั่งเป็นห่วงรอคุณแทบแย่ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็เหนื่อยและง่ว—” ประโยคยืดยาวจากชเวซึงชอลถูกกลืนหายไปด้วยริมฝีปากหยักของบูซึงกวาน หึ ไม่คิดเลยว่าไอ้วิธีปิดปากงี่เง่าแบบนี้จะมีอยู่จริ...

II ‘ซึงกวานาดึกแล้วครับ มานอนได้แล้ว’ หึ ไอ้ฮยองบ้าคนนั้นไม่อยู่แล้ว จะเล่นให้สว่างคาตาเลยก็ไม่เป็นไรหรอก ‘ห้ามอดข้าวนะไอ้ดื้อ… มากินข้าวเร็ว’ ตอนนี้ไม่มีใครที่ไหนมาบังอาจเรียกเขาว่าไอ้ดื้อแล้ว แถมยังไม่มีใครไล่เขาไปกินข้าวได้อีก ‘กางเกงนั่นสั้นเกินไปหรือเปล่า เปลี่ยนอ...

I คิดถึงคนที่อยู่ห้องตอนนี้จังเลยนะ บูซึงกวานคิดในใจ ขณะเดินเลียบไปตามฟุตบาทเพื่อกลับห้อง ก่อนกลับซื้ออะไรไปฝากชเวซึงชอลของเขาหน่อยดีกว่า . อาหารเย็นและขนมนมเนยทั้งหลายถูกหิ้วเต็มไม้เต็มไม้เต็มมือไปหมด ตอนนี้ห้าโมงเย็นแล้ว ซึงชอลของเขาคงรอแย่แล้ว รีบกลับดีกว่า . ...

I เมื่อไหร่จะกลับนะ? ชเวซึงชอลนึกในใจพลางเหลียวมองไปที่ประตูเป็นครั้งที่ 5 ในรอบ 10 นาที คิดถึงจะแย่แล้ว ตอนนี้เวลาห้าโมงเย็นกว่า ๆ แล้ว แต่ทำไมบูซึงกวานของเขายังไม่ถึงห้องอีกนะ . อีกนานแค่ไหนซึงกวานของเขาจะกลับมาถึงนะ . ซึงกวานของเขาอยู่ไหนแล้วนะ . แล้วทำไมมห...

ไม่ชอบ บูซึงกวานไม่ชอบคนเจ้าชู้ เกลียดเลยล่ะ... ชเวซึงชอลเป็นคนเจ้าชู้ ซึงกวานไม่ชอบ หากซึงชอลไม่เจ้าชู้ ซึงชอลก็คงไม่ต้องมาจบชีวิตตัวเองแบบนี้หรอก ลูกตะกั่วหลายนัดที่ทะลุผ่านหัวใจของอีกคน คงมากพอจะทำให้หัวใจอันโลภมากนั้นหยุดเต้นได้ เสียงลั่นไกดังผ่านหมอนที่เราใช้นอนเป็นประจำ เ...

คิดถึง... แต่จะทำยังไงได้ล่ะ หากจะให้เข้าไปกระชากซึงกวานออกจากอีกคนก็ไม่ใช่เรื่อง เขาไม่ได้เป็นเจ้าของซึงกวานแล้ว และที่สำคัญ... ซึงชอลก็เป็นฝ่ายบอกเลิกซึงกวานเอง หากคบกันต่อไปก็คงไม่รอดอยู่ดี ...นั่นคือสิ่งที่ซึงชอลคิด จำได้ว่าแววตาไหววูบของอีกคนทำเขาสับสนไม่ใช่น้อย ตอนนี้ร่างนุ่มนิ่มที...

บูซึงกวาน นักศึกษาในวิชาภาษาอังกฤษของเขา เด็กหนุ่มแก้มกลมที่มักดึงความสนใจเขาได้เสมอ อีกคนมีแก้มที่ดูนิ่ม และกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆเฉพาะตัว มือสวยของซึงกวานมักจะควงปากกาบ่อย ๆ ตอนเผลอ ดวงตากลมดูมีเสน่ห์มากขึ้นเวลาอีกฝ่ายมีสมาธิจดจ่อ ปากหยักนั้นมักจะยู่ทุกครั้งที่อีกคนสนทนากับเพื่อน นั่งมองนาน...

ดวงตากลมของบูซึงกวานที่จับจ้องไปข้างหน้านั้น ไม่ได้ให้ความสนใจกับการเนื้อหาที่กำลังเรียนอยู่เลยสักนิด คนสอนต่างหากที่้เขากำลังสนใจ... ชเวซึงชอล อาจารย์วิชาภาษาอังกฤษ ซึงกวานลากสายตาจดจ้องอีกคนอย่างเงียบ ๆ ตั้งแต่มือขาวที่จับปากกาขีดเขียนตัวอักษร ขึ้นมาถึงแขนเสื้อที่พับอยู่อย่างลวก ๆ ผิวของอี...

ซึงชอลไม่สบาย ซึงชอลที่ไม่สบายกำลังโอบกอดเขา อุ่น... ซึงกวานไม่ได้บ่นเลยสักนิดว่าหนาว แต่ซึงชอลกลับสวมกอดเขาเต็มรัก เขาไม่รู้ว่าอีกคนรู้หรือเปล่า ที่ว่าหากรู้สึกหนาวเกินไปซึงกวานจะนอนไม่หลับ ใช่ ตอนนี้ซึงกวานกำลังรู้สึกแบบที่เพิ่งพูดไป หรืออาจเป็นเพราะอากาศเริ่มเย็นขึ้น ซึงชอลจึ...

- Today -ออกมาเจอฮยองหน่อย วันนี้ไม่มีอารมณ์50,000 โอเค เจอกันที่เดิม บูซึงกวานกลับคำทันทีเมื่อเห็นจำนวนตัวเลขที่มากกว่าปกติพร้อมกับชื่อคู่สนทนา 'ชเวซึงชอล' จริง ๆ ช่วงนี้มีหลายคนที่นัดให้เขาไปหา แต่ก็อย่างที่บอก บูซึงกวานไม่มีอารมณ์ ทว่าดูเหมือนชเวซึงชอลจะเป็นข้อยกเว้นนะ ...

เสียงกระทบกันของสแตนเลสดังกังวานไปทั่วห้องกว้าง ปลอกคอและสายจูงสีแดงสดบนคอของชเวซึงชอลเป็นต้นเหตุของเสียงนั้น เพราะซึงชอลกำลังคลานเข้าไปหาเจ้านายคนดี ผู้ที่เป็นเจ้าของปลอกคอนี้ บูซึงกวาน ซึงชอลหยุดนิ่งพลางจ้องมองใบหน้าอีกคนอย่างโหยหา หลังตนคร่อมอยู่บนขาของเจ้านายด้วยแขนและขาทั้งสอง...

“ทำไมวันนี้ใส่กางเกงยีนส์มาล่ะ?” “....” “ไม่รู้รึไงว่ามันถอดยากน่ะ หืม?” ชเวซึงชอลเอ่ยถามพร้อมกระตุกสายจูงซึ่งเชื่อมกับปลอกคอสีเข้มที่อีกคนใส่ให้เข้ามาใกล้ “ก็มันไม่มีอะไรจะใส่-----” “Shh...” “....” “หมาเค้าพูดไม่ได้ไม่ใช่เหรอครับซึงกวาน” คนพี่พูดขัดพลางเคลื่อนเข้าใกล้ริม...

จอสี่เหลี่ยมตรงหน้าชเวซึงชอลกำลังฉายบางอย่างที่น่าสนใจอยู่ 'อืออ... อึก' อาห์... บูซึงกวานคนดีของเขา คนที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็น่ารักไปหมด นอน อ่านหนังสือ แต่งตัว อาบน้ำ ไม่เว้นแม้แต่ตอนที่เก็บกวาดห้องตัวเอง ซึงชอลแอบชอบซึงกวานตั้งแต่วันแรกที่อีกฝ่ายย้ายมาอยู่ห้องข้า...

"อึก... ฟัน" ซึงกวานอุทานขึ้นเสียงเบาเพราะเขี้ยวของเจ้าของผมสีเข้ม ที่ขยับเป็นจังหวะอยู่บริเวณระหว่างขาของตน ร่างนุ่มนิ่มถูกปรนเปรออย่างดีด้วยลิ้นและโพรงปากอุ่นของชเวซึงชอล แล้วไหนจะลมหายใจร้อนที่เป่าระเขาอีก มือเรียวของคนน้องขยุ้มเส้นผมอีกฝ่ายไว้เพื่อระบายความวาบหวาม ซึงกวานกำ...

“คุณน้าขี้โกงอะ ผมสั่งหวาน ๆ ไม่ใช่หรอ” เด็กชายชเวซึงชอลวัย 7 ขวบโวยขึ้นเสียงดัง “อยากกินหวาน ๆ ก็มาชิมที่ปากน้านี่ มา” บูซึงกวานเอ่ยตอบหลานของตนด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า พอจบประโยคนั้น ซึงชอลก็วางน้ำปั่นที่หวานไม่พอกับความต้องการของตนลง ก่อนจะปีนข้ามเคาท์เตอร์ แล้วใช้มือของตนโอบแก้มนิ่...