- Hello Seattle -

เราได้กลับมาเจอกันแล้วนะ

ขอย้อนความหลังไปซักนิด ว่าทำไมเราถึงรักเมืองริมมหาสมุทรแปซิกฟิกที่อีกนิดจะถึงแคนาดามากขนาดนี้... ความจริงแล้วเราอยากมาที่นี่ตั้งแต่ฟังเพลง Hello Seattle ของ Owl City (ไปลองฟังกันได้นะ เราชอบมากจริงๆ) ประกอบกับชอบภาพยนตร์เรื่อง Sleepless in Seattle (ใครไม่เคยดูก็โปรดไปหามาดูเถิด)​ จนทำให้ตอนที่เรามา work and travel เราเลือกที่จะมาที่นี่แทนที่จะนั่งเครื่องบินไปชมแสงสีของมหานครนิวยอร์ก












ซีแอตเทิลในเพลงหรือในภาพยนตร์ มันน่ารักและดีงามเท่ากับการมาเห็นด้วยตาของตัวเองจริงๆ แล้วทริปนั้นทุกอย่างมันดีไปหมดเลย ทั้งคนที่บ้าบอข้ามมหาสมุทรแปซิฟิกมาด้วย สวนที่เราไปนั่งชมบรรยากาศยามบ่าย หรือตอนที่นั่งมองชิงช้าสวรรค์ตอนพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า



เหมือนกับว่าเรารู้จักซีแอตเทิลผ่านการแนะนำของคนอื่น ในที่นี้คือเพลงและภาพยนตร์​ เขาว่ามันสวยยังไง เป็นแบบไหน เราทำได้แต่จินตนาการตามเท่านั้น แต่พอเรามาที่นี่ด้วยตัวเองแล้ว ได้มาเห็น ได้มาสัมผัสที่นี่จริงๆ ณ​ ตอนนั้นเราเองได้สร้างเรื่องราวและทิ้งร่องรอยความทรงจำของเราไว้ เป็นซีแอตเทิลที่เป็นซีแอตเทิลอันแสนจะงดงามของเราแต่เพียงผู้เดียว (ตามไปอ่านและชมภาพจากเศษเสี้ยวความทรงจำของเราในทริปตะลุย West Coast ได้ที่ Once Remembered นะจ๊ะ -- ขายกันตรงๆแบบนี้แหละ)










เอาเป็นว่าเราได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง หลังจากห่างหายกันไปนานแสนนานเนื่องจากซีแอตเทิลนี้ก็เป็นไฟล์ทอเมริกาที่ได้มาค่อนข้างยาก เนื่องจากเขาว่ากันว่ามันเป็นไฟล์ทยูเอสที่ดีที่สุด เนื่องจากผู้โดยสารน่ารัก ไม่โหดร้ายทารุณต่อจิตใจเหมือนไฟล์ทนิวยอร์ก บอสตัน วอชิงตัน แอลเอและซานฟรานซิสโก แถมบินด้วยเครื่อง B777 ซึ่งมีช่วงพักให้ลูกเรือให้ไปนอนพักอาบรังสีคอสมิกเสริมสร้างเซลล์มะเร็งยาวนาน แถม CRC ก็กว้างขวางโอ่อ่าวิ่งเล่นได้ ส่วนเลโอเวอร์นั้นก็แสนจะชิล เอาไปเลย 50 ชั่วโมงเก๋ๆ โอ้ ประเสริฐ!

ซึ่งตอนแรกเราต้องบินไปซานฟรานแหละ แต่ด้วยแต้มบุญที่สั่งสมมา ฟ้ามีตาเห็นว่าเป็นเด็กดีทุกไฟล์ท เลยมีคนส่งไฟล์ทนี้มาแลก ก็รับสิครับ รออะไร หนูไม่ไปซานฟร๊านนน

ทริปนี้เราไม่เป็นคนเหงาอีกต่อไป เพราะ สมาย เพื่อนรักสมัยวัยมหาลัยกรุบกริบผู้ย้ายสัมมะโนครัวจากประเทศไทยมาลงหลักปักฐาน เรียนและทำงานอยู่ที่แวนคูเวอร์​ได้จองรถนั่งมาเจอเราที่นี่จ้า ฮูเร่♡

ไม่ได้เจอกันมาสองปีเต็ม นานม๊ากกกกกกกกกก

ซึ่งวันแรกเราก็ไม่ได้ทำอะไรมากเท่าไร เพราะแลนด์มาถึงก็เที่ยงๆ กว่าจะยุรยาตรมาจนถึงโรงแรมก็ตอนบ่ายแล้ว เลยออกไปกินข้าว เม้ามอยตามประสาคนที่ไม่ได้เจอกันมาสองปี เดินเล่น ช้อปปิ้งเสียเงินเสียทอง และไปดู The Avengers - Infinity War ซ้ำรอบที่สองด้วยความติ่ง กะว่าดูรอบนี้เพื่อเก็บรายละเอียด หาอีสเตอร์เอ้กที่ซุกซ่อนอยู่ ขบคิดเกี่ยวกับทฤษฎีว่าโลกิของฉันยังไม่ตาย ไม่ รับไม่ได้ เขายังอยู่ เขายังจะต้องอยู่!!! (ซีนนั้นข้าพเจ้านั่งน้ำตารินนะจ๊ะ ไม่! เรื่องราวมันจะไม่จบแบบนี้ย์!) สานต่อทฤษฎีว่าจักรวาลมาร์เวลจะเดินไปในทิศทางใด ในเมื่อพวกมีหนังภาคต่อต่างๆสลายหายไปดั่งใบไม้ที่ปลิดปลิว (ว้อยยย คิดแล้วก็เครียด ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อดูสิ่งเหล่านี้โว้ย!)

แวะมาเติมพลังก่อน กินก่อนที่จะเคลื่อนมวลสารไปทำอะไร

ไม่รู้ว่าที่กินอยู่คือมื้อไหนของวัน เฮ้อออออ

บินข้ามไทม์โซนนี่มันเหนื่อยเหลือเกิน

ส่วนอาหารในร้านนั้นดีงาม

แนะนำ Vegan Burger ดีมากมากมากมากมาก

(ช่วงนี้เป็น vegetarian newbie อยู่จ้ะ)

โรงหนังที่นี่ช่างแสนสบาย

ที่นั่งนุ่มมาก ปรับเบาะเอนได้ รู้สึกเหมือนนอนดูหนังที่บ้าน

ใช้ชีวิตตื่นแบบ 24 ชั่วโมง+++

เพราะไม่งั้นกลางคืนจะไม่ยอมหลับ เราจะปรับเวลาไม่ได้

เหมือนถือคติว่าตายแล้วค่อยได้นอน โฮ

นี่คือข้อเสียของอาชีพนี้นะ สุขภาพพังรัวมากเด้อ

ภาพตัดมาที่ยามสายในวันรุ่งขึ้น สมายพาเราเดินมาหาอาหารเช้ากินกันที่ Pike Place Market ซึ่งเป็นตลาดสดอันโด่งดังของซีแอตเทิล เป็นศูนย์รวมของอร่อยมากมาย อีกทั้งยังมีผักสด ผลไม้ และแซลมอน รวมถึงเนื้อสัตว์ต่างๆให้เลือกสรร ตลอดจนมีจุดชมวิวรับลมทะเลจากมหาสมุทรแปซิฟิกที่งดงามอีกด้วยจ้ะ

และการที่จะต่อสู้กับอาการ jet lag ที่ถาโถมนั้นต้องอาศัยคาเฟอีนเข้าช่วย เราลากร่างอันเหนื่อยอ่อนไปต่อแถวที่ สตาร์บัคสาขาแรกของโลก ที่คนยืนอออยู่เต็มไปหม๊ดดดด

ยังคงเป็นโลโก้แรกของร้านอยู่นะจ๊ะ

ไม่ใช่โลโก้น้องไซเรนเขียวอย่างที่เราเห็นกันในปัจจุบัน

มุมขายของที่ระทึก

ซึ่งเราก็ไปได้แก้วมาหนึ่งใบ

มุมสั่งกาแฟที่ไม่ได้มีเมนูสเปเชียลอะไรให้น่าตื่นตา

แถมต้องคิวนานอีกต่างหาก พอ เลิก หงุดหงิด ต้องการคาเฟอีน

ก็คิดว่าสตาร์บัคที่ไหนก็เหมือนๆกันนั่นแหละนะ

เพราะฉะนั้นไปซื้อสาขาตรงหัวมุมถนนอีกทีก็ได้ว้า

เราทิ้งให้สมายต่อคิวซื้อแก้วไปก่อน แล้วหลบความวุ่นวายของฝูงชนมาต่อแถวที่ร้านเบเกอร์รี่ข้างๆจ้ะ ซึ่งร้านนี้เราหมายมาดไว้ตั้งแต่การมาเยี่ยมเยือนซีแอตเทิลครั้งแรกเมื่อสามปีก่อนว่าอยากลอง แต่ตอนนั้นอิ่มเหลือเกินเลยไม่ได้ไปซื้อ

Piroshky Piroshky ร้านเบเกอร์รี่ต้นตำรับจากประเทศพี่หมีขาว รัสเซีย!

แน่นอนว่าร้านนี้ก็เป็นที่รู้จัก ต้องต่อแถวเช่นกันนะจ๊ะ

อร่ามมาก ทุกอย่างช่างดูอวบอึ๋มน่ากินไปหม๊ด

มนุษย์สวายผู้รักการบริโภคขนมปังและคาร์โบไฮเดรตทุกชนิดเป็นสุขมาก

เราสั่ง Moscow Roll ที่ไส้ข้างในเป็นบาวาเรียนครีมสุดละมุน

และ Little Miss Apricot ที่อร่อยแบบหวานอมเปรี้ยว

ดีงาม ประทับใจ

ควรค่าแก่การกินสิ่งนี้กับอเมริกาโน่ร้อนๆ

โอ้ ช่างเป็นการเริ่มวันใหม่ที่งดงามอะไรเช่นนี้หนอ

ร้านเปิดตอนปีเกิดดิฉันพอดิบพอดีเลยจ้า

25 ปีแห่งความอร่อยหอมกรุ่นจากเตาทุกวัน

ยัง เรายังไม่หยุดอยู่เพียงเท่านั้น เพราะไหนๆก็มาแล้วเราเลยเดินไปแวะที่ร้าน Beecher's ซึ่งเป็นร้านขายชีสในละแวกใกล้เคียงกัน เดินสามก้าวก็ถึงแล้ว ร้านนี้เราเคยมาลองแล้วประทับใจใน Mac&Cheese ของที่นี่มาก โอ้ย อยากกินอีก ซื้อ!

กินไปด้วย เรียนรู้กรรมวิธีการทำชีสไปด้วย

หน้าตาของอาหารเช้าในวันนี้เจ้าค่ะ

จริงๆร้านข้างๆมีขาย french pastries ด้วยนะ เป็นร้านดังเหมือนกัน

แต่ ณ จุดนี้เราอิ่มมากแล้ว จะให้กินอีกก็ไม่ไหวแล้วจ้า

หลังจากกวาดทุกอย่างเข้ากระเพาะอาหารเรียบร้อยแล้วก็ได้เวลาเดินเล่นต่อนยอนต๊ะต้อนย้อนรอบๆตลาดค่ะ เรามีร้านนึงที่ติดใจทั้งแต่การมาเยือนที่นี่ครั้งที่แล้วซึ่งอยู่ในบริเวณชั้นใต้ดินของตลาดนั่นเอง

โซนตรงนี้เป็นจุดหนึ่งในดวงใจของเราเลยล่ะ เพราะว่ามีร้านขายของวินเทจเยอะแยะ มีร้านขายพวกงาน hand craft ต่างๆ รวมถึงพวกเครื่องประดับน่ารักๆมากมายอีกด้วย

เราเดินเรื่อยๆจนมาถึงร้าน Golden Age Collectables อันเป็นเป้าหมายของเราในเช้าวันนี้ค่ะ ร้านนี้เป็นร้านที่ขายคอมมิคและของเล่นต่างๆเยอะมากจนละลานตาไปหมด รวมถึงมีโปสเตอร์หนังอีกมากมาย โอ้ยยย อยากมีเงินเยอะๆแล้วก็กวาดทุกอย่างกลับบ้าน

ไปหอบ funko pop และโปสเตอร์มาจำนวนหนึ่ง

ที่ไม่รู้เหมือนกันว่าจะขนกลับมาเมืองไทยได้อย่างไรกันหนา

(ป.ล.เดี๋ยวนี้ผันตัวมารับหิ้วของเล่นด้วยนะจ๊ะ สนใจโปรดติดต่อ ฮิฮิ)

หลังจากที่เราเสียเงินเสียทองพร้อมกับกรี๊ดร้องและเดินวนไปวนมาในรอบอย่างบ้าคลั่งว่าอันนั้นก็น่าซื้อ อันนี้ก็อยากได้ อันนั้นถ้าซื้อเอาไปขายต่อต้องได้ราคาดีมากแน่ๆ จนสมายเริ่มถามแล้วว่ายูโอเคไหม เราจะไปจากที่นี่ได้รึยัง เราก็ตัดใจโบกมือลาร้านนี้และนั่งอูเบอร์ไปที่ MoPop หรือ Museum of Pop Culture หรือ พิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่ ของดีประจำซีแอตเทิลนั่นเองจ้า

มาเยี่ยมชม วัฒนธรรมกระแสนิยม ที่โคตรจะอเมริกันกันเถอะ!

บรรยากาศภายในของ MoPop ในวันนี้คึกคักมากทีเดียว เนื่องจากเป็นช่วงที่มีนิทรรศการใหญ่สองงานจัดขึ้นที่นี่ นั่นก็คือ Star Trek: Exploring New World (อะ ขอเสียงชาว Treky ทั้งหลายหน่อยเร็วววว) และ Marvel: Universe of Super Heros (ข้าพเจ้ากรี๊ดจนสุดปอดเมื่อเห็นป้ายตรงทางเข้า) นอกจากนี้ก็ยังมีโซนอื่นๆที่น่าสนใจไม่แพ้กันอีกด้วย

เราเริ่มเดินจากโซน Star Trek: Exploring New World ก่อน (ออกตัวไว้ ณ​ ที่นี้ว่าข้าพเจ้าไม่ใช่แฟน Star Trek แต่อย่างใด ดูแค่หนังกัปตันเคิร์กเวอร์ชั่นพี่คริส พายน์เท่านั้นนะจ๊ะ)

(แอบมานั่งคิดๆดูแล้วนะ มีมเหล่านี้ก็จัดเป็น pop culture นะเนี่ย)

อาจจะเก็บภาพบรรยากาศมาไม่ครบจนถ้วนทั่ว

ต้องขออภัยแฟนๆสตาร์เทรคมา ณ ที่นี่ด้วยนะคะ??

รวมคอสตูมของตัวละครต่างๆ

จริงๆตัวนิทรรศการมันใหญ่มาก ถ้าอิน ชอบ รัก คงเดินไม่เบื่อ มีห้องเธียร์เตอร์เล็กๆด้วย มีกิจกรรมให้ทำ ดีงาม แต่เพราะข้าพเจ้าไม่อินเท่าไร ก็เลยขอเดินวนไปดูโซนอื่นๆบ้างจ้ะ

ภายในก็มีการจัดแสดงกีต้าร์ โน้ต กระดาษจดต่างๆ

ภาพจากคอนเสิร์ตที่นั่นที่นี่ มีสื่อ interactive ที่น่าสนใจ

ส่วนฝั่งตรงข้ามนั้นก็เป็นนิทรรศการ Indie Game Revolution ที่จัดแสดงเกี่ยวกับผลงานสร้างสรรค์จากโปรแกรมคอมพิวเตอร์ ตลอดจนเรื่องราวเกี่ยวกับ contemporary video game culture ตั้งแต่ยุคเริ่มแรก ประทับใจมากๆคือมีเกมให้เล่นจริงๆด้วยทั้งเก่าและใหม่ ฮือ คิดถึงเกมบอยเหลือเกิน

มาต่อกันที่ Infinite World of Science Fiction กันบ้าง โซนนี่เป็นโซนที่คอหนังไซไฟที่กรี๊ดเพราะจุดนี้เป็นที่รวบรวมโมเดลตัวละครต่างๆจากภาพยนตร์และทีวีที่ทุกท่านชื่นชอบบบบบบบ

Terminator ก็มาาาาาาาา

Back to the Future ก็มี

(โอ้ หนังในวัยเด็กของหนู)

Dr. Who ก็อยู่ในโซนนี้นะเออ

เอเลี่ยนนนน ที่ตอนเด็กๆกลัวมาก แต่ก็ชอบดู เพราะเป็นเรื่องอวกาศ

และตอนนี้ก็ยังคงเฝ้ารอ Prometheus อยู่อย่างใจจดใจจ่อ

(หลังจากอุทานด่าอิเชี่ยเดวิดใน Alien: Covenant ไปหลายรอบมาก โอ้ยยย)

ทางฝั่งของโซน Scared to death: The thrill of horror film นั้นเป็นโซนที่เราเดินผ่านไปอย่างรวดเร็วด้วยความหลอน เนื่องจากจุดนี้ินั้นจัดแสดงพรอปและชุดที่ในการถ่ายทำหนังสยองขวัญของจริงจากสตูดิโอกว่า 50 เรื่อง โอ้ย เดินไปแล้วหัวใจจะวาย เพราะมีทั้งจากเรื่อง A Nighmare on Elm Street (แม่จ๋า นิ้วเวรนั่นมันตามมาหลอกหลอนหนู ฮือออออ) Friday the 13th. (มนุษย์เวรนั่นที่ใส่หน้ากากฮอกกี้ ฮือออออออออ) ตลอดจน The Walking Death (ข้าพเจ้าผู้กลัวซอมบี้ รู้สึกว่าถ้ามี Zombie Apocalypse จริงๆจะยอมตายคนแรกๆ เราจะไม่เป็นผู้มีชีวิตรอด พอกันที ลาแล้วโลกนี้ที่งดงาม เหนื่อยจะต่อสู้ ไม่ขอมีชีวิตอยู่อีกต่อไป)

การดูหนังสยองขวัญสั่นประสาทในวัยเยาว์ทำให้เป็นปมในจิตใจมาจนถึงทุกวันนี้ 

มีมุมนี้สวยอยู่มุมเดียว ส่วนมุมอื่นของนิทรรศการนั้น...

เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงเป็นเรต PG-13

เด็กน้อยต้อยติ่งไม่ควรเดินเข้ามาจริงๆอะ

หลอนมาก มีซาวด์เอฟเฟคประกอบตลอดเวลา

พี่คะ พี่ไม่ต้องทำให้หนูรู้สึกว่าตัวเองเป็นหนึ่งในตัวละครที่กำลังจะหนีตายก็ได้ค่ะ

ตอนเด็กๆกลัวมาก ตอนนี้ก็ยังกลัวอยู่

แต่ถามว่าดูไหม ดู!

โอเค จะเป็นลม

พอ เลิก เดินออก!!

มาล้างตาความเลือดสาดกับ Fantasy: World of myth and magic กันดีกว่า ฮิฮิ พอก้าวผ่านประตูเข้ามาแล้วเหมือนเข้าสู่จุดเซฟ หนูรอดแล้ว ไชโย๊

เป็นโซนเล็กๆ เหมือนเป็นที่พักใจจากอะไรก็ไม่รู้ก่อนหน้านี้

มีมังกรด้วยจ้า สมแล้วกับที่เป็นโซนแฟนตาซีเด้อ

LOTR ที่รักของข้าพเจ้า

นี่แหละคือโลกวัยเด็กของเรา

LOTR, Harry Potter, อยากให้เรื่องนี้ไม่มีโชคร้าย และห้าสหายผจญภัย

เติบโตมาด้วยวรรณกรรมเยาวชนและนิยายไทยต่างๆ

และแล้วก็มาถึงโซนที่เรารอคอย หลังจากเดินนุ้งนิ้งทิงนองนอยไปรอบๆพิพิธภัณฑ์(จนท่านผู้อ่านบ่นในใจแล้วว่าเมื่อไรแกจะเดินมาถึงโซนมาร์เวลซะทีวะ)

เออ ถึงแล้ว!

แก๊ ชั้นตื่นเต้นนนนนนนนนน

นี่คือบูธขายตั๋วด้านหน้า

คือด้วยความที่นิทรรศการนี้เป็นนิทรรศการพิเศษ

เลยเก็บค่าเข้าแยกอีกต่างหาก

ถามว่าจ่ายมั้ย

Shut up and take my money ค่าาาาาาาา

เอาเงินหนูไป หนูยอมมมมม

และพอเราย่างเท้าเข้ามาด้านในปุ๊บก็จะเจอกับหน้าจอฉายหนังกลางแปลง ไม่ใช่! หน้าจอที่ฉายเกี่ยวกับความเป็นมาของมาร์เวลคอมมิคว่ามีประวัติอย่างไร ซุปเปอร์ฮีโร่ที่แจ้งเกิดคือตัวไหน ซึ่งทำได้ดีมาก เป็น 4 นาทีที่อลังการงานสร้างสุดๆ ซึ่งมีเนื้อหาโดยย่อ ดังต่อไปนี้...

แน่นอน เมื่อเรานึกถึงมาร์เวล

สิ่งแรกที่แว้บเข้ามาในหัวก็คือ

ซึ่งเป็นเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ที่โด่งดังเปรี้ยงปร้างของมาร์เวลเขาล่ะ

แต่จุดกำเนิดที่แท้จริงนั้นก็คือ...

เป็นการสร้างคาแรกเตอร์ของตัวละครที่มีลักษณะเป็นกลุ่มก้อน

ไม่ใช่ตัวละครเดี่ยวๆ ที่ออกไปต่อสู้กับเหล่าร้ายเพียงลำพัง

เมื่อแฟรนไชน์แฟนทาสติกโฟว์โด่งดัง ทำเงินได้มากมาย

จึงได้มีการสร้างตัวละครต่างๆตามมามากมาย

เช่น...

The Avengers ก็ถือกำเนิดขึ้น

และทำให้จักรวาลมาร์เวลขยายไปกว้างไกลมากกว่าแค่หนังสือการ์ตูน

แต่รวมไปถึงการ์ตูนที่ฉายทางโทรทัศน์ เกม ของเล่น

และ Marvel Cinematic Universe!

และนับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป

เราจะนำทุกท่านย้อนเวลากลับไปสู่จุดเริ่มต้น

ของจักรวาลมาร์เวลและเรื่องราวของซุปเปอร์ฮีโร่ในดวงใจของทุกท่าน

เพราะฉะนั้น... ตามเราเข้าไปดูด้านในกันได้เล้ยยย!

จุดกำเนิดของ American newspaper commic นั่นต้นในช่วงปี 1890sซึ่งเป็นการ์ตูนแก๊กขำขันสั้นๆเป็นตอนๆ เช่น การ์ตูนเรื่อง Popeye ที่เรารู้จักและคุ้นเคยกันดีซึ่งความนิยมของคอมมิคก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เรียกได้ว่าเป็นสื่อสิ่งพิมพ์ที่มาแรงงงงงง

ต่อมาก็เริ่มมีคนเขียนและวาดคอมมิคเป็นเนื้อเรื่องยาว ไม่ใช่แบบที่จบในตอนและมีหลากหลายแนวให้ได้เลือกอ่านทั้งคาวบอย สงคราม อาชญากรรม สยองขวัญ และไซไฟ





แล้วซุปเปอร์ฮีโร่ล่ะ?




คอมมิคซุปเปอร์ฮีโร่ทั้งหลายนั้นเริ่มต้นที่ช่วงปี 1938 และได้รับความนิยมแพร่หลายดั่งไฟลามทุ่ง เบียดตำแหน่งคอมมิคแนวอื่นไปเสียสิ้นจนเรียกได้ว่าช่วง 1940s เป็นยุคทองอันรุ่งเรืองที่แท้จริง เพราะในยุคนั้นมีซุปเปอร์ฮีโร่ถือกำเนิดขึ้นมากกว่า 100 ตัว แป้กบ้าง ออกมาเล่มเดียวแล้วก็หายบ้าง หรือโดนดองเพราะมีตัวใหม่โผล่มาบ้าง

ที่เหลือรอดจากการคัดเลือกตามธรรมชาติโดยผู้อ่านจนถึงทุกวันนี้ก็เท่าที่เห็นนี่แหละจ้ะ(ซึ่งก็มีจำนวนเยอะมากๆอยู่ดีจากทั้งสองค่าย)

Marvel Comics #1

WAR ON COMICS!

Stan Lee - บุคคลผู้รันวงการมาตั้งแต่ปี 1939

จากนั้นก็เข้าสู่โซนประวัติของตัวละครต่างๆของมาร์เวลจ้า ซึ่งเราไม่ขอลงรายละเอียดประวัติความเป็นมา เพราะคิดว่าท่านผู้อ่านก็น่าจะคุ้นหน้าคุ้นตา ทราบประวัติโดยคราวกันมาบ้างแล้ว (อย่างน้อยที่สุด หากคลิกมาอ่านจนถึงตอนนี้ก็ต้องเคยดูหนังมาร์เวลกันมาบ้างแหละ แม้ว่าจะไม่เคยอ่านคอมมิคก็ตาม) เลยจะขอลงเป็นภาพบรรยากาศของนิทรรศการโดยคร่าวๆให้ได้ชมกันนะจ๊ะ♡

ถ้าพร้อมแล้วเรามาเริ่มต้นกันที่แก๊งซุปเปอร์ฮีโร่กลุ่มแรก

ที่สร้างชื่อให้แก่มาร์เวลคอมมิคกันดีกว่ากับ...

The Fantastic Four #1

(ฝ่าบาทของน้องงงงงงงงงงงง)

เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเกี่ยวกับการดีไซน์ชุดในแบล็กแพนเตอร์ที่อยากจะเล่าให้อ่าน

คือเรื่องนี้เป็นการรวมเอาวัฒนธรรมของแอฟริกาตะวันออกเข้าด้วยกัน

ไม่ว่าจะเป็นชุดของนาเกียที่ใส่เครื่องประดับจากธรรมชาติ

เช่น ใบไม้ ลูกปัดเปลือกหอย ก็ได้แรงบันดาลใจมาจากชนเผ่าซูรีในเอธิโอเปีย

ชุดของโอโคเยก็ได้รับแรงบันดาลใจมาจากชนเผ่ามาไซและตูร์กานา

โดยส่วนตัวแล้ว ใน Marvel Cinematic Universe เราชอบ Black Panther มากที่สุด ชอบมากกว่า The Infinity War อีก (ยอมรับว่าเขากระจายบทดีจริง สนุกจริง) แต่เหตุที่เราชอบเรื่องนี้เพราะเรารู้สึกว่าเขาไม่ได้ยัดเยียดให้คนดูรู้สึกว่านี่คือหนังของคนผิวสีอะ คือเราว่าหนังฮอลิวู้ดส่วนใหญ่ที่มีนักแสดงผิวสี จะมีสองแบบคือ ผิวสีตายก่อน ซึ่งก็...เหยียดหน่อยๆ ไม่ก็เป็นฮีโร่ เป็นผู้รอดชีวิต เป็นอะไรที่แบบพระเอกมากๆไปเลย อะ ถ้าเทียบกันอย่าง Star Wars: Rogue One เงี้ย มีครบทุกเชื้อชาติ ผิวสี เอเชียนต่างๆนานา แต่เรารู้สึกว่าเขาพยายามยัดเยียดบทให้เรารู้สึกว่า เฮ้ย มีซีนนะ พระเอกนะ ตายเพื่อเสียสละแก่ส่วนรวมนะ

ซึ่ง... เราไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นใน Black Panther อะ เราดูด้วยความสนุก เอนจอย ไม่ได้มีความเอ๊ะแบบที่ดูหนังเรื่องอื่นอะ 

อ้อ... ความรู้สึกอีกอย่างหนึ่งหลังดูจบคือ โอดินเลี้ยงลูกยังไง ทำไมสองบ้านนี้ต่างกันจังเล้ย อย่างบ้านแอสการ์ดเนี่ย ลูกสาวคนโตก็อีโมเกิน ลูกชายคนกลางที่ต้องขึ้นครองราชย์ก็จิบเบียร์ชิวๆอยู่มิดการ์ด ลูกชายคนเล็กที่เก็บมาเลี้ยงก็เป็นเด็กขี้อิจฉา ทำไม๊ (แต่ใน Infinity War ตัวละครที่เราชอบมากที่สุดคือธอร์นะ คือเห็นการเติบโตของคาแรกเตอร์ชัดเจนมาก ชอบบทพูดที่คุยกับร็อกเก็ตมากๆ ท่อน I'm only alive because fate wants me alive. คือมัน touch อยู่ในใจมากจริงๆ)

Amazing Fantasy #15

ตอนเด็กๆไม่ค่อยชอบสไปดี้เท่าไร เพราะคิดว่าชีวิตเขาช่างหดหู่น่าสงสาร ลุงตาย กลายมาเป็นฮีโร่ มีแฟน แฟนก็ตายอีกช่วยไม่ทัน ชีวิตส่วนตัวก็จัดการอะไรไม่ค่อยได้ วัยทำงานก็ลุ่มๆดอนๆงงๆ ชีวิตรักก็พังๆอีก พอโตมาก็รู้สึกว่า เฮ้ยยย นี่มันสะท้อนปัญหาชีวิตมนุษย์เลยนะ แม้ว่าเป็นฮีโร่มีพลังพิเศษ แต่ก็ต้องต่อสู้ดิ้นรนเหมือนๆกับมนุษย์ธรรมดาทั่วไป

จริงๆนั่นแหละ

อะ ก่อนจะไปต่อ

เราอยากให้ท่านผู้อ่านทุกท่านเปิดสิ่งนี้ฟังไปด้วย

> จิ้มเลยเพื่ออรรถรสในการอ่านที่มากขึ้น <

รู้แล้วใช่มะ ว่าจะไปโซนไหนต่อ

พร้อมแล้ว ลุยกันเล้ย!

สืบเนื่องจากความผิดพลาดที่งานเรื่องอื่นส่งไม่ทันเดดไลน์ที่จะต้องตีพิมพ์

โดยการนำเอาเดอะฮัลค์ ธอร์ ไอรอนแมน และ แอนท์แมน มาสู้กับโลกิ

เฮ้ย! ดังว่ะ คนชอบเว้ยเฮ้ย

เลยดึงเอาตัวละครที่คนรักมากที่สุดตลอดกาลอย่างกัปตันอเมริกามาร่วมวง

ผ่ามผ๊ามมมมมมม

โซนนี้เป็นโซนที่มนุษย์มุงมาก

ซีนนี้ตรงนี้คือเรายืนถ่ายรูปอยู่ แล้วถอนหายใจหนึ่งเฮือก

มี VR ให้ลองเล่นๆยิงๆเป็นไอรอนแมนด้วยนะ แต่คนเยอะเลยไม่ได้ไปเล่นจ้า

ไอ้คนหัวร้อนนนนน โกรธธธธธ ยังคงโกรธอยู่จนถึงทุกวันนี้!

ฮืออออออออ

"I ignored my destiny once. I cannot do that again. Even... for you."

ความเห็นส่วนตัว: เราเป็นทีมธานอส

ใช่ค่ะ!

ประชากรที่มากเกินไปเหมือนไวรัสที่กัดกินโลก

การจัดสรรทรัพยากรให้เพียงพอต่อทุุกคนเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

และมนุษย์เราทำลายล้างโลก รวมถึงสิ่งมีชีวิตเผ่าพันธุ์อื่นๆมาเกินไปแล้ว

หากไม่มีมนุษย์ หรือ จำนวนของเผ่าพันธุ์เราลดจำนวนลง

โลกนี้คงจะสุขสงบและงดงามมากยิ่งขึ้น

อนึ่ง

ไม่ได้สนับสนุนการ genocide แต่อย่างใด

แต่เห็นด้วยในแนวทางจากหนังสือ Inferno ของ Dan Brown มากกว่า

เป็นโซนที่จัดสวยมาก มีกระจกล้อมรอบหมดเลย จัดแสงอลังการมาก

เหมือนคนจัดดิสเพลย์เป็นแฟนหมอแปลก ทุ่มทุนกว่าตัวละครอื่นๆเยอะ

เป็นเรื่องที่น่าเศร้าเพราะคนเรามักจะกลัวและต่อต้าน

สิ่งที่ ประหลาด และ ผิดแผกแตกต่าง ไปจากตัวเรา

นี่คือคอนเล็ปสำคัญของ X-MEN

ซุปเปอร์ฮีโร่ที่เล่นประเด็นเกี่ยวกับความแตกต่างของมนุษย์ได้อย่างเจ็บแสบ

เมื่อเหล่ามนุษย์กลายพันธุ์ทำหน้าที่ปกป้องมนุษย์ธรรมดา

ที่รังเกียจ หวาดกลัว และต้องการกวาดล้างกำจัดพวกเขา

ในยุค 80 นั้น X-MEN ได้รับความนิยมสูงมากจนเป็น

Mavel's most sucessful characters เลยทีเดียว

และ Wolverine ได้กลายเป็นขวัญใจมหาชน

เบียดตำแหน่งแชมป์เก่าอย่าง Spider-Man ไปเลยทีเดียว

ฮีโร่ในยุค 90 ที่เริ่มต้นจากวายร้ายที่ปากรว้ายรว้าย

โดนธานอสสาปไม่ให้ตาย (ถ้าเอาอย่างในคอมมิค)

แล้วอยู่ๆก็ได้เป็นพระเอกเฉ๊ย

แถมรู้ตัวว่าตัวเองเป็นตัวละครไปอี๊ก หันมาคุยกับผู้อ่านและคนดูเฉ๊ย

ตลกเกินไปละพ่อ

เกรียน(ระยำตำบอน)จนไม่ค่อยอยากจะเรียกแกว่าฮีโร่ซักเท่าไร...

แก๊ง The Defender ก็มา แต่เราถ่ายรูปมาแค่ DareDevil เพราะดิสเพลย์สวยสุด

การ์ตูนอื่นๆของมาร์เวลจ้ะ ไม่ได้มีแค่ฮีโร่อย่างเดียวนะเออ

เราขอปิดท้ายทริปซีแอตเทิลนี้ไปกับวิวตอนพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า

เพราะนี่คือเหตุผลว่าทำไมเราถึงได้รักเมืองนี้มากที่สุด :)

นั่นคือแคนาดานะ

รักนะ รักเสมอ

แล้วค่อยเจอกันใหม่นะ

ด้วยรัก... จากเมืองที่เรารักมากที่สุดในโลก