เซวียเหมิง เซวียจื่อหมิง หน้าตาเย่อหยิ่งหล่อเหลา สวมเกราะเบาสีน้ำเงินขอบเงิน คาดเข็มขัดหัวสิงห์ รวบหางม้าสูงรัดด้วยรัดเกล้าสีเงินประณีต เป็นประมุขน้อยของยอดเขาสื่อเซิง ญาติผู้น้องของโม่หราน กราบฉู่หว่านหนิงเป็นอาจารย์ ประสบความสำเร็จตั้งแต่วัยเยาว์ ใครต่อใครต่างขนานนามว่า "บุตรรักของสวรรค์" "บุตรพญาหงส์"

เซวียเหมิงปราดเปรื่องมีพรสวรรค์ เป็นอัจฉริยะผู้หนึ่ง ตั้งแต่เข้าสำนัก จนกระทั่งฝึกแก่นวิญญาณสำเร็จ ใช้เวลาทั้งสิ้นไม่เกินห้าปี เป็นที่ปลาบปลื้มของบุพการี ทุกหนแห่งล้วนแซ่ซ้องสรรเสริญ








น่ารักกุ๊กกิ๊กช่วงแรก ดิ่งกลาง หวานท้าย จบตลก 5555555

หน้าปกเป็นเหมิงเหมิงคนดี เราคิดไว้แต่แรกแล้วว่าถึงเซวียเหมิงจะหยิ่งปากร้าย แต่กับซือจุน จะว่าง่ายเสมอเลย แต่หน้าปกของเหมิงเหมิง..จะว่ายังไงดี เราว่าน้องดูอ่อนโยนเกินกว่าจะเป็นบุตรพญาหงส์ไปนิดค่ะ 555

เข้าเรื่อง จากเล่มที่แล้วทิ้งท้ายให้ใจเต้นตุ้ม ๆ ต่อม ๆ เล่มนี้ความสัมพันธ์ของโม่หรานและฉู่หว่านหนิงเริ่มขยับเข้ามาแล้วค่ะ แต่สุดท้ายก็ยังไม่วายมีอุปสรรค โม่หรานยังยึดติดกับความแค้นในอดีตอยู่

เล่มนี่มีเหตุการณ์สำคัญที่เป็นจุดเปลี่ยนของทั้งคู่ เพื่อปกป้องซือเม่ยที่ชาติก่อนเข้าไปช่วยซือจุนจนต้องตาย ชาตินี้โม่หรานเลยตั้งใจว่าจะออกไปช่วยปิดฟ้าแยกกับอาจารย์แทน แต่สุดท้ายเมื่อตนเองบาดเจ็บตกลงมาก็ยังเสียใจที่อาจารย์ไม่หันกลับมามองแม้แต่นิด ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าจะเป็นแบบนี้

ตอนนี้ดราม่าหนักหน่วง ดำดิ่ง แต่สุดท้ายโม่หรานก็รอดมาได้ ขณะเดียวกันหมาโง่ก็ได้ร้องเอ๋งอย่างที่ทุกคนรอคอย กว่าตัวเองจะเข้าใจเรื่องราวเบื้องหลังของอาจารย์...ก็เรียกได้ว่าสายเกินไปแล้ว...

ก็คือฉู่หว่านหนิงตายนั่นแหละค่ะ

ตายโดนที่ตัวเองบาดเจ็บสาหัส แต่กลั้นใจแบกโม่หรานพากลับยอดเขาสื่อเชิง ปีนขึ้นบันไดกว่าสามพันขั้นทั้งที่พลังวิญญาณไม่เหลือ

บทที่โม่หรานคร่ำครวญถึงอาจารย์ทำให้เศร้ามาก ได้ย้อนกลับไปดูสมัยที่เขาเป็นท่าเซียนจวิน ตัวเองทำร้ายอะไรกับเขาไว้แต่ละอย่าง ในชาติก่อนหลังจากฉู่หว่านหนิงตาย ท่าเซียนจวินก็เรียกได้ว่าเป็นคนเสียสติโดยสมบูรณ์ ซีนที่ย้อนอดีตนี่ชวนทั้งเศร้า ปลงสังเวชและโกรธด้วย โกรธนังซ่งชิวถง!!! มาก! แต่ก็อึ้งมากตอนที่โม่หรานสั่งประหารเมียตัวเอง...อึ้งมาก คำบรรยายว่าท่าเซียนจวินโหดร้ายยังไง ยังไม่เท่าได้เห็นฉากนี้สำหรับเรา

ผ่านไปครึ่งเล่ม โม่หรานเริ่มกลับมาตั้งสติ ประกอบกับอาจารย์ของฉู่หว่านหนิงเดินทางมาเพื่อตั้งใจจะช่วย ความหวังก็เลยกลับมาอีกครั้ง!

ซีนบันไดสามพันขั้นว่าร้องเอ๋ง ๆ แล้ว แต่ซีนหลังจากนี้แหละอ่านแล้วเข้า ICU ของจริง ในเรื่องบรรยายเศร้าจนไม่รู้จะเศร้ายังไงไปมากกว่านี้แล้วอ่ะ เศร้าเสียใจขนาดที่โม่หรานอยากจะควักหัวใจออกมาให้ฉู่หว่านหนิงเลย

หลังจากรู้ความจริงหลาย ๆ เรื่อง โม่หรานก็กลายเป็นหมาโดยสมบูรณ์ ไล่ตามอาจารย์หางกระดิก ๆ จะดุจะด่ายังไงก็ได้ จะไม่ดื้ออีกแล้ว ขอแค่อาจารย์กลับไปกับข้า ขนาดอาจารย์โมโห ไม่มีแรงเค้นเทียนเวิ่นออกมา ตัวเองก็เรียกเจี้ยนกุ่ยออกมายื่นให้อาจารย์เฆี่ยนตัวเอง ไอ้ต้าวลูกหมาของแท้ 555

เล่มนี้พาเราเหาะขึ้นเหินลงเป็นรถไฟเหาะทั้งเล่มเลย แต่ดีมากที่ตอนจบทุกอย่างเข้าสู่บรรยากาศผ่อนคลาย อ่านไปยิ้มไป ไม่ค้างคา ติดค้างในอารมณ์เหมือนเล่มที่แล้ว ๆ มา

- ซีนบันไดสามพันขั้นเป็นซีนที่เราเจอสปอยล์เยอะ (และสปอยล์ตัวเอง) พอมาอ่านจริง ๆ เราเลยไม่เจ็บเท่าซีนเกี๊๋ยวน้ำมันพริก อันนี้เจ็บปวดจริง เรื่องน้ำผึ้งหยดเดียว ความเข้าใจผิดคลาดเคลื่อนแค่นิดเดียว ทำให้ชาติก่อนโม่หรานเคียดแค้นและฆ่าคนไปมากมาย

- ดังนั้นซีนในชาติก่อนของโม่หราน ทำเอาเราเวทนาเลย ทั้งที่รักเขา แต่ไม่รู้ว่าคือความรัก ชาตินี้ก็ยังไม่รู้ พอเริ่มมีสติก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

- ซีนที่โม่หรานพยายามถ่ายปราณให้ฉู่หว่านหนิงตอนใกล้ตาย ทำให้นึกถึงปิงเหอกับเสิ่นชิงชิว จากตัวร้ายอย่างข้าฯ เจ็บปวดกับซีนนี้ทั้งสองเรื่องเลย เป็นอารมณ์ที่มีพลัง มีอำนาจ แต่ยื้อความตายไม่ได้เลย เพียงแต่เสิ่นชิงชิวแค่วิญญาณหลุดจากร่างปลอมไปเข้าร่างตัวเอง ส่วนฉู่หว่านหนิงนั้นตายจริง ๆ

- ชอบความหยิ่งทะนงของฉู่หว่านหนิง ตั้งแต่ต้นจนจบของเล่ม ทะนงองอาจแม้แต่ตอนอยู่ในยมโลก หมางี้มองตาค้าง โม่หรานก็เริ่มฉลาดแล้ว ค่อย ๆ กระเทาะเปลือกของอาจารย์ออกมา

- ซีนที่โม่หรานเรียกเจี้ยนกุ่ยออกมาให้อาจารย์ฟาดตัวเองนี่ เอ็นดูเลยค่ะ

- จบแบบโบ๊ะบ๊ะเหลือเกิน 5555

- ซือเม่ย เธอ... ฉันกำลังจับตามองเธออยู่เด้อ เรากำลังคิดว่าจริง ๆ ซือเม่ยนี่คิดยังไงกับโม่หรานกันแน่