II
‘ซึงกวานาดึกแล้วครับ มานอนได้แล้ว’
หึ
ไอ้ฮยองบ้าคนนั้นไม่อยู่แล้ว จะเล่นให้สว่างคาตาเลยก็ไม่เป็นไรหรอก
‘ห้ามอดข้าวนะไอ้ดื้อ… มากินข้าวเร็ว’ ตอนนี้ไม่มีใครที่ไหนมาบังอาจเรียกเขาว่าไอ้ดื้อแล้ว แถมยังไม่มีใครไล่เขาไปกินข้าวได้อีก
‘กางเกงนั่นสั้นเกินไปหรือเปล่า เปลี่ยนออกเลย’ ตอนนี้เขาจะใส่ขาสั้นแค่สัก 2 คืบก็ยังได้
‘พูดไม่เพราะเลยนะ’ เขาจะสบถหยาบคายดัง ๆ ก็ไม่มีปัญหา
เหอะ
ดีชะมัด
เขาจะทำทุกอย่างที่ชเวซึงชอลเคยห้ามให้หมดเลยคอยดู
แต่แทนที่จะสะใจที่เขาแหกข้อห้ามทุกอย่างนั่นได้ ทำไมเขาถึงยังเจ็บ… เจ็บอยู่ข้างในแบบนี้นะ
ทิ้งกันไปแล้วก็เอาความทรงจำพรรรค์นี้ไปด้วยสิ
ทิ้งกันไปดื้อ ๆ แบบนี้ไม่เท่เลยสักนิด
“ฮึก”
‘ไม่ร้องสิซึงกวานา’
เขาจะร้องไห้ให้ดัง ๆ เลย ไอ้ฮยองบ้าเอ๊ย!
No. 2 #ในเดือนสิบเอ็ด
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in