สินรักสองแผ่นดิน (3 เล่มจบ)
💜 YAOI / BL
📚 สำนักพิมพ์:Minerva Book
✍🏻 เขียน:Fu Bai Qu
💬 แปล: สุยซิน

แนวจีนโบราณ , เทพเซียน

ใต้หล้านี้แบ่งออกเป็น 7 แคว้น โดยมีฉินฉ่างอ๋อง "จีเยว่" แห่งแคว้นฉินเป็นผู้นำเพื่อผนึกแคว้นต่าง ๆ เป็นหนึ่ง แคว้นฉู่แพ้สงครามจึงส่งตัวประกัน "เว่ยเหลียน" องค์ชายเจ็ดที่ไม่มีใครเหลียวแลออกไปเป็นบุรุษบำเรอให้ฉินอ๋อง

  
มาถึงวังฉินก็ยังไม่มีคนเหลียวแล ฉินอ๋องก็ลืมไปแล้ว เว่ยเหลียนและผู้ติดตามอยู่ในตำหนักเก่า ๆ โทรม ๆ อาหารต่าง ๆ มาไม่ถึง ทั้งยังโดนแกล้งเพราะเป็นคนแคว้นฉู่ ทำให้ต้องออกอุบายคิดพึ่งพิงทรราชนามกระฉ่อนอย่างฉินอ๋องเพื่อความอยู่รอด

จริง ๆ เว่ยเหลียนเองก็วรยุทธ์สูงส่ง แตกฉานสารพัดวิชา แต่ต้องเก็บซ่อนความสามารถเพราะอาจารย์กำชับนักหนาว่า ให้เก็บซ่อนไว้จนกว่าจะพ้นวัยสวมกวาน ไม่งั้นดวงชะตาจะถึงฆาต เว่ยเหลียนเชื่อฟังอย่างเคร่งครัด ดังนั้นตอนที่ไปดักเจอฉินอ๋องท่ามกลางหิมะก็กลายเป็นภาพลักษณ์ของท่านชายผู้อ่อนแอขี้โรค วางแผนใช้แผนคนงามล่อลวงท่านอ๋อง ปรากฎว่าจีเยว่เองก็เป็นอ๋องที่ขี้ระแวง ไม่หลงคนงามง่าย ๆ เจ้าชอบหิมะเหรอ งั้นคุกเข่ากลางหิมะสักสองชั่วยามแล้วกัน จากนั้นก็เดินจากไป เว่ยเหลียนโมโหแทบตายอยากฆ่าคน แต่ก็ต้องทนเพื่อความสุขสบายในภายหน้า พอจีเยว่เดินกลับมาอีกทีเห็นท่านชายเหลี่ยนยังคุกเข่าที่เดิมก็เลยอุ้มขึ้นอกแล้วพาเข้าตำหนัก เพราะคนงามไข้ขึ้นต้องดูแลทั้งคืน

  
นี่คือฉากพบกันครั้งแรกของพระเอกนายเอกของเรื่อง😝 รู้เลยว่าทรงโบ้ตอนท้าย

เว่ยเหลี่ยนก็คือจดชื่อในบัญชีหนังหมาไว้เรียบร้อยแต่แสร้งทำเป็นดอกบัวขาวต่อไป ส่วนจีเยว่ก็ไม่รู้เป็นอะไร เอะอะก็จะตัดลิ้นคนงามตลอด ต่อปากต่อคำไป ๆ มา ๆ แรก ๆ นายเอกต้องคอยหยั่งเชิงพระเอกว่าเป็นคนแบบไหน ยังไง มีขีดจำกัดเท่าไหร่ จนได้ข้อมูลพอประมาณเว่ยเหลี่ยนก็เริ่มไม่กลัวท่านอ๋องขึ้นเรื่อย ๆ ปรากฎว่าจีเยว่เองก็ถูกใจความใจกล้า และความฉลาดของเว่ยเหลี่ยนเข้า กอปรกับพระเอกต้องโมโหทุกครั้งที่มีฎีกาให้แต่งสนมเข้าวังหลัง สองคนก็เลยร่วมมือเล่นละครอ๋องทรราชกับจิ้งจอกจอมล่อลวง เวลามีคนเสนอให้แต่งสนม พระเอกก็โยนภาพท่านชายเหลี่ยนลงไปแล้วบอกขุนนางว่า หางามกว่านี้ไม่ได้ก็ไม่ต้องเอามา เพราะนายเอกงามสุดในใต้หล้าจริง ๆ 5555

ระหว่างทางพระเอกก็รู้ทัน ส่วนนายเอกก็ปากคอเราะร้าย ปรากฏว่าท่านอ๋องแกเป็นหนุ่มซิง โดนหยอกนิดหน่อยก็อาย เถียงกับนายเอกทีก็คือม้วนหางกลับรูตลอด สองคนช่วยกันเล่นละคร แต่ขณะเดียวกันพอได้พูดคุยกันมากเข้าก็กลายเป็นว่า ดันมีอะไรบางอย่างที่เหมือนกันและเข้าใจกันและกันที่สุด ทำให้ค่อย ๆ ตกหลุมรักกันทีละนิด ตัวนายเอกไม่เท่าไหร่ เว่ยเหลี่ยนเป็นคนยอมรับความจริงง่ายค่อนข้างซื่อตรงกับตัวเองพอควร แต่จีเยว่ดันเป็นคนมีกำแพงในเรื่องนี้ คิดว่าที่ตัวเองชอบนึกถึงเว่ยเหลี่ยนเป็นเพราะยังไม่ได้ คืนหนึ่งก็เลยคิดจะบังคับเว่ยเหลี่ยนให้รับใช้ ปรากฎว่าพอจะทำจริง ๆ กลับไม่กล้าไม่อยากทำเขาเจ็บ วิ่งหนีเปิดเปิง กลายเป็นเว่ยเหลี่ยนกลับนึกชอบขึ้นมา สองคนเปิดใจกันไม่ยากเพราะเว่ยเหลี่ยนเป็นฝ่ายรุกเผชิญหน้า จากนั้นก็ตกลงคบกันหวานชื่นแจกอาหารสุนัขกันไป

เรื่องราวจะออกแนวเรียบง่ายไปแบบนี้ ระหว่างทางก็มีอุปสรรคบ้าง เช่นโรคร้าย ชะตาถึงฆาต แก้คำสาปแช่ง สงคราม สองคนจับมือกันค่อย ๆ แก้กันไป ต่างคนพยายามปกป้องทนุถนอมอีกฝ่าย ไม่มีเรื่องแนวน้ำเน่าเข้าใจผิดเพราะต่างฝ่ายต่างก็รู้จักกันดี จะมีก็แต่ปกป้องมากไปจนเผลอทำร้ายจิตใจกันไป
กล่าวถึงตัวละครหน่อย

"เว่ยเหลี่ยน" เป็นองค์ชายที่ไม่มีใครเหลียวแล รูปงามราวเทพเซียน ซึ่งดูดีมากพอที่จะส่งออกไปเป็นตัวประกัน ภายนอกดูอ่อนแอไร้พิษภัย แต่จริง ๆ บุคลิกค่อนข้างสูงส่งเย็นชา ฉลาด ขณะที่อีกด้านหนึ่งก็เป็นคนโหยหาความรัก ใครดีด้วยก็จะดีตอบ ดูอ่อนนอกแข็งใน แต่ในความแข็งกร้าวบางครั้งก็จะมีมุมที่ใจดี(?)อยู่บ้าง

เว่ยเหลี่ยนคือเกิดมาเป็นอัจฉริยะ แตกฉานหลายวิชา ทั้งดาบ ธนู พิณ ความสามารถผ่านตาไม่ลืมเลือน รวมถึงวิชาการแพทย์และยาพิษ คือเมพนะ แต่ต้องเก็บงำความสามารถตัวเองเพื่อให้ตัวเองพ้นดวงถึงฆาต

"จีเยว่" ถูกขนานนามว่าเป็นอ๋องทรราช เพราะหลังจากขึ้นครองราชย์ก็สั่งสังหารพระพันปีที่หนุนให้เป็นอ๋องเพื่อแก้แค้นให้แม่ เป็นคนเด็ดขาดแต่หวาดระแวงจากประสบการณ์วัยเด็ก รู้จักแต่เรื่องรบ ๆ พอมาเจอเว่ยเหลี่ยนเห็นเป็นคนงามก็จริงแต่ก็ไม่ลังเลถ้าต้องฆ่า แต่ตอนแรกที่ไม่ฆ่าเพราะเว่ยเหลี่ยนจับจุดอ่อนจีเยว่ได้ ส่วนจีเยว่เองก็รู้สึกแค่ว่าเว่ยเหลี่ยนดูเป็นคนน่าสนใจ ไม่น่าเบื่อ เล่นด้วยสักหน่อยก็ได้ การบรรยาย การกระทำ ความคิดของพระเอกหลาย ๆ ครั้งทำให้รู้สึกว่าสมกับเป็นกษัตริย์มาก หลายอารมณ์ ทั้งเด็ดขาด ทั้งเอาแต่ใจ ทั้งเดาใจยาก นิ่งจนน่ากลัว สารพัดจะมี จนกระทั่งเว่ยเหลี่ยนทำลายภาพลักษณ์นั้นลง 😂 กลายเป็นจีเยว่แสนซื่อ ก่อนขยับเป็นคนลามกในเวลาต่อมา

จริง ๆ แล้วเรื่องนี้หวานหยดเลยค่ะ หยุมหัวกันแค่ช่วงแรก ๆ ตอนหลังทั้งนายเอกพระเอกต่างก็ทำก็คิดเผื่ออีกฝ่าย ป้อนคำหวาน แจกอาหารหมากันถ้วนหน้า แต่สำหรับเราก็ไม่ถือว่าเลี่ยนจนเกินไปนะคะ ชอบที่บางครั้งนักเขียนถึงกับทำเราน้ำตาซึมกับความรักของสองคนนี้เลย เป็นคนที่มีอดีตวัยเยาว์โหดร้ายกันทั้งคู่ แต่พอโตมากลับเติมเต็มกันและกันได้ เป็นอีกเรื่องที่เหมาะกับสายสุขนิยมเลยค่ะ

ส่วนตัวอยากจะขอติเรื่องคำผิดที่มีประปรายในเรื่องค่ะ เล่ม 1 ไม่ค่อยเจอนะ แต่ช่วงเล่ม 2 นี่จะโผล่มาเป็นระยะ เล่ม 3 ก็มีบ้าง อยากฝากทาง สนพ. ช่วยเช็คด้วยจ้า

#สินรักสองแผ่นดิน