3

ฉับพลันนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

โนร่าสะดุ้งสุดตัว เธอนั่งแข็งทื่อไปทั้งร่าง -- เสียงโทรศัพท์ราวกับจะดังก้องกังวาลไปทั่วห้องเล็กๆอันมืดสลัวแห่งนี้ -- เธอค่อยๆเหลือบมองไปยังข้างตัว -- โทรศัพท์ของเธอตกอยู่ตรงนั้น

หน้าจอโทรศัพท์ยังคงมืดสนิท แตกร้าว และมีคราบเลือด สภาพดูไม่ต่างไปจากโทรศัพท์ที่พังไปแล้ว หากแต่มันก็ยังคงมีเสียงดังต่อไปอย่างต่อเนื่อง -- จนในที่สุดเธอก็ตัดสินใจที่จะรับโทรศัพท์สายนั้น แม้ว่าความรู้สึกหวาดกลัวจะแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่าง

ทันทีที่เธอกดรับ เสียงคลื่นสัญญาณก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ดังมากกว่าครั้งก่อนเป็นเท่าตัว “โน -- ร่า --” เสียงทุ้มดังแทรกขึ้นมา ความหวาดกลัวเข้าครอบงำหญิงสาว เธอโยนโทรศัพท์ทิ้งในทันที

เวลาผ่านไปอย่างเนิ่นนาน โนร่านั่งกอดเข่า จมอยู่กับความคิดของตนเอง -- เรื่องราวต่างๆประดังประเดเข้ามา จนทำให้เธอรู้สึกปวดหัวราวกับกะโหลกจะแตกระเบิด -- อีกไม่นาน ใครสักคนก็ต้องเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นที่ถนน และมันไม่ใช่เรื่องยากที่ผู้คนจะเงยหน้าขึ้นมาเจอหน้าต่างที่แตกเป็นวงกว้างตรงห้องของเธอ แล้วปะติดปะต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้น -- เธอกำลังจะถูกตำรวจบุกเข้ามาจับกุมใช่ไหม -- สื่อกำลังจะเข้ามาทำข่าว และความลับนี้ก็จะถูกเผยแพร่ไปทั่วใช่ไหม

ร่างของโนร่าสั่นสะท้านไปกับความคิดเหล่านั้น -- นั่นไม่ใช่เพราะเธอกลัวโดนลงโทษทัณฑ์ ต้องติดคุก  หรือคำประนามที่สังคมจะตราหน้าเธอ -- หากแต่เป็นเพราะแวบนั้นโนร่านึกถึงใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่ง

ผู้หญิงคนนี้คือคนสุดท้ายบนโลก หากจะต้องรับรู้ถึงเรื่องอื้อฉาวของเธอ

วินาทีนั้นโนร่าตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เพื่อโทรหาแม่ของเธอทันที

ครั้งแรกโทรศัพท์ดับสนิท ไม่สามารถทำอะไรกับมันได้สักนิด ราวกับมันพังไปแล้วจริงๆ -- โนร่าสบถ อารมณ์อันรุนแรงพุ่งขึ้นมาชั่วขณะ -- แล้วเสี้ยววินาทีนั้น หน้าจอมือถือก็มีเสียงคลื่นสัญญาณขาดๆหายๆดังขึ้นมาเบาๆ -- โนร่าลองกดหมายเลขอีกครั้ง พบว่ามันกลับมาใช้การได้ดั่งเดิม

โนร่าสูดลมหายใจเข้าลึก ราวกับรวบรวมสติที่เหลืออยู่เข้าด้วยกัน -- ใบหน้าที่บวมช้ำและเปื้อนเลือดเบ้เล็กน้อย ในขณะที่พยายามอดกลั้นความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นตามร่างกาย

“สวัสดีค่ะ แม่ --” เธอทดลองพูดออกมา เพื่อฟังเสียงตัวเอง ในขณะที่รออีกฝั่งรับสาย -- เสียงสั่นเกินไป -- โนร่ารวบรวมสมาธิอีกครั้ง เธอต้องทำได้ดีกว่านี้สิ  “สวัสดีค่ะ แม่ --”

“โนร่าหรือ” ฉับพลันนั้นก็มีเสียงตอบกลับมาจากทางปลายสาย

โนร่าตกใจ เผลอนิ่งไปครู่หนึ่ง ทั้งๆที่หูยังคงได้ยินเสียงของแม่ดังเป็นระยะ “โนร่า -- โนร่า -- นี่โนร่าจริงๆหรือนี่ --”

ในที่สุดเธอก็สะดุ้งราวกับถูกจี้ด้วยของเย็นจัด “แม่--” หญิงสาวตอบกลับไป

คราวนี้เสียงแม่เธอเงียบไป และเสียงคลื่นสัญญาณก็ดังรบกวนขึ้นมาอีกครั้ง “แม่” โนร่าเรียก “แม่ ได้ยินหนูไหม”

“โนร่า ได้ยินแม่ไหมลูก” เสียงแม่เธอถามกลับมา คราวนี้น้ำเสียงของแม่ดูตระหนก ราวกับกลัวว่าสายจะหลุด

“แม่” โนร่าหลับตาแน่น “แม่สบายดีไหมคะ”

“โนร่า ลูกล่ะ สบายดีหรือเปล่า” แม่ละล่ำละลั่กย้อนถามกลับมา “ลูกโทรมาจากที่ไหนกัน”

“ห้องของหนูค่ะ” โนร่าตอบ

แม่ของเธอเงียบไปครู่หนึ่ง

“โนร่า ลูกแม่ สบายดีหรือเปล่า” แม่ถามเธอด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

โนร่าขมวดคิ้ว “แม่คะ -- แม่เป็นอะไรไป --”

“เปล่าจ้ะ…” แล้วปลายสายก็เงียบไป “แม่แค่ต้องรู้ให้ได้ ว่าลูกของแม่อยู่สุขสบายดี” เสียงของแม่ยังคงสั่นเครือ “แม่คิดถึงลูกมากเหลือเกิน โนร่า -- คิดถึงเหลือเกิน --”

โนร่าพยักหน้าช้าๆ “หนูก็คิดถึงแม่มากเช่นกันค่ะ หนูอยากกลับไปอยู่กับแม่เหลือเกิน” เธอกระซิบ “หนูเพิ่งรู้ว่าหนูต้องการแม่มากขนาดไหน ก็เมื่อไม่นานมานี้นี่เอง -- หนูไม่ควรจากแม่มาไล่ล่าความฝันลมๆแล้งๆนี่ หนูควรจะรู้ตัวให้เร็วกว่านี้ -- หนูไม่น่าโง่มากขนาดนี้ และหนูไม่ควรหลงหน้ามืดตามัวขนาดนี้”

“โนร่าลูกรัก ฟังแม่ให้ดีนะ ลูกของแม่ไม่ได้โง่ ลูกของแม่เป็นคนกล้าหาญ กล้าที่จะทำตามความฝันของตัวเอง แต่จะมีสักกี่คนล่ะที่สมหวัง ลูกอย่าโทษตัวเองเลย” แม่ตอบเสียงหนักแน่น

“แม่” โนร่ารวบรวมความกล้าพูดออกมา “หลังจากวันนี้ แม่อาจจะได้ยินเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับหนู -- เรื่องที่เลวร้าย เรื่องที่น่าอับอาย และเรื่องที่ไม่น่าให้อภัย -- จากนี้ไปผู้คนอาจจะประนาม -- หรือเลวร้ายกว่านั้น หนูอาจจะต้องติดคุก--” เมื่อพูดถึงตรงนี้ เสียงเธอก็ขาดห้วงไปเพราะแรงสะอื้น “หนูขอโทษค่ะแม่ -- ถ้าเลือกได้หนูไม่อยากให้แม่รับรู้เรื่องเลวร้ายของหนู และถ้าย้อนเวลากลับไปได้ หนูจะไม่ทำเรื่องโง่ๆทั้งหลายนั่น -- หนูแค่ -- หนูแค่อยากให้แม่ได้ยินทุกอย่างจากปากของหนูเอง เพราะสื่อจะไม่ละเว้นแม่ไว้แน่ พวกเขาจะบุกไปถึงหน้าประตูบ้านแม่ และใครๆก็จะพูดถึงแต่เรื่องไม่ดีเกี่ยวกับหนูให้แม่ได้ยิน --”

“โนร่าลูกรัก --” เสียงแม่ตอบกลับมาอย่างอ่อนโยน “แม่เข้าใจลูก แม่เข้าใจ -- แม่รู้หมดแล้ว”

โนร่านิ่งตะลึงไปราวกับถูกน้ำเย็นสาดใส่หน้า “แม่รู้หรือ” เธอถามย้ำอย่างตกใจ

“โนร่า แม่รู้เรื่องทุกอย่างแล้ว” แม่ตอบช้าๆ “และใช่ มันเป็นไปตามที่ลูกบอก สื่อไม่ละเว้นลูกของแม่เลย พวกเขายอมขับรถมาตั้งไกล เพื่อที่จะมาถ่ายรูปบ้านของเราไปลงหนังสือพิมพ์ และกุข่าวให้ทุกอย่างดูรุนแรงเกินจริงขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว มันคือสิ่งที่พวกเขาต้องการ และได้ทำลงไป พวกเขาประนามลูกแม่…ว่าลูกเป็นมือที่สามของครอบครัวนักแสดงชื่อดัง -- นั่นล่ะ คือสิ่งที่เกิดขึ้น”

โนร่านิ่งไป “แม่รู้เรื่องเจสันแล้วหรือค่ะ” เธอกระซิบ

“ใช่จ้ะ”

“แม่รู้ได้อย่างไรคะ --” โนร่างุนงง

“โธ่ -- โนร่าของแม่ โนร่าผู้น่าสงสาร --” เสียงแม่เธอตอบมาอย่างปวดใจ

“แม่คะ -- หนูเพิ่ง-ฆ่า-เขา” โนร่ากลั้นใจพูดออกมา “เราทะเลาะกัน -- และหนู….หนูทำเขาตกตึกตาย”

เธอคิดว่าเธอจะได้ยินเสียงร้องตระหนกตกใจของแม่ แต่เธอกลับได้ยินเสียงคลื่นสัญญาณอันแตกพร่า และเสียงอันเบาหวิวของแม่เธอแทน

“โนร่า” เสียงแม่เธอสะอื้น และพูดกับเธอช้าๆว่า “โนร่า ลูกรักของแม่ -- ลูก....เป็นคนตกลงมาจากตึกนั่น”

ประโยคสั้นๆอันแผ่วเบานั่น ราวกับจะดังก้องไปทั้งโสตประสาทของหญิงสาว