เรื่องย่อ นิยายสั้นเรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจจากเรื่องจริงของดีนเด็กผู้ชายที่เรียนไม่เก่งหน้าตาไม่ดีผิวสีน้ำตาลตัวผอมผมสั้น บ้ากันดั้มและชอบโดดเรียนเป็นชีวิตจิตใจ และเขายังอยากที่จะเป็นนักวาดภาพแต่ฝีมือการวาดภาพของเขามันห่วยแตกมาก เป็นเรื่องราวของคนที่ไม่ได้เรื่องกับวันแย่ๆของเขา

คำนำผู้เขียน 

สวัดดีครับผมชื่อว่า สหชัย อาดำ อยากที่จะเล่าเรื่องนิยายสั้นของผมที่อางอิงจากสิ่งที่ตัวของผมได้ไปพบเจอมามันอาจจะไม่ใช่เรื่องจริงทั้งหมดมีแต่งบ้างจริงบ้างปนๆกันไปครับแต่ผมจะทำมันออกมาให้ดีที่สุดครับและผมหวังทุกคนคงจะชอบกันนะครับ

วันที่ 4 มีนาคม พศ2560 เวลา 10:30 สถานที่ ป้ายรถเมล์แถวท่าน้ำนนท์ 

ดีนกำลังรอรถเมล์สาย18เพื่อที่จะไปโรงเรียน เขาใช้เวลารอมันเกียบจะครื่งชั่วโมงแล้วมันทำให้โมโหมากแต่ทำอะไรไม่ได้ เขาอยู่บนที่นั้งพยามมองหารถเมล์สายที่เขาต้องการแต่มันก็ไม่มาซักที และที่สำคัญวันนี้เป็นวันสอบปลายภาคอีกด้วย 

ดีน : แม่งสิบโมงครึ่งแล้วรถยังไม่มาอีกว่ะ แม่งกูจะได้สอบไหมเนี้ย  ( คิดในใจ ) 

ป้าที่ไหนก็ไม่รู้จู๋ก็เข้ามาทัก 

ป้า : หนูๆป้าขอแรงหน่อยได้ไหมลูกหนูช่วยยกของให้ป้าหน่อยได้ไหมลูก

ป้าแกเรียกผมและบอกว่าให้ช่วยยกของขึ้นรถแท็กชึ่ให้แกหน่อย ด้วยความเห็นใจผมก็เลยไปช่วยเขายกของ สัมภาระของป้าแกส่วนมากไม่ค่อยมีไรมากส่วนมากจะเป็นพวกเสื้อผ้ากับถุงกระสอบแกน่าจะเป็นคนต่างจังหวัด ผมช้วยแกยกของจนหมดแกพูดว่าขอบใจมากและแกก็ขึ้นรถและก็จากไป ผมหยิบโทรศัพขึ้นมาดูเวลา แม่งเอ้ย!! 10:50  เวลาไหลเร็วอยากกับน้ำ 

ดีน : เชี้ยและชาตินี้กูจะได้สอบไหมเนี้ย ท่าเป็นวันธรรมดากูไม่เครียดเลยแต่นี้มันสอบไง 

โอ้ย!! ( คิดในใจ ) 

เขายังคงรอรถอย่างใจจดใจจ่อ รถผ่านหน้าเขาเป็นสิบคันแต่ไม่ใช่สาย 18 

เวลาผ่านไปไม่นานนักสาย 18 ก็มาถึงดีนดีใจมากเขาไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือเด็ดขาด เขาลุกขึ้นยืนพร้อมไปหารถเมล์พร้อมโบกมือ  รถเมล์หยุจอดเลยป้ายนิดหน่อยเขารีบวิ่งขึ้นรถเมล์ให้ไวที่สุดในชีวิตที่เขาทำได้ และแล้วเขาก็ทำสำเร็จเขาก้าวผ่านช่วงเวลาที่น่าเบื่อที่สุดในที่ชีวิตมาได้แต่นี้เป็นแค่บทนำเฉยๆ เขาได้นั้งที่นั้งริมหน้าต่าง พร้อมกระเป๋ารถเมล์ที่รีบเข้ามาเก็บตัง พร้อมตดโกนว่า ชิดในเลยน้อง!!

ดีน : แม่ง 11 โมงแล้วกูพึ่งอยู่บนรถเมล์เอง โทรศัพแม่งก็ไม่มีตังโทรหาใครก็ไม่ได้ที่ร้ายกว่านั้นคือลืมหยิบหูฟังมาด้วย แม่งที่วันเชี้ยไรเนี้ย!! ( คิดในใจ ) เขาได้แต่นั้งมองวิวที่คุ้นเคยและน่าเบื่อไปเรื่อยๆปล่อยให้เวลาผ่านไปเรื่อยๆ โดยที่เขาทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากนั้งเฉยๆ เสียงคนในรถเมล์คุยกันดังมาก เป็นเสียงของกระเป๋ารถเมล์คุยกับคนขับ เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้แก้เบื่อได้ ที่ได้ยินคร่าวก็คุยกันเรื่อง หวย ทั้งสองคนเถื่ยงกันว่างวดนี้สองตัวท้ายจะออกอะไร ระหว่าง 36 กับ 38  แต่ผมเชียร์ให้ออก 37 หลังจากนั้นความน่าเบื่อก็นำเนินต่อไป ตอนนี้เวลา 11:15 นาที ผมน้ำตาแทบไหลรถเมล์ถึงที่หมายแล้วผมรีบวิ่งลงจากรถสุดชีวิต และชีวิตของเรายังไม่จบยังต้องรออีกต่อไป ผมยืนรอวินมอเตอรไซคไม่ค่อยนานเท่าไหร่ บอกพี่เขาว่าโรงเรียนธรรมมิสโดยด่วนเลยพี่ และพี่เขาก็จัดให้ พี่เขาน่าจะเป็นญาติห่างๆกับดอมแน่นอน เขาบิดไม่คิดชีวิตตัวเองไม่พอไม่คิดชีวิตคนซ้อนด้วย ความโชคดีคือผมมาถึงโรงเรียนไม่ต้องไม่โรงบาล และ ผมก็เดินเข้าโรงเรียนตอน 11 : 45 ด้วยความงง  จบ.