บางครั้งชีวิตของนาย
ที่นายคิดว่ามันสุดแล้ว
นายพอใจในตัวตนนาย
นายชื่นชอบในชีวิตของนาย

แต่แล้วเมื่อนายได้ไปเห็นโลกกว้าง
ไปได้ยินเรื่องราวมหัศจรรย์ของคนอื่น
ไปได้ยิน ได้เจอ ได้พบ กับความคิดของคนอื่น...

โลกนี้เปลี่ยนไป..

ชีวิตตัวเองที่นายเคยมอง
เคยชื่นชอบมัน กลายเป็นไม่เหมือนเดิม.

อยู่ๆ มันอาจกลายเป็นความงี่เง่าว่างเปล่า
ของมนุษย์คนนึงที่นั่งนอนอยู่ในกะลาของตัวเอง.....

ชีวิต?
ความสุข?
ความฝัน?
ความจริง?

ความที่ควรจะเป็น.
ความที่น่าจะเป็น.
และความที่อยากจะให้มันเป็น...

นายจะใช้ชีวิตแบบไหนดีนะ?
นายควรใช้มันยังไงดีนะ?

มันน่าจะเป็นยังไงดี?




ชีวิตคืออะไร...
นายก็ได้แต่เฝ้าถาม...

นายถามตัวเอง
ถามใครซักคน
ถามจากอะไรซักอย่าง
ที่สุดท้ายแล้วเสียงที่ตอบกลับมามีแต่ความว่างเปล่า
แล้วตัวนายก็ยังคงเต็มไปด้วยคำถามต่อไป...

บางครั้งที่นายคิดว่าตัวเองเข้าใจแล้ว แต่มันดันไม่ได้เป็นแบบนั้น...

แล้วนายควรใช้ชีวิตยังไง? ชีวิตมันควรจะเป็นยังไง?

ถ้ารู้ก็คงไม่ต้องถามซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนี้..



ถ้าเป็นเด็กได้ตลอดไป
มันก็คงจะดี...
จะได้มีเวลาทดลองสิ่งต่างๆ
ตามหานู่นนี่...ลองนั่นลองโน่น
อะไรต่ออะไรมากมาย...

ลองใช้ชีวิตที่อยากจะใช้
ลองเลือกทางเดินที่ยังไม่เคยได้เลือก..


แต่ความจริงแม่งไม่ได้ไง
อายุล่ะ?
เวลาในชีวิตล่ะ?
เงินล่ะ?
สุขภาพล่ะ?
คนในชีวิตล่ะ?
ชีวิตนี่แม่งเยอะเนอะ.

เวลาที่มันมีความสุขดี
โลกนี้แม่งก็ง่าย ชีวิตแม่งก็ง่าย ก็สบายใจดี
แต่พอนายเริ่มสงสัย
สับสนไม่เข้าใจนิดหน่อย
คำถามเก่าเก็บกับคำถามใหม่แม่งก็พากันถาโถมลงมาใส่หมดเลย


ชีวิตหรอ?

ไม่รู้หรอก.


มันมีทั้งก่อนเวลา
ทันเวลา
เวลาเหลือๆ
แล้วก็ไม่ทัน..

ชีวิตมันก็เป็นแบบนี้แหละ....
เต็มไปด้วยความบ้าบอ.