Rating: Not rated

Archive Warning (s) : None

Fandom (s) : TOMORROW X TOGETHER

Categories: M/M

Relationship: BEOMGYU/YEONJUN

Characters: BEOMGYU, HEESEUNG (ENHYPEN) , YEONJUN

Additional Tags: AU Collage Student, บอมกยูเป็นเกมเมอร์, ยอนจุนเรียนเอกเต้น

Work Title: Sleeping Beauty

Notes: ใส ๆ สั้น ๆ อ่านไว ๆ ก่อนนอนได้ ไม่เป็นพิษภัยกับสุขภาพใจ

Disclaimer: บทความนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงแต่อย่างใด และไม่มีเจตนาสร้างความเสื่อมเสียแก่บุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงที่ถูกกล่าวถึงใด ๆ ทั้งสิ้น

Sleeping Beauty

BEOMGYU/YEONJUN

ครั้งแรกที่พบกัน ชเวยอนจุนมองเห็นชายหนุ่มคนนั้นจากที่นั่งด้านหลัง ในห้องบรรยายของวิชาประวัติศาสตร์ศิลป์ซึ่งเขาต้องเรียนรวมกับนักศึกษารุ่นอื่น ๆ ด้วย ยอนจุนอยู่ปีสามแล้ว แต่เพิ่งได้มีเวลามาเก็บวิชานี้เพราะช่วงที่คนอื่นเรียนกันเขาวุ่นวายกับโปรเจคต์อื่น ๆ อยู่ โชคดีที่อาจารย์เข้าใจและบอกให้เขาจัดการลงเรียนให้เรียบร้อยภายในปีนี้ สิ่งเดียวที่อาจจะทำให้ใช้ชีวิตลำบากหน่อยคงเป็นการเรียนร่วมกับคนที่ไม่รู้จัก แต่ยอนจุนเป็นคนเข้าถึงง่าย คุยกันไม่กี่คำเขากับรุ่นน้องที่นั่งข้าง ๆ ก็สนิทกันมากพอที่จะเปลี่ยนคำเรียกจาก ‘รุ่นพี่’ เป็น ‘พี่’ เฉย ๆ ได้แล้ว

ชายหนุ่มคนนั้นสะดุดตาเขาเพราะเป็นคนเดียวในแถวที่กล้าฟุบหน้าลงกับโต๊ะตอนที่อาจารย์กำลังบรรยาย แต่ทุกครั้งที่อาจารย์เรียกตอบคำถาม ‘ชเวบอมกยู’ ก็จะสะลึมสะลือขึ้นมาตอบได้เหมือนฟังทุกอย่างอยู่ตั้งแต่ต้น เขาดูเหมือนคนไม่ได้นอนตลอดเวลา แต่ก็ไม่ได้ดูขี้เกียจ พฤติกรรมแปลก ๆ เช่นนั้นชวนให้สงสัย แรก ๆ ยอนจุนแค่ประหลาดใจ แต่หลังจากเข้าเรียนด้วยกันมาสามครั้งติด ชเวบอมกยูก็ยังมีอาการแบบเดิมทุกครั้ง เขาเลยอดสงสัยไม่ได้

“ฮีซึง ชเวบอมกยูเขาไม่ค่อยได้นอนเหรอ”

อีฮีซึง รุ่นน้องที่ห่างกับเขาสองปีจากสาขาเดียวกันฟังคำถามแล้วหลุดขำ อาจารย์เพิ่งให้พวกเขาพักหลังจากมาราธอนบรรยายมาชั่วโมงครึ่ง ยอนจุนเห็นจากข้างหลังชัดเจนว่าบอมกยูนอนอีกแล้ว

ถ้านอนบ่อยขนาดนั้นทำไมไม่ขยับมานั่งด้านหลังนะ

“หมอนั่นเป็นเกมเมอร์อะพี่ มืออาชีพด้วย”

“อ้าว” ยอนจุนเลิกคิ้ว “งั้นก็น่าจะดร็อปไว้ก่อนหรือเปล่า ยังลำบากมาเรียนอีก”

“เคยบอกมันไปตั้งแต่วันแรก ๆ แล้ว แต่มันบอกว่าอยากรีบเรียนให้จบ ๆ ไป เพราะตัวนี้ไม่ได้ยากมาก...” ฮีซึงเล่าต่อ “แม่บอมกยูเป็นอาจารย์น่ะครับ เห็นว่าจบด้านประวัติศาสตร์ศิลป์โดยตรงเลย”

“จะว่าไป เป็นมืออาชีพแล้วก็ไม่ต้องเรียนมหาวิทยาลัยแล้วหรือเปล่า หรือไม่ก็ไปเรียนคณะวิทยาการคอมพิวเตอร์แทน” มาโผล่อยู่คณะศิลปกรรมนี่มันไม่แปลกกว่าเดิมหรือไง

ฮีซึงยักไหล่ “ไม่รู้สิครับ ผมก็ไม่เคยถามมันเรื่องนั้นเลย”

ยอนจุนได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ เพราะไม่รู้ว่าจะใช้เหตุผลอะไรไปถามอีกฝ่ายเหมือนกัน

แล้ววันหนึ่งพระเจ้าก็เหมือนเล่นตลก ทำให้เขาได้มานั่งข้างบอมกยูเป็นครั้งแรกตั้งแต่เข้าเรียนวิชานี้มา

เขาเข้าเวลาปกติ แต่ดูเหมือนบอมกยูจะมาสายกว่าทุกครั้งจึงหลุดมานั่งด้านหลัง ส่วนฮีซึงที่นั่งข้างเขาอยู่เสมอไปนั่งด้านหน้าแทน เจ้าตัวส่งข้อความมาบอกเขาว่า ‘วันนี้ผมขอนั่งตรงนี้นะครับ’ พร้อมอิโมจิหน้าอ้อนมาให้ ยอนจุนก็ไม่ได้ว่าอะไรนอกจากส่งสติกเกอร์แมวงอนตอบ แต่ก็เป็นเพียงการแซวเล่นเท่านั้น เขาไม่ได้โกรธอะไร สำหรับยอนจุนนั่งตรงไหนก็ได้ทั้งนั้น แค่ฟังอาจารย์ได้ยินก็พอ

พอมาถึงแล้วเห็นว่ามีคนฟุบอยู่ข้าง ยอนจุนก็อดรู้สึกแปลก ๆ ไม่ได้ คนถัดจากเขายังไม่มาจึงไม่มีใครให้สนทนาด้วย ยอนจุนหยิบแล็ปท็อปขึ้นมาเปิดดูสไลด์เก่า ๆ ระหว่างรออาจารย์เข้า ตอนนั้นเองที่ได้ยินเสียงคนข้าง ๆ ขยับตัว

ชเวบอมกยูขยับเปลี่ยนท่า หันหน้ามาทางเขา ใบหน้างดงามที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าชวนมองจนละสายตาไม่ได้ ยอนจุนพิจารณาแพขนตายาวที่ทาบทับเหนือแก้มของชายหนุ่มแล้วอดประทับใจไม่ได้

หน้าตาดีมากเลยแฮะ

เขาเหลือบมองไว ๆ แล้วกลับไปสนใจจอต่อ ในใจรู้สึกว่าการจ้องหน้าใครคนหนึ่งนาน ๆ ตอนเขาหลับดูจะเสียมารยาทเกินไป พวกเขาไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ นอกจากยอนจุนที่รู้จักชื่อคนตรงหน้าอยู่ฝ่ายเดียว หากทำแบบนั้นไปคงดูล้ำเส้นเกินไปหน่อย สุดท้ายเขาจึงพยายามไม่สนใจคนข้าง ๆ อีก

แต่ตอนนั้นเอง ชเวบอมกยูก็ขยับตัว

ชายหนุ่มค่อย ๆ ลืมตาขึ้น พอสบตากัน ต่างฝ่ายต่างก็นิ่งค้าง

“…”

“…”

“ขอโทษครับ” คนเป็นรุ่นน้องเอ่ยก่อนจะรีบลุกขึ้นนั่งให้เหมาะสม ยอนจุนมองปฏิกิริยานั้นแล้วก็อดยิ้มขำไม่ได้

“ไม่เป็นไร” เขาว่า “ฉันชเวยอนจุน เอกแดนซ์ ปีสาม”

“รู้จักอยู่ครับ”

“อ้าวเหรอ” ยอนจุนแปลกใจ “รู้ได้ยังไง”

“รุ่นพี่เคยไปเต้นเปิดการแข่งขันทัวร์นาเมนต์เกมที่ผมเคยลงแข่ง...” พูดไปแล้วก็ชะงักเหมือนเพิ่งนึกได้ “ชเวบอมกยู ปีหนึ่ง เอกจิตรกรรมครับ แต่เป็นโปรเพลเยอร์ด้วย”

ยอนจุนตาโต “โห นั่นมันตั้งแต่ฉันอยู่ปีหนึ่งเลยนะ ตอนนั้นนายม.ปลายหรือเปล่า”

“ครับ...”

“จำได้ด้วยเหรอ ประทับใจจังแฮะ”

รุ่นน้องเม้มปาก ก่อนจะพูด “รุ่นพี่เก่งมากเลยครับ”

“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก” คนโดนชมตรง ๆ ทำตัวไม่ถูก “แต่มีคนจำได้ก็เกินคาดมากแล้ว”

“ไม่ใช่ผมคนเดียวหรอกครับที่จำได้” บอมกยูว่า บุ้ยใบ้ไปทางคนที่นั่งด้านหน้า “ฮีซึงก็จำได้ มันมาเรียนเอกเต้นก็เพราะไปเชียร์ผมแข่งแล้วเห็นรุ่นพี่นั่นแหละครับ”

ยอนจุนเลิกคิ้ว “หมอนั่นไม่เห็นเล่าเลย”

“มันเขินมั้งครับ”

รุ่นพี่หัวเราะเบา ๆ

“ฮีซึงบอกว่านายเป็นโปรเพลเยอร์เลยไม่ค่อยได้นอน ถ้ายังไงก็นอนเถอะ เห็นนายตอบคำถามได้ตลอดในคลาส ฉันว่าอาจารย์คงไม่ได้ว่าอะไรแล้วแหละ”

บอมกยูส่ายหน้า “วันนี้ผมจะไม่นอนครับ”

“แน่ใจ?”

“ครับ”

“งั้นก็ตามสบาย”

แต่เริ่มคลาสได้สิบนาที พอเช็กชื่อเสร็จ หันไปอีกที บอมกยูก็ฟุบลงไปอีกแล้ว

ยอนจุนอดขำไม่ได้ เขาไม่ได้ปลุกอีกฝ่ายขึ้นมาอีก แล้วอาจารยก็ดูจะปลงจนไม่คิดจะเรียกตอบคำถามแล้ว สุดท้ายเขาก็ปล่อยให้บอมกยูหลับจนหมดเวลาเรียน

“ชเวบอมกยู” เขาเรียกคนข้าง ๆ เสียงเบา แต่เมื่อเห็นยังนิ่งอยู่จึงเปลี่ยนไปเขย่าไหล่เบา ๆ แทน “ชเวบอมกยู หมดคาบแล้ว”

บอมกยูผุดลุกขึ้นทันที หันมามองเขาอย่างตกใจ

“ผมหลับไปเหรอครับ”

“ใช่สิ”

เด็กหนุ่มสีหน้ามืดครึ้มทันที ยอนจุนตบบ่าอีกฝ่ายให้กำลังใจ

“ไม่เป็นไรหรอกน่า วันนี้ไม่ได้ยากอะไร ถ้าอยากได้เลคเชอร์ก็บอก ฉันให้ดูได้”

บอมกยูยกมือปิดหน้าประมาณสามวินาที ก่อนจะลดมือลงแล้วเอ่ยถามเขา

“รุ่นพี่ครับ”

“ว่า?”

“ไปกินข้าวด้วยกันไหมครับ”

“…ฮะ?” ยอนจุนกะพริบตาปริบ ๆ “หมายถึงที่โรงอาหาร?”

“โรงอาหารก็ได้ครับ” นัยน์ตากลมโตของรุ่นน้องเป็นประกายออดอ้อนเหมือนลูกหมาตัวเล็ก ๆ “นะครับ”

แม้จะไม่เข้าใจสถานการณ์เท่าไหร่ แต่ยอนจุนก็รู้สึกว่าไม่ได้เสียหายอะไรถ้าจะตอบตกลง

“เอาสิ เดี๋ยวฉันเลี้ยง”

“ไม่เป็นไรครับ” บอมกยูรีบแย้ง “ผมมีงานประจำแล้ว เดี๋ยวผมเลี้ยงเองครับ”

“…ก็ได้”

เห็นท่าทางกระตือรือร้นผิดวิสัยปกติที่เห็นเจ้าตัวเอาแต่นอนแบบนั้นแล้วก็อดเออออตามไม่ได้ ยอนจุนปล่อยให้บอมกยูคล้องแขนพาตัวเองเดินไปโรงอาหารมหาวิทยาลัยโดยไม่มีคำบ่นใด ๆ นอกจากแปลกใจ

หารู้ไม่ว่า เจ้าเด็กเกมเมอร์ที่ปกติเอาแต่นอนและไม่คิดจะเข้าเรียนคาบบรรยายถ้าไม่จำเป็น แต่ยอมอดทนแหกขี้ตาตื่นมาเรียนคลาสเช้าแล้วหลับตลอดก็เพราะมารู้วันที่เข้าเรียนวันแรกว่าเรียนเซคชั่นเดียวกับรุ่นพี่ที่แอบชอบมาตั้งแต่สมัยม.ปลาย กว่าจะแย่งที่นั่งจากฮีซึงมาได้เขาต้องเสียไปเท่าไหร่เพื่อให้เจ้านั่นยอมสละตำแหน่งประจำข้างรุ่นพี่ยอนจุนให้เขา แต่พอได้นั่งข้างกันจะอดทนนั่งเรียนมองหน้ารุ่นพี่ไปด้วยจนหมดคาบก็ดันเผลอหลับจนยาวเสียอีก

ชเวบอมกยูจะไม่ปล่อยโอกาสนี้ไปแน่นอน

และสัญญาว่า คาบหน้า วิชานี้ เขาจะไม่หลับอีกแล้ว!

FIN

221210

ใกล้สิ้นปีเหมือนจะสิ้นใจค่ะ งานเยอะมาก 555555 บางช่วงคือตามอะไรไม่ทันจริง ๆ ฟิคก็ไม่ได้เขียนมาหลายวันมากเหลือเกิน แต่วันนี้พอมีเวลาหายใจหายคอเลยเขียนสักหน่อย ไว ๆ ใส ๆ ซีนที่อยากเขียนจริง ๆ คือแค่อยากเขียนบอมหลับแล้วพิยอนนั่งมองเฉย ๆ ฮา

ขอบคุณที่อ่านและคอมเมนต์นะคะ  เวลาเหนื่อย ๆ งานมาอ่านคอมเมนต์ที่ทุกคนเคยเขียนไว้ให้แล้วมีแรงขึ้นมาทันใด ฮา

A Week Before Valentine