ชื่อเรื่อง: Revenge: Eleven Dark Tales
เรือนร่างเงียบเชียบ การบอกลาเย็นเยียบน่าขยะแขยง
ผู้เขียน: โยโกะ โอกาวะ
ผู้เแปล: นลินญา จรูญเรืองฤทธิ์
Ilus: มานิตา ส่งเสริม
สำนักพิมพ์: ไจไจbooks
ราคา: 280 บาท
คำโปรยหลังปก:
"ในเมืองที่มีหอนาฬิกา
หญิงคนหนึ่งสูญเสียซึ่งลูกชายแวะเข้าไปในร้านขนมเค้ก
ช่างตัดเย็บกระเป๋าสำหรับใส่หัวใจ
เสื้อกาวน์มีความลับซุกซ่อนไว้
ลมหายใจสุดท้ายของเสือเบงกอลในพิพิธภัณฑ์แห่งการทรมาน
กลิ่นความตายยังฝังตัวอยู่ทั่วไปในเมืองที่มีหอนาฬิกา
Revenge สิบเอ็ดเรื่องสั้นแนว Short Story Cycle
ทุกเรื่องให้บรรยากาศราวกับอ่านในห้องดับจิต
ขอต้อนรับสู่โลกมืดมิดและบิดเบี้ยว
ที่จะรบกวนจิตใจของคุณไปอีกนาน"
ความเห็นหลังอ่านจบ: (3.5/5)
สืบเนื่องมาจากการที่ช่วงนี้นึกอยากจะอ่านวรรณกรรมสืบสวนที่แปลมาจากภาษาญี่ปุ่น (ซึ่งตอนนี้ตลาดนี้ซบเซาลงไปมากจริง ๆ)
เพราะงั้นเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา ก็ลองค้นนี่นั่นโน่นจนไปเจอหนังสือเล่มนี้ในเพจ distributor หนังสือนิยายหลากหลายเเนวเข้า ด้วยความที่ไม่อยากสั่งออนไลน์ ก็เลยไปตามหาอยู่สองสามวัน หนังสือถือว่าค่อนข้างหายาก พอหาเจอปุ๊บ เราก็รีบซื้อทันทีทันใด...
เราอ่านเรื่องย่อตรงปกหลังและรีวิวจากคนที่อ่านมาเเล้ว(แบบไม่สปอยล์) ยิ่งทำให้หนังสือเล่มนี้ดูน่าอ่านมากขึ้นไปอีก
ส่วนตัวแล้ว ตอนอ่านปกหลังให้ความรู้สึกเหมือนงานเขียนของอ.โอตสึ อิจิ แต่ปรากฏว่าพอซื้อมาลองอ่านจริง ๆ แล้วดันพบว่างานเขียนมีลักษณะเหมือนงานเขียนลุงมุ
ตอนบ่ายพยายามอ่านได้ไปแค่สองบท (หนังสือมีสิบเอ็ดบท บทละเรื่อง) แล้วก็วางพักไว้ก่อน เพราะเราไม่เข้าใจเท่าไร คือรู้ว่าจะสื่อความคิดเชิงสัญลักษณ์นะ แต่เราอ่านแล้วไม่แตกฉานเอง
พอลองไปเสิร์ชนั่นนี่อ่าน สรุปคือเขา(?)บอกกันว่านักเขียนคนนี้คือมุราคามิเวอร์ชั่นผู้หญิง... ก็โอเคอะ 555555555
คืองี้... จากการที่เราสังเกตมาพักใหญ่ งานเขียนของลุงมุจะมีคนอ่านอยู่แค่สองประเภท คือ
1. ชอบมาก ชอบไปเลย ชอบแบบเป็นแฟนพันธุ์แท้
2. ไม่ชอบ ลองอ่านแล้วก็จะไม่อ่านอีกเลย
ใช่แล้ว...
เราเป็นคนอ่านเเบบหลัง 5555555555
ขอออกตัวก่อนนะว่า ไม่ใช่ว่างานเขียนลุงมุเขาไม่ดี แต่เราอ่านแล้วเราแค่ไม่คลิก ไม่ถูกจริตเอง แต่ถ้าคนชอบก็จะชอบมาก
เราไม่ได้ดูถูกรสนิยมใคร
ลางเนื้อชอบลางยา เป็นสัจธรรมที่เราเข้าใจดีอยู่แล้วนะ
นี่พออาบน้ำ สระผมเสร็จ ก็เลยหยิบมาอ่านต่อจนจบเล่ม
ค้นพบว่าอ่านได้นะ เพราะสนุกเป็นบางเรื่อง แต่บางเรื่องหาความเชื่อมโยงกับเรื่องอื่นไม่เจอ และสัญลักษณ์ที่จะให้ตีความในเรื่องบางอย่างก็ยังไม่ชัดเจนพอ คืออ่านแล้วไม่รู้ว่าคนเขียนจะสื่อถึงอะไร อาจจะเพราะนี่โง่เอง เลยไม่เก็ทก็ได้
แต่ความเจ๋งสุด ๆ คือการที่แม้เนื้อเรื่องแต่ละเรื่องจะสั้นมาก แต่มีอิมเเพครุนแรงมาก อ่านแล้วเรื่องมันติดตรึงอยู่ในหัวนะ บทบรรยายนี่เข้าขั้นเซียน
และที่พีคและคูลสุด ๆ ก็คือตรงที่รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ละบทมันมีความเชื่อมโยงกับบทอื่น ๆ (แม้บางเรื่องจะไม่มี แต่ทำเป็นไม่เห็นได้)
สรุปคือเราค่อนข้างจะชอบเรื่องนี้มากกว่างานลุงมุที่เราเคยลองอ่านล่ะ คิดว่าถ้ามีเรื่องอื่น ๆ ของคนเขียนคนนี้เอามาเเปลไทยอีกจะซื้อมาอ่านนะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in