คิมวอนพิลย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านของยองฮยอนได้ซักพักหนึ่งแล้ว ด้วยความที่ว่าจะได้อยู่ใกล้ชิดกันมากขึ้น และทั้งสองตัดสินใจว่าจะแต่งงานกันในอนาคต ย้ายมาอยู่ด้วยกันในตอนนี้เลยก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

ข้าวของของวอนพิลมีไม่มากนัก หลังจากจัดแจงทุกอย่างเสร็จแล้ว เขาจึงนำกระเป๋าเดินทางและกล่องใส่ของต่างๆ ไปไว้ในห้องเก็บของชั้นบนตามที่ยองฮยอนเคยบอกเอาไว้

วอนพิลเจอเปียโนหลังใหญ่ที่วางอยู่ตรงมุมห้อง คิดว่าคงจะนานมากแล้วที่ไม่มีใครเข้ามาในห้องเก็บของแห่งนี้ ส่งผลให้เปียโนหลังนี้มีสภาพซอมซ่อขาดการดูแล วอนพิลค่อยๆเช็ดเศษฝุ่นที่จับเขรอะเหล่านั้นออก เขานั่งลงไปบนเก้าอี้เตี้ยที่วางอยู่ข้างๆ และเริ่มบรรเลงเพลงตามที่ใจนึกขั้นมาได้ เสียงเปียโนที่ถึงแม้จะเพี้ยนไปบ้างแต่เขาเองก็ยังคงพอใจที่จะเล่นมันต่อไป ในขณะเดียวกันเสียงเพลงที่ถูกบรรเลงนั้นก็ดังลอดออกไปข้างนอก 

ยองฮยอนที่อยู่ชั้นล่างได้ยินและเดินตามเสียงเข้ามาเรื่อยๆ มันเป็นเสียงที่ไพเราะราวกับมีมนต์สะกด และเมื่อเปิดประตูออก ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าก็คือวอนพิลกำลังอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็กพร้อมทั้งบรรจงจรดปลายนิ้วลงบนคีย์อย่างตั้งใจ ไหนจะรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้านั่นอีก... เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ต้องเผลอยิ้มตามออกมา 

“คุณเล่นเปียโนเก่งนะ ไม่เคยรู้มาก่อนเลย” ยองฮยอนเอ่ยชมคนรักของตัวเอง พร้อมทั้งเดินเข้าไปสวมกอดจากด้านหลัง

“แต่เสียงมันเพี้ยนไปเยอะเลย” วอนพิลบอก

“เปียโนหลังนั้นเป็นของแม่ ตั้งแต่แม่ย้ายออกไปบ้านใหม่ก็ไม่เคยมีใครเข้าไปเล่นอีก ผมก็เลยตกใจนิดหน่อย” ยองฮยอนเล่า

“ขอโทษทีนะ ผมไม่รู้ว่าเปียโนหลังนี้เป็นของแม่คุณ"

“ไม่หรอก ต้องขอบคุณต่างหาก ที่คุณทำให้มันกลับมามีชีวิตอีกครั้ง” ยองฮยอนกอดวอนพิลเอาไว้ให้แน่นขึ้น เขากำลังมีความสุขมากๆ สุขจนแทบจะล้นออกมาอยู่แล้ว เพราะไม่เคยนึกว่าจะได้ยินเปียโนหลังนี้บรรเลงเพลงขึ้นมาได้อีกครั้ง

ต้องขอบคุณวอนพิลมากจริงๆ ไม่ใช่เฉพาะเรื่องเปียโน แต่เป็นเรื่องที่ได้เข้ามาในชีวิตของเขาและคอยเติมเต็มในทุกๆ อย่างที่ขาดหายไป

ยองฮยอนคนนี้น่ะ รักวอนพิลที่สุดในโลกเลย !!