TW: cannibalism, death อับชื้น มัวหม่น ผมนั่งซุกตัวอยู่ที่มุมหนึ่ง ฝังร่างตัวเองอิงแนบผนังไม่ต่างจากเห็ดรา กวาดตามองคนสิ้นเนื้อประดาตัว แววตาชืดชาหลายคู่มองเหม่อ รัฐบาลถังแตก หลังจากที่ไม่มีเงินสำรองในกองคลัง พวกเขาก็หันมาขูดรีดเนื้อตัวประชาชน เก็บภาษีในทุกวิถีทาง คุณซื้อขนมที่ร้านสะดวกซื้อสิบบาท ...

8 ภาพแรกที่เธอเห็นนั้นคือแสงสว่างของดวงอาทิตย์ที่ทอแสงเจิดจ้า ความอุ่นร้อนของมันอาบไล้ไปทั่วผิวหน้าและกายเธอ จนเธอแทบไม่รู้สึกหนาวเย็นอีกต่อไป แล้วเธอก็เห็นใบหน้าหนึ่งปรากฏขึ้น ใบหน้านั้นก้มลงมองเธอ เรือนผมสีดำยาวปรกลงมาบดบังใบหน้าจนเกือบหมด หากแต่เธอก็รับรู้ได้ว่านี่คือใบหน้าของเด็กหญิงคนหนึ่ง ...

7 เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด มันดังสนั่น จนปลุกให้เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมา หญิงสาวเบิกตาโพลง จ้องมองฝ่าความมืดสลัวไปยังเพดานไม้เหนือศีรษะ นิ่งมองอย่างนั้นอยู่นาน ก่อนจะรับรู้ได้ในนาทีถัดมาว่านี่คือห้องนอนของเธอเอง หญิงสาวเงี่ยหูฟัง -- ทว่าเสียงลึกลับที่ดังก้องกังวานคล้ายเสียงโลหะเสียดสีกั...

6 เปรี้ยง! เสียงฟ้าผ่าดังสนั่น ในจังหวะเดียวกันกับที่เธอขยับตัวหนีชายตรงหน้า! หากแต่เขารั้งร่างเธอกลับมาอย่างรวดเร็ว ท่อนแขนอันแข็งแรงกอดรัดเธอไว้แน่น ร่างสูงเคลื่อนตัวตามมาทาบทับร่างเธอ จนแทบขยับตัวหรือหายใจไม่ได้ เอวาเจ็บปวดไปทั่วร่างจากเรี่ยวแรงที่อีกฝ่ายรั้งเธอไว้อย่างแน่นหนา ความปวดจากห...

4 ความรู้สึกหวาดกลัวครอบงำเธออีกครั้ง เมื่ออีกฝ่ายพูดประโยคนั้นออกมา เด็กหญิงชุดแดง -- “เด็กหญิงชุดแดงใช่ไหม ที่ทำให้คุณซ่อนตัวจากโลกใบนี้” เมิฟถาม เอวาจ้องมองเขาอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วกระซิบออกมาว่า “คุณไม่รู้หรอก ว่าฉันเห็นอะไรในทุกค่ำคืน และหวาดกลัวอะไรในทุกเช้าที่ลืมตา...

เอวานิ่งไปนาน หลังจากได้ยินคำสารภาพนั่น เธอเฝ้ามองท่าทีที่เปลี่ยนไปของเมิฟ -- มือหนาที่ประสานกันบนตักสั่นระริกเล็กน้อย เขาถูแหวนนิ้วก้อยตนเองไปมา และสีหน้าอันเรียบเฉยก่อนหน้า ก็ปรากฏให้เห็นถึงความเศร้าเสียใจอย่างสุดแสน “ผมเคยคิดว่าถ้าเรามีเวลาอยู่ด้วยกันมากกว่านี้” เขากระซิบ “เราอาจจะจดจำกันได...

2 “เอวา” หญิงสาวสะดุ้งสุดตัว ดวงตาเรียวเล็กคู่นั้นเบิกโพลง ริมฝีปากเปิดกว้าง และสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่จนเกิดเป็นเสียงดังลั่น ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านอย่างรุนแรง ราวกับไม่ได้หายใจมานานแสนนานแล้ว พลันแสงสว่างอันเล็กน้อยก็ส่องสว่างขึ้นท่ามกลางความมืด -- แสงเล็กๆนั้นค่อยๆส่องสว่างจนกลายเป็นแสงไฟ...

4 ทุกสรรพสิ่งเงียบงันโดยเฉียบพลัน สองหูของเธอไม่ได้ยินเสียงใดๆทั้งสิ้น สมองเธอหยุดทุกการประมวล ความสับสนและมึนงงครอบงำสตินึกคิดของเธอ -- เสียงของแม่ยังคงพูดอย่างช้าๆและสั่นไหวอีกครั้งว่า “โนร่า ลูกตายแล้ว” เสียงแม่สะอื้น “เรื่องมันเกิดขึ้นมานานเป็นเดือนแล้วนะลูก” เสียงของแม่ยังคงพูดต่อไป “ตอนน...

3 ฉับพลันนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น โนร่าสะดุ้งสุดตัว เธอนั่งแข็งทื่อไปทั้งร่าง -- เสียงโทรศัพท์ราวกับจะดังก้องกังวาลไปทั่วห้องเล็กๆอันมืดสลัวแห่งนี้ -- เธอค่อยๆเหลือบมองไปยังข้างตัว -- โทรศัพท์ของเธอตกอยู่ตรงนั้น หน้าจอโทรศัพท์ยังคงมืดสนิท แตกร้าว และมีคราบเลือด สภาพดูไม่ต่างไปจากโทรศั...

2 เจสันส่ายหน้า “ไม่” เขาปฏิเสธ “คุณจะไปจากผมอย่างนี้ไม่ได้” “ฉันยอมแพ้” โนร่ายกมือขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “คุณจะด่าว่าฉันเป็นผู้หญิงเลวร้ายแบบไหนก็ได้ แต่มันจะไม่มีวันเลวร้ายไปกว่านั้นแล้ว เจสัน คุณทำให้ฉันตกต่ำไปกว่านี้ไม่ได้ ในเมื่อฉันผ่านจุดต่ำสุดนั้นมาแล้ว” ฝ่ามือบางวางบนหน้าท้องของต...

1 เช้าวันนั้นโนร่าสะดุ้งตื่นขึ้น มันไม่ได้เป็นเพราะเสียงนาฬิกาปลุก หรือเสียงโทรศัพท์แต่อย่างใด หากแต่เป็นเพราะฝันร้ายอันน่ากลัวต่างหากที่ทำให้เธอสะดุ้งตื่นขึ้น เธอหอบหายใจ ร่างทั้งร่างสั่นสะท้าน ดวงตาเบิกโพลง เหงื่อไหลท่วมไปทั้งใบหน้าและลำคอ ราวกับว่าเธอเพิ่งได้หายใจเป็นครั้งแรกในตลอดทั้งคืนที่ผ่าน...

2 ไม่มีอะไรที่ผมประเมินผิดไปจากรูปภาพในแฟ้ม อูม่าคือผู้หญิงรูปร่างบอบบาง ตัวเล็ก และจากตัวเลขที่แสดงข้อมูลอยู่บนหน้าจอตรงหน้าของผมแล้วนั้น เธอควรจะอยู่ในหมวดอ่อนแอมากกว่าจะอยู่ในหมวดสำคัญต่อองค์กร -- แต่ข้อมูลตรงหน้าก็ไม่ได้ปรากฏให้เห็นว่าความสำคัญของเธออยู่ในระดับที่เท่าไหร่ นั่นแปลกมาก -- “ค...