โดย เฟนเนคฟ็อกซ์ นิสิตชั้นปีที่ 3 เอกภาษาไทย โทภาษาญี่ปุ่น อักษรฯ จุฬาฯผลงานลำดับที่ 11 ในคอลัมน์ "เรื่องเล่า ตัวตน คนอื่น" อ่านที่มาของคอลัมน์ได้ที่http://minimore.com/b/F5RyR/1 ถ่ายภาพโดย กาญจนา เทพรักษา เสียงถอนหายใจดังขึ้นหลังเหลือบมองเวลาบนจอโทรศัพท์มือถือ วันพักผ่อนจบลงแล้ว คงได้เวลากลับไ...

หายไปหลายวันอยู่เนอะคะ แหะ สวัสดีปีใหม่ไทยค่ะ ?? วันนี้อยู่บ้านเพราะยังเป็นวันหยุดอยู่อะเนอะคะ แต่วันสุดท้ายแล้ว โฮ โหดร้าย ? แล้วไม่มีไรกินค่า ? แต่มีเส้นหมี่ข้าวกล้อง แช่น้ำสามนาที กิมจิ และไส้กรอกในตู้เย็น รอดแล้วค่า ถ้าพี่จะกินง่ายขนาดนี้ อ้อ ใส่โคชูจัง ซุยุ เอ๊ ทำไมชักจะเยอะ แล้วก็ใส่ไมโครเวฟ...

คนเราบางทีอยากติ้นนอนมาแล้วเป็นวันหยุดขอแค่นี้ก็พอใจแล้ว ...

...

โดย เปรี้ยวจิ้มเกลือ นิสิตชั้นปีที่ 4 เอกภาษาไทย โทภาษาอังกฤษ อักษรฯ จุฬาฯผลงานลำดับที่ 8 ในคอลัมน์ "เรื่องเล่า ตัวตน คนอื่น" อ่านที่มาของคอลัมน์ได้ที่http://minimore.com/b/F5RyR/1 ครั้งหนึ่ง ผู้คนต่างพากันประณามว่าฉันคือ ”รอยบากอันหน้าเกลียดบนใบหน้าของปารีส” ฉันเดาว่าพวกเขาจะไม่มีทางพูดเช่นนั้นอ...

โดย เอลี่ อันนามิตรา นิสิตชั้นปีที่ 3 เอกปรัชญา อักษรฯ จุฬาฯผลงานลำดับที่ 4 ในคอลัมน์ "เรื่องเล่า ตัวตน คนอื่น" อ่านที่มาของคอลัมน์ได้ที่ http://minimore.com/b/F5RyR/1 เรื่องราวอันเกิดขึ้นมาจากการที่ฉันได้หัวข้อ "น่าเกลียด"ที่มาภาพ :roseaposey.tumblr.com ประตูปิดดังกึก ! เสียงน้ำสาดกระเซ็น แสง...

โดย เด็กติดเกม นิสิตชั้นปีที่ 4 เอกภูมิศาสตร์และภูมิสารสนเทศ โทภาษาอังกฤษ.อักษรฯ จุฬาฯผลงานลำดับที่ 3 ในคอลัมน์ "เรื่องเล่า ตัวตน คนอื่น" อ่านที่มาของคอลัมน์ได้ที่ http://minimore.com/b/F5RyR/1 The oldest and strongest emotion of mankind is fear, and the oldest and strongest kind of fear is fear of...

โดย คลุกกะปิ นิสิตชั้นปีที่ 3 เอกภาษาไทย โทภาษาญี่ปุ่น อักษรฯ จุฬาฯผลงานลำดับที่ 2 ในคอลัมน์ "เรื่องเล่า ตัวตน คนอื่น" อ่านที่มาของคอลัมน์ได้ที่http://minimore.com/b/F5RyR/1 ถ่ายภาพโดย ดำรงชัย วงศ์ปิยะ น่าเบื่อ นี่เป็นคำที่ฉันมักจะได้ยินบ่อยๆ จากทั้งป๊า แม่ พี่เกม และพี่พิม ฉันไม่แน่ใจนักว่ามันมีค...

โดย ดาวไร้แสง ปี 3 เอกภาษาอังกฤษ โทภาษาศาสตร์ผลงานลำดับที่ 1 ในคอลัมน์ "เรื่องเล่า ตัวตน คนอื่น" อ่านที่มาของคอลัมน์ได้ที่http://minimore.com/b/F5RyR/1 ความเงียบ สายลม แสงตะวัน ทุ่งกว้าง ตอไม้ ชีวิต เมื่อฉันจำความได้ รอบตัวฉันก็รายล้อมไปด้วยตอไม้ที่โดนตัดเหี้ยน มองซ้าย มองขวา ก็ตอไม้ ตอ ตอ ตอเต็มไป...

ทุกวันนี้ไม่ว่าจะไปไหน ทำอะไร ทุกอย่างดูรวดเร็วทันใจไปเสียหมด อยากกินอะไรแค่เข้าแอปพลิเคชั่นก็มีคนมาส่ง หรืออยากซื้ออะไร เข้าแอปซื้อของ แล้วก็แถมด้วยแอปโอนเงินก็เป็นอันเสร็จสิ้นภารกิจ นี่คงเป็นนิยามของคำว่า 'ประเทศ4.0' ตามที่ท่านผู้หลักผู้ใหญ่หลายๆคนต้องการจะให้เป็น อันที่จริงแล้วหาก...

15.35 น. ฉันเริ่มเก็บของลงในกระเป๋าผ้า เอาทิชชูเช็ดสีออกจากถาดใจฉันลอยไปอยู่ข้างสนามฟุตบอลแล้ว สมมุติถ้าฉันตะโกนเชียร์ว่า "พี่เต้ย สู้ สู้ นะ" พี่เต้ยคงช็อกอาจเล่นไม่ออกก็ได้ เพราะฉะนั้น ฉันจะเชียร์ในใจ ล่ะกัน ฉัน : ไปได้ล่ะมึง เดี๋ยวไปช่วยเตรียมนั้นนี้อีก นัทตี้:พึ่งจะ 4โมง มึงเป็นนักฟุตบอลรึไงมีน...

ความรู้สึกล่องลอยยังวนอยู่ หลังจากเดินเบอร์มิ่งแฮมมาได้สักระยะ ตื่นตาตื่นใจชิบ! จะพูดไปนี่เจอแขกเยอะเหมือนกันนะครัชพี่น้อง คือแบบมองไปนี่เพียบเลย เลยหันไปถามพี่สาวว่าเมืองนี้แขกเยอะหรอ แต่ฉันก็ไม่ได้กลัวอะไรเค้านะ เพราะเค้าก็ไม่ได้ดูมีพิษมีภัยอะไร ก็เลยนั่นแหละ เดินเพลิน พี่แคลร์พาเดินรอบเบอร์มิ่งแฮ...